Ζοφερό το μέλλον του ΠΑΣΟΚ που φθίνει ραγδαία

πρόλογος

ο κ. Δελαστικ δεν γνωρίζει αστρολογία, είναι πολίτικος αναλυτής και διευθυντής της εφημερίδας ΠΡΙΝ, και έχει βάλει και υποψηφιότητα με το αριστερό κόμμα ΑΝΤΑΡΣΥΑ.   

 του Γ. Δελαστικ από εδώ 

Κύλησε χθες και το κεφάλι του Ανδρέα Λοβέρδου, καθώς τον διέγραψε κι αυτόν από το ΠΑΣΟΚ ο πρόεδρος του κόμματος Βαγγέλης Βενιζέλος. Ουδείς εξεπλάγη και ουδείς λυπήθηκε για την πολιτική καρατόμηση του πρώην υπουργού.

Πρώτον, γιατί ο ίδιος επέλεξε τη ρήξη με το κόμμα του ΠΑΣΟΚ σε μια προσπάθεια προσωπικής διάσωσης και συνέχισης της πολιτικής καριέρας του, τώρα που το ΠΑΣΟΚ βουλιάζει και αποσυντίθεται. Δεύτερον, γιατί το μνημονιακό πάθος του Α. Λοβέρδου κατά την τελευταία διετία που διετέλεσε υπουργός αφενός τον κατέστησε μισητό σε εκατομμύρια εργαζομένων και αφετέρου του στέρησε δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόρους των εργατικών συνοικιών της Β' Αθήνας. Βεβαίως η ζωή και όχι η γνώμη οιουδήποτε δημοσιογράφου ή πολιτικού του αντιπάλου θα κρίνει κατά πόσο θα ευδοκιμήσει ή όχι το προσωπικό πολιτικό του εγχείρημα. Για να είμαστε όμως ειλικρινείς, έχουμε την άποψη ότι ο Α. Λοβέρδος έφτιαξε την πολιτική κίνηση ΡΙ.Κ.Σ.ΣΥ. όχι επειδή έχει αυταπάτες ότι θα αποκτήσει η κίνηση αυτή εκλογική απήχηση ικανή να τη βάλει στη Βουλή, αλλά με στόχο να μπορέσει να προσκολληθεί σε κάποιο άλλο κόμμα υπό όρους που θα επιτρέψουν τουλάχιστον την επανεκλογή ως βουλευτή του Α. Λοβέρδου.

Η προσωπική πολιτική περιπέτεια του πρώην υπουργού αφορά τον ίδιον. Εμάς μας ενδιαφέρουν μια σειρά άλλα ζητήματα σαφώς γενικότερης πολιτικής σημασίας. Πρώτα πρώτα η με καλπάζοντες ρυθμούς προϊούσα αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ είναι πολύ σοβαρότερο ζήτημα από το τι θα απογίνει ο Α. Λοβέρδος. Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ από το 43,92% του Οκτωβρίου του 2009 και τα 3.000.000 ψηφοφόρους κατρακύλησε μέσα σε μόλις δυόμισι (!) χρόνια στο 12,28% του Ιουνίου του 2012 χάνοντας... 2.250.000 ψηφοφόρους είναι πρωτοφανές στην ελληνική κοινωνία.

Η πολιτική εκμηδένιση εν ριπή οφθαλμού ενός πανίσχυρου κόμματος αποδεικνύει πόσο τρομερή διαλυτική επίδραση στην ελληνική κοινωνία έχουν τα μνημόνια που επέβαλαν στη χώρα η ΕΕ και το ΔΝΤ σε αγαστή συμφωνία με τους ηγέτες του ΠΑΣΟΚ, τόσο τον Γιώργο Παπανδρέου όσο και τον Βαγγέλη Βενιζέλο.

Το ΠΑΣΟΚ αποσυντίθεται εκλογικά, πολιτικά και οργανωτικά όχι μόνο ούτε κυρίως εξαιτίας των αμφιλεγόμενων ή μη ηγετικών ικανοτήτων των δύο τελευταίων προέδρων του. Το ΠΑΣΟΚ διαλύεται επειδή η μνημονιακή πολιτική που ακολουθεί τίναξε στον αέρα την ελληνική κοινωνία και διέρρηξε όλες τις κοινωνικές συμμαχίες του συστήματος που είχαν οικοδομηθεί στα σχεδόν σαράντα χρόνια της μεταδικτατορικής Ελλάδας πρωτίστως χάρη στο ΠΑΣΟΚ, με τη ΝΔ να αντιγράφει ουσιαστικά τις θεμελιώδεις κατευθύνσεις της πολιτικής του στα δύο σύντομα διαλείμματα που ανέλαβε την εξουσία μετά το 1981.

Αυτό δεν το έχουν καταλάβει καθόλου ούτε οι δύο τελευταίοι πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ ούτε τα κορυφαία κάποτε στελέχη του που διαφοροποιούνται, γι' αυτό και κανένας τους -κυριολεκτικά κανένας!- δεν κινείται προς τον αντιμνημονιακό χώρο. Ολοι τους έχουν αποδυθεί σε έναν διαγωνισμό ως προς το ποιος είναι ο πιο συνεπής... μνημονιακός, πράγμα που επιτείνει διττά την κρίση στο ΠΑΣΟΚ. Και το κόμμα εμφανίζεται ανηλεώς αλληλοσπαρασσόμενο οπότε γίνεται όλο και λιγότερο ελκυστικό στα μάτια των ψηφοφόρων, αλλά και τα διαφωνούντα στελέχη αδυνατούν να συσπειρώσουν γύρω τους πάνω από πενήντα - εκατό νοματαίους, οπότε κι αυτοί δεν κάνουν τίποτα και δεν μπορούν κατά κανέναν τρόπο να αποτελέσουν πόλους συσπείρωσης κεντροαριστερών δυνάμεων.

Ούτε τα κεντρώα στελέχη της ΕΔΗΚ είχαν καταλάβει το 1977 πως αιτία της εκλογικής συρρίκνωσης του κόμματός τους από το 20,42% των βουλευτικών εκλογών του 1974 στο 11,95% των εκλογών του 1977 δεν ήταν οι ικανότητες των ηγετών τους, αλλά το γεγονός ότι ο κόσμος που τους ψήφιζε ήθελε τώρα πια άλλη, πολύ πιο διαφορετική πολιτική και πολύ πιο ριζοσπαστική πολιτική που εκείνη την εποχή την προσέφερε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, το οποίο γι' αυτό αναπτυσσόταν θυελλωδώς από εκλογές σε εκλογές: 13,58% το 1974, άλμα στο 25,34% το 1977, έφοδος στον ουρανό με 48,07% το 1981. Την ίδια ώρα τα στελέχη της ΕΔΗΚ εξόντωναν σαν τα σκυλιά ο ένας τον άλλον, με τον πρόεδρο Ιωάννη Ζίγδη να διαγράφει τους πάντες και στις εκλογές του 1981 το 11,95% της ΕΔΗΚ να γίνεται... 0,4%!!!