Αναρτήσεις
«Ασε μας να τσακωθούμε λίγο, μήπως και ανεβούν τα νούμερα...»
Του Κωνσταντινου Zουλα
Απο εδω
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_28197_08/06/2012_445987
«Κύριε Γιώργο, έχω πολύ καλά νέα. Δέχθηκε όχι μόνον η Δούρου, αλλά και η Κανέλλη να είναι αύριο μαζί με τον Κασιδιάρη. Σκέφτομαι να τους βάλουμε και δίπλα δίπλα για να τους έχουμε σε κοινό πλάνο»...
Εχοντας αρκετά μεγάλη πείρα από τη διοργάνωση τηλεοπτικών εκπομπών, είμαι κάτι παραπάνω από σίγουρος ότι αυτό ήταν το περιεχόμενο του τηλεφωνήματος που έγινε προχθές το απόγευμα στον Γιώργο Παπαδάκη από τον παραγωγό της εκπομπής του. Οπως είμαι επίσης βέβαιος και για την αντίδρασή του: «Μπράβο παιδί μου», θα του είπε και θα χαμογέλασε κάτω από το μουστάκι του, καθώς η εκρηκτική σύνθεση που είχε για μία ακόμη φορά εξασφαλίσει στο χθεσινό του πάνελ θα του χάριζε άλλη μια πρωτιά στα νούμερα της AGB.
Είμαι σίγουρος ότι ο ίδιος δεν θα εκλάβει τον πρόλογο ως ανοίκεια συναδελφική επίθεση. Αλλωστε, με την ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό που τον διακρίνει, θα συμμερίζεται πλέον την ανάγκη, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, να μιλήσουμε ανοιχτά.
Η τηλεοπτική χάβρα
Ε, λοιπόν, ναι, η ευθύνη ημών των δημοσιογράφων για την κατάντια της χώρας είναι τεράστια. Και κυρίως όσων επί χρόνια οργανώνουμε και εν τέλει νομιμοποιούμε αυτό που τάχα ονομάζεται στην Ελλάδα πολιτικό τοκ σόου, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται περί μιας συνειδητής προσπάθειας να μεταφέρουμε στα τηλεοπτικά πλατό τον «σκυλοκαβγά» ενός καφενείου χάριν τηλεθέασης. Αλλωστε, είναι από χρόνια παρατηρημένο: όσο μεγαλύτερη χάβρα, όσο περισσότερος τζερτζελές, τόσο μεγαλύτερη τηλεθέαση.
Δεν επικαλέστηκα τυχαία στον πρόλογο την προσωπική μου τηλεοπτική εμπειρία. Είχα μείνει πραγματικά άφωνος όταν σε μία από τις πρώτες εκπομπές που έκανα στη δημόσια τηλεόραση, δέχθηκα -εκτός αέρος- μια απίστευτη παρατήρηση ενός εκ των κορυφαίων τότε υπουργών της Ν.Δ.
Ενώ διαπληκτιζόταν με τον συνάδελφό του του ΠΑΣΟΚ κι εγώ εις μάτην προσπαθούσα να τους διακόψω και να τους πω ότι αυτό δεν είναι διάλογος, μόλις έγινε διάλειμμα μού είπε το εξής αμίμητο: «Ασε μας, ρε Κωνσταντίνε, να τσακωθούμε λίγο μήπως και ανεβούν τα νούμερα»...
Ναι, και η ευθύνη των πολιτικών είναι τεράστια. Και κυρίως των λεγόμενων μετριοπαθών, που δέχονται να συναγελάζονται με τους ακραίους συναδέλφους τους. Φτάνει κανείς να παρατηρήσει τη χθεσινή «αντίδραση» του καθηγητή Πρ. Παυλόπουλου ενώ ο Ηλ. Κασιδιάρης έδερνε τη Λιάνα Κανέλλη. Δεν ανασηκώθηκε καν από την καρέκλα του να του φωνάξει «τι κάνεις εκεί, ρε», όπως θα έκανε κάθε φυσιολογικός άνθρωπος.
Αλλά η στόχευση του παρόντος δεν είναι η ανάδειξη της ευθύνης των πολιτικών, όσο κυρίως της δικής μας. Ας είμαστε επιτέλους ειλικρινείς: σε κάθε αντίστοιχη εκπομπή με αυτήν του κ. Παπαδάκη εδώ και χρόνια υπάρχει η λεγόμενη λίστα διασφαλισμένης τηλεθέασης. Και σε αυτήν περιλαμβάνονται οι εριστικότεροι των βουλευτών ή, έστω, όσοι φωνάζουν περισσότερο, ανεξαρτήτως του τι λένε. Παλαιότερα ήταν ο Γερ. Γιακουμάτος, η Κατερίνα Παπακώστα και ο Κίμωνας Κουλούρης.
Tα τελευταία χρόνια στη λίστα μπήκαν ο Αργ. Ντινόπουλος, ο Αδωνις Γεωργιάδης, η Μιλένα Αποστολάκη, ο Πάνος Παναγιωτόπουλος και ο Γιάννης Μανώλης. Και καθώς η λίστα πρέπει πάντα να ανανεώνεται, εσχάτως προστέθηκαν ο Παν. Λαφαζάνης, η Ρένα Δούρου, η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Π. Τατσόπουλος. Η Λιάνα Κανέλλη ήταν πάντα σταθερή «αξία».
Οσο το φαινόμενο των εριστικών φωνακλάδων περιοριζόταν στα λεγόμενα πρωινάδικα, παρέμενε σχεδόν γραφικό. Με τον καιρό, ωστόσο, το πρόβλημα άρχισε να γίνεται σοβαρότερο, όταν στη λίστα της διασφαλισμένης τηλεθέασης κατέφυγαν ακόμη και τα βραδινά πολιτικά τοκ σόου ή ακόμη και τα σοβαρά δελτία ειδήσεων, νομιμοποιώντας πλήρως τη χάβρα και τις φωνές ως τάχα πολιτικό διάλογο.
Επιχαίροντας...
Το γεγονός ότι ο καβγάς κατέστη σταδιακά κεντρική δημοσιογραφική επιδίωξη αποδεικνύεται και από τη στάση των παρόντων συντονιστών. Πολλοί εξ αυτών -ίσως οι περισσότεροι- εδώ και χρόνια όχι μόνον δεν διακόπτουν τον τζερτζελέ, αλλά συχνά συλλαμβάνονται στο πλάνο ακόμη και να επιχαίρουν που πέτυχαν τον στόχο τους. Χωρίς να αντιλαμβάνονται πόσο υποτιμητικό είναι να επιφυλάσσουν για τους εαυτούς τους ρόλο διαιτητή σε παλαίστρα, όταν καταφεύγουν ακόμη και σε διάλειμμα για να ηρεμήσουν τάχα τα πνεύματα, τα οποία οι ίδιοι έχουν υποδαυλίσει με τους «εκλεκτούς» καλεσμένους τους.
Αυτό -μεταξύ πολλών άλλων- πληρώνει σήμερα η ελληνική δημοσιογραφία και αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που οι πολίτες μας έχουν βάλει όλους -δημοσιογράφους και πολιτικούς- στο ίδιο τσουβάλι. Πολύ περισσότερο όταν ειδικώς τις τελευταίες εβδομάδες προσκαλούνται στα πλατό οι εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής και αντί οι οικοδεσπότες δημοσιογράφοι να είναι πολύ καλά προετοιμασμένοι για να απομυθοποιούν με αιχμηρές ερωτήσεις τις απόψεις τους, επιχαίρουν ακκιζόμενοι που βρήκαν κι άλλους πελάτες οι οποίοι διεγείρουν τα μηχανάκια της ΑGB...
Σήμερα κιόλας...
Προφανώς δεν ισχυρίζομαι ότι πρόθεση του κ. Παπαδάκη ήταν να μετατρέψει τη χθεσινή εκπομπή του σε ρινγκ για να αναμεταδοθεί στα πέρατα του κόσμου. Αλλά αν είναι ειλικρινής ο μακροβιότερος τηλεοπτικός δημοσιογράφος της χώρας, οφείλει σήμερα κιόλας να παραδεχθεί δημοσίως το αυτονόητο: ότι καλώντας χθες στο ίδιο πάνελ την κ. Κανέλλη, την κ. Δούρου και τον Ηλ. Κασιδιάρη, το τελευταίο που τον ενδιέφερε ήταν να γίνει ένας νηφάλιος διάλογος για να διαφωτισθούν οι τηλεθεατές του μια εβδομάδα πριν από τις κρισιμότερες εκλογές της μεταπολίτευσης.
Κατά τα λοιπά, το χθεσινό συμβάν έχει και μια θετική πλευρά. Κατέδειξε στους πολίτες τι πραγματικά είναι η Χρυσή Αυγή. Επομένως, όσοι την εμπιστευθούν και πάλι στις 17 Ιουνίου ουδόλως θα μπορούν να ισχυρισθούν εκ των υστέρων ότι πλανήθηκαν και ότι με την ψήφο τους μετέτρεψαν τη χώρα σε ζούγκλα. Παρεμπιπτόντως, πρέπει να είμαστε οι μόνοι τηλεθεατές στον κόσμο που μέχρι πρότινος αναδεικνύαμε σε δημοφιλέστερη πολιτική εκπομπή ένα τοκ σόου με τον άκρως προφητικό τίτλο: Ζούγκλα...
___
Χάλκινη αυγή...
Tου Παντελη Μπουκαλα
Απο εδω
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_08/06/2012_445979
Δεν βγήκε τώρα το φίδι του φασισμού από το αυγό του. Και δεν άρχισε τώρα να δαγκώνει. Τα θύματά του ήταν ήδη πολλά, Ελληνες και ξένοι· σπασμένα πλευρά και κεφάλια ανοιγμένα από λοστάρια, και βέβαια από το κοντάρι της ελληνικής σημαίας, η οποία ατιμάζεται κατ’ εξακολούθηση, έτσι όπως χρησιμοποιείται σαν άλλοθι της φασιστικής βαναυσότητας. Αρκετά είναι και τα μέλη της συμμορίας (όπως πια την αποκαλεί ακόμα και ο κ. Καρατζαφέρης) που είτε φιλοξενήθηκαν ήδη σε φυλακές για ποινικά αδικήματα πατριωτικού περιεχομένου είτε εκκρεμούν δίκες εις βάρος τους, για ανάλογα ανδραγαθήματα. Εις εξ αυτών, ο κ. Κασιδιάρης, εκπρόσωπος Τύπου της Χ.Α., πέταξε νερό στην κ. Δούρου, σε ζωντανή τηλεμετάδοση, κι αμέσως μετά έδειρε λεβέντικα και καραμπουζουκλίδικα την κ. Κανέλλη. Επειδή, από πάντα και για πάντα, το μοναδικό επιχείρημα του φασισμού είναι η βία, η φίμωση, ο τρόμος. Το «εγέρθητο» εν ολίγοις και το «σκασμός».
Ολα αυτά τα χρόνια, ωστόσο, της επώασης και των πρώτων εμφανίσεων (σε «αντιδιαδηλώσεις», σε γήπεδα, σε πογκρόμ εναντίον μεταναστών υπό το πρόσχημα της προστασίας των γερόντων), είτε κάναμε πως δεν βλέπαμε είτε υποβαθμίζαμε τα γεγονότα, με τη βολική εξήγηση των «μεμονωμένων περιστατικών» και των «τυχαίων συμβάντων». Αλλά η πραγματικότητα δεν παύει να υπάρχει επειδή κάποιοι αποστρέφουν το βλέμμα τους από αυτήν. Κι ας χώνει το κεφάλι της στην άμμο η στρουθοκάμηλος, η λεοπάρδαλη δεν σταματάει να τη φερμάρει. Για να μη μιλήσουμε για τις ύαινες.
Δεν δικαιούμαστε, λοιπόν, να παριστάνουμε τους έκπληκτους, τους εμβρόντητους, τους συννεφοπεσμένους. Τα σημάδια ήταν πολλά, αρκεί να ήθελε κανείς να τα διαβάσει. Η κατάρρευση της πολιτικής ώς τη σχεδόν πλήρη αναξιοπιστία και απαξία άφησε πίσω της, ανάμεσα στα συντρίμμια της ηθικής και της ευθύνης, ένα μεγάλο κενό. Και τρύπωσε εκεί ό,τι πιο σκοτεινό και επικίνδυνο: η επιθετική μισαλλοδοξία, ο νεοναζισμός, ο άνανδρος τραμπουκισμός εναντίον όσων έχουν άλλο χρώμα δέρματος ή άλλο χρώμα πολιτικού φρονήματος. Κοινωνικό είναι λοιπόν το ζήτημα, άρα πολιτική θα μπορούσε να είναι η θεραπεία του.
Ενα κομμάτι της κοινωνίας, ωθούμενο από γνήσια ή καλλιεργημένη ανασφάλεια, από αυθεντικά ρατσιστικά αισθήματα, από τυφλή διάθεση τιμωρίας του «κατεστημένου» ή από έναν «πατριωτισμό» που, για να κρατήσει καθαρό το αίμα της φυλής, δεν διστάζει να χύσει το αίμα των «ακαθάρτων», έστειλε τον κ. Μιχαλολιάκο στον Δήμο Αθηναίων, παρέα με τους μπράβους του. Κι ένα πολύ πιο μεγάλο κομμάτι έδωσε στους σκοτειναυγίτες υψηλό ποσοστό τον Μάιο. Ετσι, εκτός από τα μαχαίρια, τις σιδερογροθιές και τα λοιπά αγχέμαχα που διέθεταν, οι χάλκινοι νεοναζιστές απέκτησαν και την ασπίδα του 7%. Πρόσθεσαν στον οπλισμό τους τον θώρακα που τους έδωσαν 400.000 ψηφοφόροι, τους οποίους έκτοτε επικαλούνται σαν άλλοθι για κάθε αγριότητά τους. Ενα είναι βέβαιο: το επιχείρημα της άγνοιας δεν ισχύει πια. Για κανέναν.
___
Το «τραπεζικό» Μνημόνιο ετοιμάζεται για την Ισπανία...
Της Ζέζας Ζήκου
Απο εδω
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_08/06/2012_445988
Το τραπεζικό κραχ στην Ισπανία έχει ξεκινήσει, παρασύροντας στην καταστροφή όχι μόνο την ίδια τη χώρα, αλλά οι διαλυτικές συνέπειες απειλούν το τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης. Ανάχωμα, πλέον, αποτελεί μόνο ένα «τραπεζικό» Μνημόνιο που ετοιμάζουν οι Βρυξέλλες για τη διάσωση των ισπανικών τραπεζών από τον προσωρινό μηχανισμό σταθερότητας (EFSF).
Ομολογουμένως το τραπεζικό κραχ ήταν αναπόφευκτο από τη στιγμή που το Πεκίνο αρνήθηκε πέρυσι την άνοιξη στις διαπραγματεύσεις με τον τότε σοσιαλιστική πρωθυπουργό Χοσέ Λουίς Θαπατέρο να επενδύσει 9 δισ. ευρώ στον τραπεζικό τομέα της Ισπανίας. Οντως, το Πεκίνο έχει άλλους κώδικες. Με λεκτικές φανφάρες τότε είχε σπεύσει να ανακοινώσει η Μαδρίτη ότι το Πεκίνο θα εξακολουθήσει να αγοράζει ισπανικά ομόλογα, αλλά και πως ενδέχεται να συμμετάσχει στην αναδιάρθρωση των προβληματικών τραπεζικών ταμιευτηρίων της Ισπανίας, των γνωστών ως cajas.
Βεβαίως, από τότε είχε διαφανεί ότι οι cajas θεωρούνται «μεγάλο επενδυτικό ναρκοπέδιο» και το Πεκίνο ξέρει καλύτερα από τη Δύση το ασφαλές παιχνίδι των επενδύσεων.
Οι cajas –τράπεζες τύπου στεγαστικών ταμιευτηρίων και διάσπαρτες ανά την επικράτεια– ελέγχονταν από διοικητικούς ή εκκλησιαστικούς παράγοντες των περιφερειών στην Ισπανία και δεν ήταν εισηγμένες στο χρηματιστήριο. Οι cajas είχαν χορηγήσει το ήμισυ των στεγαστικών δανείων στην αγορά ακινήτων της Ισπανίας, η κατάρρευση της οποίας αποτέλεσε την απαρχή της οικονομικής κρίσης στη χώρα. Η πρώην κυβέρνηση Θαπατέρο είχε προχωρήσει σε ριζική αναδιάρθρωση της λειτουργίας τους και από τις 45 cajas είχαν απομείνει μόνον 15, μέσω συγχωνεύσεων. Δύο cajas, οι Caja Castilla και La Mancha Caja Sur, περιήλθαν στον έλεγχο του κράτους. Η Bankia που κατέρρευσε αποτελεί τη συγχώνευση επτά cajas. Ηταν ήδη πολύ αργά, καθώς είχε μολυνθεί ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα.
Παράλληλα, θα έπρεπε οι cajas να έχουν μετατραπεί σε εμπορικές τράπεζες, με τις σχετικές νομοθετικές μεταρρυθμίσεις να έχουν ψηφιστεί από το Κοινοβούλιο. Με βάση τα σχέδια του υπουργείου Οικονομικών, η συμμετοχή του FROB στο μετοχικό κεφάλαιο των τραπεζών δεν θα ξεπεράσει χρονικά την πενταετία, με σταδιακή διάθεση των μετοχών τους στο χρηματιστήριο.
Από τότε, πάντως, ο τιμηθείς με Νομπέλ Οικονομίας Κρίστοφερ Πισσαρίδης είχε προειδοποιήσει ότι η Ε.Ε. δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να διασώσει την Ισπανία αν «καταρρεύσει» και πως αυτό θα μπορούσε να σημάνει το τέλος του ευρώ. Σύμφωνα με τον νομπελίστα Κύπριο οικονομολόγο, μια κατάρρευση «όπως εκείνη της Ελλάδας» θα ήταν «πολύ σοβαρό πρόβλημα», καθώς «τα χρήματα που θα χρειάζονταν για τη διάσωση της Ισπανίας θα ήταν τόσο πολλά που αμφιβάλλω αν τα ισχυρότερα κράτη, ιδίως η Γερμανία, είτε θα μπορούσαν είτε θα ήταν πρόθυμα να συγκεντρώσουν τα απαιτούμενα κεφάλαια». Ο κ. Πισσαρίδης εξέφρασε, μάλιστα, τότε την εκτίμηση ότι θα πρέπει να αναζητηθούν πιο δραστικές λύσεις, όπως η προσωρινή επιστροφή της Ισπανίας στην πεσέτα.
Η αποτυχία της προσπάθειας αναδιάρθρωσης των ισπανικών περιφερειακών τραπεζών cajas, οι οποίες αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα από την έκθεσή τους στον κατασκευαστικό κλάδο και στον κλάδο των ακινήτων, είχε ήδη «προαναγγελθεί»... Από τότε η Ισπανία προσπάθησε να υψώσει τείχη, αλλά οι κερδοσκόποι είχαν ήδη χτίσει τεράστιες θέσεις σε credit-default swaps (CDS) –δηλαδή στα ασφάλιστρα κινδύνου χρεοκοπίας– στα κρατικά της ομόλογα και στο χρέος των ισπανικών τραπεζών. Σύμφωνα με υπολογισμούς της αμερικανικής πανίσχυρης τράπεζας JPMorgan, στη αγορά των CDS ήδη παίζεται η πιθανότητα της χρεοκοπίας της Ισπανίας κατά 15% ανά έτος, εντός των πέντε επόμενων ετών από πέρυσι. Οι κερδοσκόποι ποντάρουν στη δημιουργία πραγματικού πανικού από ένα εξελισσόμενο κραχ στα κρατικά και τραπεζικά ομόλογα του ευρωπαϊκού Νότου.
Την πολυσυζητημένη πρόταση για μια μελλοντική ευρωπαϊκή τραπεζική ένωση παρουσίασε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η πρόταση προτείνει τη στενότερη συνεργασία μεταξύ των χωρών προκειμένου να μην επαναληφθεί το χάος που προκάλεσε η κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008. «Η σημερινή πρόταση αποτελεί ουσιαστικό βήμα στην πορεία προς την Τραπεζική Ενωση στην Ε.Ε. και θα καταστήσει πλέον υπεύθυνο τον τραπεζικό τομέα. Αυτό θα συμβάλει στη σταθερότητα και εμπιστοσύνη στην Ε.Ε. στο μέλλον, καθώς προσπαθούμε να ενισχύσουμε και να ενοποιήσουμε περισσότερο τις αλληλεξαρτώμενες οικονομίες μας», αναφέρει ο Μπαρόζο σε ανακοίνωσή του. Αλλά είναι για την Ισπανία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου