Τουρκία-Ισραήλ και ο παράγοντας "πυρηνική εξισορρόπηση"

Του Ιωάννη Σ. Θεοδωράτου απο εδώ

Ο αρθρογράφος του περιοδικού ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ & ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ, δημοσιογράφος και αμυντικός αναλυτής, Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος, διαπραγματεύεται ένα ζήτημα το οποίο συνδέεται ευθέως με τις εξελίξεις των τελευταίων ωρών που θέτουν σε άμεση απειλή την ειρήνη και την ασφάλεια στην ευαίσθητη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Εάν όλα όσα αναφέρει ισχύουν, τότε ΔΕΝ αποκλείεται η Δύση να θεωρεί πλέον ότι η ώρα να διευθετήσει τους λογαριασμούς της με την Άγκυρα πρέπει να είναι τώρα, διότι μετά από μερικά χρόνια οι όροι της αντιπαράθεσης να είναι εντελώς διαφορετικοί. Δηλαδή, με απλά λόγια, η Δύση σέβεται και εφαρμόζει τον Θουκυδίδη, ενώ στη χώρα που γεννήθηκε πολλοί τον θεωρούν… ξεπερασμένο και οι επιλογές τους συνιστούν συχνά προσβολή όχι μόνο προς τον Θουκυδίδη, αλλά και στην κοινή λογική… Όπως επίσης φαίνεται από το κείμενο που ακολουθεί, ο Ερντογάν τείνει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι οι κεμαλιστές στρατηγοί μοιάζουν μπροστά του ως απείθαρχα παιδάκια…

Ακολουθεί το εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο του Ιωάννη Σ. Θεοδωράτου:

Η επιθετική στάση της Τουρκίας έναντι του Ισραήλ έχει προβληματίσει σοβαρά τα στρατιωτικά επιτελεία των χωρών που θα εμπλακούν άμεσα ή έμμεσα σε μια πιθανή περιφερειακή σύγκρουση. Η κατοχή πυρηνικών όπλων από το Ισραήλ καθώς και βαλλιστικών πυραύλων (Jericho II) ικανών να πλήξουν στόχους σε ολόκληρη την έκταση της Τουρκίας, έφερε στην επιφάνεια ένα άλλο «αθέατο» ζήτημα. Οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις διαθέτουν ήδη βαλλιστικούς πυραύλους Yildirim II, αναπτύσσουν ισχυρότερες εκδόσεις, ενώ είναι σαφής η θέληση της Άγκυρας να αποκτήσει πυρηνικά όπλα.

Πριν από ένα περίπου χρόνο, στις 13 Οκτωβρίου 2010 ο πρωθυπουργός Τ. Ερντογάν μιλώντας στα ΜΜΕ μετά από την υπογραφή του πρωτοκόλλου συνεργασίας στην πυρηνική ενέργεια μεταξύ Τουρκίας και Νότιας Κορέας είχε υπογραμμίσει ότι: «Η θέση μας στον τομέα του πυρηνικού προγράμματος είναι πολύ ξεκάθαρη. Οι χώρες έχουν το δικαίωμα χρησιμοποίησης πυρηνικής τεχνολογίας για ειρηνικούς και πολιτικούς σκοπούς.

Πολλές φορές δηλώσαμε ότι είμαστε αντίθετοι στα πυρηνικά όπλα. Για να πούμε την αλήθεια δεν επιθυμούμε πυρηνικά όπλα στην περιοχή μας. Όμως αν μια χώρα εκδηλώσει την επιθυμία να τα αποκτήσει, τότε θα είναι σωστό μια άλλη χώρα της ίδιας περιοχής, να έχει και αυτή πυρηνικά όπλα» (ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΗΝΑΓΙΑΣ, «Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΑΙ Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΧΥΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ», σελ. 248).

Σήμερα η Τουρκία χάρη στις ρωσικές επενδύσεις και τεχνολογία οδεύει προς την κατασκευή του πρώτου της πυρηνικού εργοστασίου, ενώ ήδη προγραμματίζεται τουλάχιστον ένα ακόμη. Όμως το ζήτημα δεν έγκειται στα σχέδια κατασκευής πυρηνικών εργοστασίων, αλλά στην πολιτική βούληση – όπως εκφράστηκε ξεκάθαρα μέσω Ερντογάν – της Τουρκίας να αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Η εφημερίδα Radical σε δημοσίευμά της τον Ιούνιο του 1998 είχε αναφερθεί στην πρόταση του τότε προέδρου του Πακιστάν Ν. Σαρίφ προς την Τουρκία, για συνεργασία στην απόκτηση πυρηνικών όπλων εκ μέρους της Αγκυρας. Τον Μάιο του 1998 ο απόστρατος αντιστράτηγος Ερντογάν Οζνάλ είχε δηλώσει στο τουρκικό κανάλι NTV ότι η Τουρκία αντιμετωπίζει δυνητικές πυρηνικές απειλές από το Ισραήλ και το Ιράν, γι αυτό και πρέπει να προχωρήσει στην ανάπτυξη της δικής της πυρηνικής πολιτικής, αναφερόμενος στα πυρηνικά όπλα. Σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Μεχμέτ Καλιοντσού στην εφημερίδα «Zaman» τον Σεπτέμβριο του 2008, αναλύει και επεξηγεί πως, πότε και γιατί η Τουρκία πρέπει να αποκτήσει πυρηνικά όπλα στο εγγύς μέλλον, συνεκτιμώντας τις πιθανές αντιδράσεις εκ μέρους των ΗΠΑ και της ΕΕ!

Όλα αυτά τα χρόνια η Τουρκία συνεργάζεται στενά με το Πακιστάν σε διάφορους τομείς ανάπτυξης όπλων και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις έχει τουλάχιστον συζητήσει με το Ισλαμαμπάντ την προοπτική απόκτησης πυρηνικών όπλων. Η τουρκική πολιτική όπως αποδεικνύουν αναλύσεις και δημοσιεύματα, βασίστηκε στην υποστήριξη την οποία παρείχαν επίσης χώρες όπως οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, η Κίνα, η Ρωσία, το Ιράν, σχετικά με το ζήτημα της συνεργασίας στον πυρηνικό τομέα-όπλων. Όμως καμία χώρα δεν φέρεται να έχει προχωρήσει στην ικανοποίηση των τουρκικών σχεδίων – στον βαθμό που επιθυμεί η Άγκυρα – πλην του Πακιστάν και πιθανώς μιας άλλης μη κατονομαζόμενης.

Υπάρχουν άκρως απόρρητες αναφορές που ασχολούνται με τα τουρκικά σχέδια ανάπτυξης/απόκτησης πυρηνικών όπλων, οι οποίες το διάστημα της «αναπτυσσόμενης» συμμαχίας με το Ισραήλ δεν είχαν τύχει ανάλογης αξιολόγησης! Οι αναφορές αυτές προέρχονται από δυτικές πηγές, για την ύπαρξή τους γίνεται μνεία σε συγκεκριμένα στρατηγικά think-tank, καθώς οποιαδήποτε ανακίνηση ευρύτερης συζήτησης γύρω από το «καυτό» αυτό θέμα θα έφερνε σε δύσκολη θέση τους τότε πανίσχυρους συμμάχους της Άγκυρας, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Ωστόσο, τόσο η Ουάσιγκτον, όσο και το Τελ-Αβίβ συν την Μόσχα, εξέφραζαν ανησυχίες για την προτεραιότητα που είχε δώσει η ισλαμιστική κυβέρνηση του Ερντογάν από το 2002 και μετά, που οδηγούσε στο πυρηνικό κατώφλι.

Χρειάστηκαν να περάσουν εννέα χρόνια για να αντιληφθεί η Δύση και κυρίως το Ισραήλ, πως αντιλαμβανόταν η Τουρκία το ζήτημα της εθνικής της ασφάλειας μέσω της κατοχής πυρηνικών όπλων. Με αφορμή τον πυρηνικό εξοπλισμό του Ιράν και έχοντας ως προηγούμενο το Πακιστάν αλλά και την ιδιάζουσα περίπτωση του Ισραήλ, η κυβέρνηση Ερντογάν φαίνεται πως μπορεί να δικαιολογήσει την κατοχή τέτοιων όπλων μαζικής καταστροφής.

Η κατοχή πυρηνικών όπλων είναι από μόνη της ένα πολύ ισχυρό χαρτί, το οποίο όμως απαιτεί την ύπαρξη κατάλληλων φορέων μεταφοράς τους σε ικανές αποστάσεις προκειμένου να πλήξουν τους στρατηγικούς στόχους του αντίπαλου. Ήδη ο Τουρκικός Στρατός έχει παρουσιάσει το βαλλιστικό πύραυλο Yildirim I και τη νεώτερη έκδοσή του Yildirim II. Τον Μάρτιο του 2008 εκτελέσθηκε βολή πυραύλου Yildirim II στο πεδίο βολής Σίλε της Ανατολικής Θράκης, στην οποία καταγράφηκε βεληνεκές 350 χλμ. Στο περιοδικό «Savunma ve Havacilik» τεύχος 124/2007 παρουσιάζονται λεπτομέρειες για το σχέδιο ανάπτυξης βαλλιστικών πυραύλων από την εγχώρια βιομηχανία με στόχο το βεληνεκές να φθάσει τα 500 χλμ μέχρι το 2008 και στα 1.000 χλμ το 2009. Η απόκτηση δικαιολογείται από την ύπαρξη βαλλιστικών συστημάτων από χώρες της περιοχής (Ισραήλ, Ιράν) οπότε «έπρεπε να δημιουργηθούν ισορροπίες». Είναι σαφές ότι η εμβέλεια που ζητείται δεν αφορά την Ελλάδα αλλά στόχος είναι η απόκτηση δυνατότητας προσβολής του Ισραήλ.

Συμπερασματικά οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις διαθέτουν βαλλιστικούς πυραύλους μικρής εμβέλειας, εργάζονται προς την κατασκευή πυραύλων μέσης εμβέλεια και δεν θα πρέπει να αποκλειστεί ότι έχουν αναπτύξει έναν μικρό αριθμό που μπορεί να φθάσει το Ισραήλ. Επίσης είναι σαφές για τους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» ότι οι πύραυλοι αυτοί σχεδιάστηκαν όχι για να φέρουν συμβατικές αλλά πυρηνικές κεφαλές. Αποδείξεις δεν υφίστανται παρά μόνον ισχυρές ενδείξεις, βάσει των οποίων, μπορεί να στοιχειοθετηθεί «εντολή για έρευνα» με σκοπό την προσκόμιση περισσότερων επιβαρυντικών στοιχείων. Είναι πρόδηλο ότι οι τουρκικές δραστηριότητες καλύπτονται από το πλέον ισχυρό πέπλο μυστικότητας.

Εάν εκεί βρίσκεται η αιτία «Στρατηγικής Σιγουριάς» με την οποία απειλεί ανοικτά το Ισραήλ αδιαφορώντας για τις συνέπειες, τότε βρισκόμαστε ενώπιον μιας πολύ επικίνδυνης κλιμάκωσης της κρίσης στην Ανατολική Μεσόγειο, ανατροπής του status quo, γεγονός που θα οδηγήσει σε γενική αποσταθεροποίηση της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής. Μια πυρηνική νεοθωμανική ισλαμιστική Τουρκία, θα αποτελεί το μεγαλύτερο έκτρωμα που έχει δημιουργήσει στην περιοχή η μυωπική πολιτική των ΗΠΑ και του Ισραήλ.