News News News ...

Γεια σας, σήμερα είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα και έντονη εργασιακά μέρα, με ανάλογου επιπέδου ενδιαφέροντες ανθρώπους.

Η πρώτη επαγγελματική εργασία ήταν με τον κ Αλέξη Τσίπρα. Σε συνέντευξη του για το φύλλο της κυριακής. Και στο «διάλειμμα» της είχα και μια στιχομυθία, (εγώ) με τον κο Τσίπρα. Την δευτέρα, του Αγίου Πνεύματος, θα αναδημοσιεύσω την συνέντευξη και το αποτέλεσμα από την στιχομυθία μου με τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Και όσοι Απορείτε, ναι μου είπε ΩΡΑ. Παρουσία τριών ατόμων, οι δυο από την εφημερίδα που είναι οι εξαίρετοι δημοσιογράφοι Παναγής Γαλιατσατος και Πέτρος Παπακωνσταντινου.

Κάλο είναι να την διαβάσετε, αυτή την κυριακή.

Η δεύτερη ενδιαφέρουσα Συνέντευξη ήταν ένα «γεύμα» για την πολύ πετυχημένη στήλης της κυριακάτικης Καθημερινής, με ένα ΕΞΑΙΣΙΟ Άνθρωπο, τον κ Ανδρεά Μανιτακή, σας την συστήνω και αυτήν.

Γιάννης Μπαρδόπουλος

Οριάνα Φαλάτσι

απο εδω

Η Οριάνα Φαλάτσι (Oriana Fallaci: 1929 – 2006), η Ιταλίδα δημοσιογράφος, πολεμική ανταποκρίτρια και συγγραφέας, είναι γνωστή στην Ελλάδα για την σχέση της με τον Αλέκο Παναγούλη και για το πολυδιαβασμένο βιβλίο της «Γράμμα σε Ένα Παιδί που Δεν Γεννήθηκε Ποτέ». Το πιο επιτυχημένο όμως εμπορικά βιβλίο της, είναι το “The Rage and The Pride” («H Οργή και η Περηφάνεια», εκδόσεις Γκοβόστης2003), που εκδόθηκε λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Η Οριάνα Φαλάτσι ανήκε στον αριστερό χώρο και όμως αυτό δεν την εμπόδιζε να βλέπει καθαρά την απειλή διείσδυσης του Ισλάμ στην Ευρώπη. Το άρθρο αναρτήθηκε στο redskywarning.blogspot.com

Το βιβλίο συγκέντρωσε τα πυρά των κριτικών με το σκεπτικό ότι προκαλεί το «μίσος εναντίον των μουσουλμάνων».


"Το επόμενο και τελευταίο της βιβλίο ήταν το “The Force of Reason” (“La Forza della Ragione”) δηλ. «Η Δύναμη της Λογικής» που έγινε και αυτό best seller.

Στο βιβλίο, η Φαλάτσι γράφει πως τρομοκράτες έχουν σκοτώσει 6.000 ανθρώπους τα 20 τελευταία χρόνια στο όνομα του Κορανίου και πως η ισλαμική πίστη σπέρνει μίσος αντί αγάπης και σκλαβιά αντί ελευθερίας.Ένας δικαστής διέταξε την προσαγωγή της σε δίκη στη γενέτειρά της, την Ιταλία, (έμενε στη Νέα Υόρκη) με την κατηγορία ότι με το βιβλίο της «δυσφήμησε το Ισλάμ».

Με αφορμή την έκδοση εκείνου του βιβλίου, μεταφέρω άρθρο της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ στις 14/05/2004, που επιμελήθηκε η Όλγα Κολιάτσου

«La Forza della Ragione»- «Η δύναμη της λογικής» είναι μία πολεμική προειδοποίηση προς τη Δύση για τη λαβή στραγγαλισμού που προετοιμάζει το Ισλάμ. Η Φαλάτσι γράφει -πανηγυρίζουν οι θαυμαστές της- όσα «καλοκάγαθοι» διανοητές, Εκκλησία και πολιτικές παρατάξεις δεν εννοούν να συνειδητοποιήσουν, ότι δηλαδή η Ευρώπη βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο, απειλούμενη από τούς οπαδούς τού Αλλάχ.

Το βιβλίο ξεκινά ως εξής, «Από το Γιβραλτάρ έως το Νόρντκαπ, από τους λόφους της Τοσκάνης έως το Βόλγκογκραντ, σ’ όλες τις ευρωπαϊκές πολιτείες, υπάρχει από καιρό και μια δεύτερη πόλη, μια πόλη μουσουλμανική, όπου κυριαρχεί το Κοράνι». Αυτή η πόλη μέσα στην πόλη δεν έχει καμία σχέση με τις παραδοσιακές κοινότητες διασποράς, όπου συγκεντρώνονται οι μετανάστες φθάνοντας στο νέο, ξένο κόσμο. Είναι «μια βαθμίδα της ισλαμικής επεκτατικής πολιτικής -πρόκειται για τη μοναδική τέχνη, στην οποία οι γιοι του Αλλάχ ήσαν πάντοτε αξεπέραστοι- η τέχνη να εισβάλλουν, να κατακτούν, να υποτάσσουν». Κι «η διακαώς ποθούμενη λεία τους ήταν πάντα η Ευρώπη, ο χριστιανικός κόσμος».

Γι’ αυτή τη λαφυραγωγία οι μουσουλμάνοι, ισχυρίζεται η Φαλάτσι, δεν χρησιμοποιούν όπλα τρομοκρατών ούτε τα μηνύματα φανατισμού των μουλάδων τους, αλλά τα γόνιμα σώματα των γυναικών τους. «Στην υποδουλωμένη Ευρώπη, όμως, το θέμα της ισλαμικής γονιμότητας έχει κηρυχθεί ταμπού, που κανείς δεν τολμά να θίξει», καταγγέλλει η συγγραφέας. «Κι αν το προσπαθήσεις, σε στέλνουν στο δικαστήριο λόγω ρατσισμού, ξενοφοβίας ή βλασφημίας», όπως συνέβη στην ίδια όταν κατηγορήθηκε ως ηθική αυτουργός για υποδαύλιση εθνικιστικού μίσους, γράφοντας για τις μουσουλμάνες ότι «πολλαπλασιάζονται σαν αρουραίοι» Τώρα η Φαλάτσι γράφει: «Κανένας νόμος που καταπνίγει την ελευθερία δεν θα μπορέσει ποτέ ν’ αμφισβητήσει… πως στην Ευρωπαϊκή Ένωση τα νεογέννητα των μουσουλμανικών κοινοτήτων καλύπτουν το 10%, στις Βρυξέλλες φθάνουν στο 30%, στη Μασσαλία, μάλιστα, 60%. Κι αρκεί να θυμηθούμε τα λόγια του Μπουμεντιέν (σ.σ. πρώην προέδρου της Αλγερίας) ενώπιον της Συνέλευσης των Ηνωμ. Εθνών το 1974: “Κάποια μέρα εκατομμύρια άνθρωποι θα εγκαταλείψουν το νότιο ημισφαίριο για να εισβάλουν στο βόρειο. Σίγουρα όχι ως αλλοδαποί. Θα έρθουν ως κατακτητές και θα το καταλάβουν, εποικίζοντάς το με τα παιδιά τους. Το σώμα των γυναικών μας θα μας εξασφαλίσει τη νίκη”».

Η παλαίμαχη δημοσιογράφος, που συνεργάστηκε μεταξύ άλλων με την «Κοριέρε ντελα Σέρα» και τους «Τάιμς Ν. Υόρκης», υπήρξε ρεπόρτερ στον πόλεμο του Βιετνάμ, έχει πάρει συνέντευξη από τον Αγιατολάχ Χομεϊνί και τον Κινέζο ηγέτη Ντενγκ Ξιαοπίνγκ. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 αποσύρθηκε κι αφιερώθηκε στο συγγραφικό της έργο, αλλά μετά την 11.9.2001 αισθάνθηκε υποχρεωμένη να προειδοποιήσει τον κόσμο για τις προθέσεις τού Ισλάμ.

Στην εισαγωγή του βιβλίου της γράφει «Η οργή κι η υπερηφάνεια γέννησαν ένα παιδί- την αγανάκτηση, που όξυνε τη σκέψη και τη λογική της ικανότητα να βλέπει καθαρά όσες αλήθειες προσπαθεί να εκφράσει. Αγανακτεί με μία δημοκρατία, που, αντί ν’ακούσει τους πολίτες της, τους καταδικάζει σε σιωπή, τους παραδίδει στον εχθρό και στην έλλειψη δικαιοσύνης, δίδει αξία σ’ ένα σύστημα όπου υπολογίζονται περισσότερο οι μειονότητες απ’ ό,τι η πλειοψηφία -μία “μη-δημοκρατία”, απάτη και ψέμα».

Και συνεχίζει: «Ούτε για ελευθερία μπορείς να μιλήσεις, όταν η κοινωνία εμποδίζει όσους διέκριναν, -όπως η ίδια- την απειλή για τη μη-μουσουλμανική ανθρωπότητα, ν’ αντισταθούν στους εισβολείς ή μας φιμώνει. Όχι μόνον οι σκέψεις, αλλά και τα αισθήματα των ανθρώπων λογοκρίνονται και σου καθορίζουν ποιον πρέπει ν’ αγαπάς και ποιον να μισείς».

«Ευράμπια» ("Eurabia") αποκαλεί η Φαλάτσι την, κατά τη γνώμη της, παρηκμασμένη, εξισλαμισμένη Ευρώπη, που έχει μετατραπεί ήδη σε αραβική επαρχία, ενώ «οι Δυτικοί θα ‘πρεπε επιτέλους ν’ αμυνθούν και να τους επιτρέπεται να αμυνθούν, αλλιώς είναι χαμένοι». Και τονίζει ότι δεν έχει τον φανατισμό, ούτε τον πλουτισμό ως συγγραφικό κίνητρο, αλλά το καθήκον. Κι επειδή καμία θύελλα ούτε κανένα θαύμα δεν θα σβήσει τη φωτιά του Ισλάμ- «το θέμα αφορά την επιβίωση όλων, εκείνων που δεν θέλουν να προσκυνήσουν τον Αλλάχ»."

Η «μαγική» 6η Μαίου

απο εδω, εδω

Ενας μήνας κοντεύει να περάσει από τις εκλογές της 6^ης Μαίου και, καθώς τα γεγονότα τρέχουν με την ταχύτητα του φωτός, πολλοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι εκείνη η ημέρα υπήρξε κάτι σαν «μαγική» για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη. Πριν την 6^η Μαίου, ίσως το θυμούνται πολλοί, τίποτα απολύτως δεν θεωρείτο δυνατό να συζητηθεί ότι θα αλλάξει στο λεγόμενο επισήμως «Οικονομικό πρόγραμμα της Ελλάδας», τουλάχιστον από την πλευρά των δανειστών της. Σήμερα, είναι εδραιωμένη η πεποίθηση ότι αυτή η παραδοχή δεν ισχύει: οι δανειστές της χώρας περιμένουν το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης για να συζητήσουν μαζί της μια σειρά από μεταβολές, το ζητούμενο των οποίων είναι η έκταση και το βάθος, όχι το αν θα γίνουν. Θα είναι η ένταξη της παραμέτρου της ανάπτυξης; Θα είναι επιμηκύνσεις στο χρόνο; Θα είναι κάτι άλλο ή αυτά και κάτι άλλο; Πάντως, κάτι θα είναι. Κι αυτή είναι μια ουσιαστική μεταβολή. Πριν την 6^η Μαίου, αυτή η συζήτηση έξω ήταν «απαγορευμένη». Τώρα πλέον όχι: κάποιοι στην Αθήνα οφείλουν να εξηγήσουν το πώς συνέβη αυτό...

Επίσης, πριν από την 6^η Μαίου, είχε επικρατήσει η πεποίθηση ότι η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης μετά από εκείνες της εκλογές, θα οδηγούσε στην καταστροφή και στο άμεσο τέλος, κάτι το οποίο δεν επιβεβαιώθηκε: η χώρα βάδισε και σε δεύτερες εκλογές και στο μεσοδιάστημα δεν έγιναν τέτοιες κινήσεις από τους δανειστές που θα οδηγούσαν στην οικονομική ασφυξία της.

Τέλος, στο διεθνές επίπεδο, πριν από τις 6 Μαίου, ουδείς αμφισβητούσε την απόλυτη κυριαρχία της γερμανικής θέσης στην Ευρώπη. Ηταν δεδομένη και ακλόνητη. Μετά τις 6 Μαίου, και αυτό αφορά κυρίως τις γαλλικές εκλογές, η ολοκληρωτική κυριαρχία των Γερμανών άρχισε να αμφισβητείται και, επί της ουσίας, να φθίνει: μέχρι που χθες, ο Γάλλος πρωθυουργός εξέφρασε επισήμως τις ενστάσεις του για την τοποθέτηση Σόιμπλε στην ηγεσία του eurogroup. Δεν ξέρουμε ακόμα αν οι ενστάσεις αυτές θα μπλοκάρουν τελικά αυτή την εξέλιξη. Πάντως, για πρώτη φορά η Γερμανική ηγεμονία αμφισβητείται – κι αυτό δεν είναι το μόνο δείγμα της αμφισβήτησης που έχει ήδη αρχίσει και η οποία γενικεύεται πλέον σε όλα τα επίπεδα: τόσο στους ευρωπαικούς λαούς, που πολλοί τους περιφρονούν σα να μην υπάρχουν, όσο και στις κυβερνήσεις τους, που επίσης πολλοί τις θεωρούν ανύπαρκτες δίπλα στη βούληση του Βερολίνου.

Όλα αυτά, ήταν αποτελέσματα των εκλογών στην Ελλάδα και τη Γαλλία στις 6 Μαίου. Εκλογών που, επίσης, ας μην ξεχνάμε, ως προς την Ελλάδα, είχαν δαιμονοποιηθεί κι εκείνες ως αιτία καταστροφής της χώρας. Όλα τα παραπάνω, δεν σημαίνουν ότι πρέπει κανείς να πάει στην άλλη όχθη: από εκεί που οι εκλογές θα οδηγούσαν δήθεν στην καταστροφή, σύμφωνα με την επικρατούσα λογική του τρόμου, να υπάρξει η άποψη ότι οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν τα πάντα. Ασφαλώς όχι.

Ασφαλώς η Ελλάδα πρέπει να κάνει πάρα πολλά που δεν τα έχει κάνει, με τη μείωση του κράτους και τις διαρθρωτικές αλλαγές να είναι τα πιο επείγοντα στα οποία η επόμενη κυβέρνηση πρέπει ούτως ή άλλως να προχωρήσει. Όμως, άλλο αυτό κι άλλο η καταδίκη της χώρας σε αργό και βέβαιο θάνατο, όπως αυτή προδιαγράφηκε μέχρι σήμερα, από ένα πρόγραμμα που τη βύθισε στο χάος – η Ισπανία νιώθει τώρα κι εκείνη την ύφεση στο πετσί της. Κι εδώ να σημειωθεί κάτι ακόμα που ουδείς πρέπει να ξεχνά: ποιος είναι ο υπεύθυνος που δύο χρόνια τώρα, αλλά και πολλά άλλα νωρίτερα, δεν έγιναν στη χώρα οι απολύτως απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές.

Ποιος είναι ο υπεύθυνος που ως μόνη «λύση» τα δύο τελευταία χρόνια επιλέχθηκε η ερημοποίηση της ιδιωτικής οικονομίας και η οριζόντια είσπραξη σε βάρος σχεδόν αποκλειστικά της μισθωτής εργασίας ή των συντάξεων. Ποιος έδωσε το χρόνο να βγουν όλη αυτή την περίοδο τεράστια ποσά από την Ελλάδα στο εξωτερικό, πριν προλάβει να ελεγχθεί τόσο η νομιμότητα πολλών κεφαλαίων σε διάφορα επίπεδα. Όλα αυτά, είναι ερωτήματα που δεν μπορούν να μείνουν εσαεί αναπάντητα.

Μετά τις εκλογές και σε πορεία για τις επόμενες ... 8

10 ερωτήσεις που αποδεικνύουν το "φανταστικό" του ελληνικού χρέους

http://www.alfavita.gr/artro.php?id=64810

http://www.google.com/search?client=safari&rls=en&q=Πώς+γίνεται+και+ενώ+το+Λουξεμβούργο,+η+Αγγλία,+η+Ελβετία,+το+Βέλγιο,+η+Γαλλία&ie=UTF-8&oe=UTF-8#q=Πώς+γίνεται+και+ενώ+το+Λουξεμβούργο,+η+Αγγλία,+η+Ελβετία,+το+Βέλγιο,+η+Γαλλία&hl=en&client=safari&rls=en&prmd=imvns&ei=rRPCT9OnNszntQbptLy3Cg&start=0&sa=N&bav=on.2,or.r_gc.r_pw.r_qf.,cf.osb&fp=92f5c3ca10a5b4d1&biw=1008&bih=577

Tα 10 αναπάντητα ερωτήματα ενός καθηγητή του Αριστοτελείου

Καθώς εντείνεται η τρομοκρατική προπαγανδιστική επιχείρηση κατά του εργαζόμενου λαού μας, που με το φόβο χρεωκοπίας, λιμού και καταποντισμού, καλείται να συμμορφωθεί με τις υποδείξεις και να ψηφίσει στις επόμενες εκλογές με σοβαρότητα και υπευθυνότητα τα κόμματα του Μνημονίου, την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, το Μάνο και τη Δημιουργία Ξανά, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ.

Καθώς απαιτείται να υποταχθούμε στις λύσεις λαιμητόμους των εργασιακών δικαιωμάτων και των λαϊκών ελευθεριών, να δεχθούμε τις κυβερνήσεις των τραπεζών και των τοκογλύφων, των εφοπλιστών και των εργολάβων, των καναλαρχών και των βιομήχανων όπλων, για να πληρώσουμε με νέες θυσίες τα χρέη και τα ελλείμματα που δημιούργησε ο προηγούμενος γύρος πλουτισμού τους και να μετατραπούμε σε δούλους-καύσιμη ύλη του νέου γύρου κερδοφορίας τους.

Απευθύνουμε και εμείς, αναδημοσιεύοντας την επιστολή που λάβαμε, τα παρακάτω ερωτήματα, στους Σαμαρά, Μπακογιάννη, Βενιζέλο, Κουβέλη, Καρατζαφέρη, Καμμένο, Τσίπρα, Μάνο, στους μεγαλοδημοσιογράφους προπαγανδιστές της κοινωνικής κόλασης, στους χρυσοπληρωμένους υπαλλήλους των τραπεζιτών Προβόπουλο και Παπαδήμα.

Ερωτήσεις που δεν απαντώνται:

Ερώτηση 1. Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;

Ερώτηση 2. Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να " ξετινάξει" μία χώρα;

Ερώτηση 3. Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56% την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;

Ερώτηση 4. Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο (περίπου το 2000) να πληρώνεται με 2000 ευρώ μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;

Ερώτηση 5. Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές;
Ένα πραγματικό παράδειγμα από εκεί: Γνωστός μου μετακόμισε στην Νορβηγία πριν δύο χρόνια. Προσέξτε τώρα τι «έπαθε» εκεί:

α) Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε 2.500 ευρώ τον μήνα μισθό! β) Μετά τρεις μήνες στην δουλειά δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος» και του έδωσαν αμέσως άδεια 15 ημερών! γ) Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε μαζί με την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές. δ) Τώρα είναι άνεργος (με την δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που δούλευε!) και για δύο χρόνια παίρνει 1700 ευρώ τον μήνα!

Ερώτηση 6. Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;

Ερώτηση 7. Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;

Ερώτηση 8. Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;

Ερώτηση 9. Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;

Ερώτηση 10. Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;

Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα, ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος ;

Prof. Konstantinos Tokmakidis
Aristotle University of Thessaloniki
Greece

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437
diktiospartakos.blogspot.com

_____

Μοντέλο η Νορβηγία!

http://www.novafm106.gr/articles/politic-economy/998-norway-as-the-model

Του Δημήτρη Καζάκη Οικονομολόγου – Αναλυτή

Ήρθε πια το πλήρωμα του χρό­νου. Αφού οι διεθνείς τοκο­γλύφοι έφεραν σε πλήρες αδι­έξοδο την ελληνική οικονομία και κοι­νωνία με τις πολιτικές του μνημονίου, ήρθε η ώρα να βάλουν χέρι στα αση­μικά του σπιτιού. Πουλήστε, αν θέλε­τε να γλυτώσετε, μας λένε φίλοι, σύμ­μαχοι και εταίροι. Πουλήστε ό,τι έχετε και δεν έχετε. Τη φιλοσοφία της τρό­ικας αποτύπωσε με εξαιρετική σαφή­νεια ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ στις 17.5:

«Δεν θα απέκλεια εντελώς μια μορ­φής αναδιάταξης (του χρέους), αλλά αυτό δεν αποτελεί μεμονωμένη απά­ντηση. Πρώτα χρειαζόμαστε νέα μέ­τρα από την Ελλάδα για να φτάσει τους δημοσιονομικούς στόχους του 2011. Έπειτα πρέπει να έχουμε τη διαβεβαίωση ότι το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων θα φτάσει σε έναν ικανοποιητικό για εμάς όγκο. Ύστερα θα δούμε αν χρειάζονται συμπληρω­ματικά μέτρα. Και μόνο τότε, αν εκ­πληρωθούν όλοι αυτοί οι όροι, μπο­ρούμε να συζητήσουμε θέμα αναδιά­ταξης. Δεν είναι αναδιάταξη ή τίποτα. Είναι μέτρα, μέτρα και μέτρα και μετά ίσως αναδιάταξη».

Ξεπούλημα αίσχους

Με άλλα λόγια, η φιλοσοφία της τρόικας είναι απλή. Θα πρέπει διαρ­κώς να υιοθετούνται απανωτά μέτρα, που ξέρουν εξαρχής ότι δεν μπορούν να συγκρατήσουν το χρέος. Όμως οδηγούν την κοινωνία στην απελπι­σία και σε κατάσταση τέτοια που μπο­ρεί να δεχτεί πιο εύκολα εκβιασμούς και πιέσεις. Κι όταν έχει προχωρήσει το ξεπούλημα, τότε ίσως να συζητή­σουν κάποια αναδιάταξη, που εκ προ­οιμίου ξέρουν ότι δεν μπορούν να την εφαρμόσουν σε ολόκληρο το δημό­σιο χρέος της Ελλάδας.

Έτσι λοιπόν στήθηκε το σκηνικό για τη δεύτερη φάση της πέμπτης ιστορικά χρεοκοπίας της Ελλάδας. Μέτρα, μέτρα και μέτρα, μαζί με γενικευμέ­νο ξεπούλημα.

Η κυβέρνηση βιάστηκε να ανακοι­νώσει την πρώτη φουρνιά των λεγό­μενων αποκρατικοποιήσεων. Αυτό, σύμφωνα με ανακοίνωση της Διυ­πουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώ­σεων και Αποκρατικοποιήσεων στις 18.5, προβλέπει αναλυτικά:

Σύμφωνα με τον υπουργό Οικονο­μικών κ. Παπακωνσταντίνου, τα εκτι­μώμενα έσοδα από το πρώτο κύμααποκρατικοποιήσεων εντός του 2011 εκτιμώνται σε 3,5 έως 5,5 δισ. ευ-ρώ. Το δεύτερο κύμα εντός του 2012 εκτιμάται ότι θα αποφέρει άλλα 4 με 6 δισ. ευρώ. Ενώ το τρίτο κύμα εντός του 2013 θα δώσει γύρω στα 4,5 με 5,5 δισ. ευρώ. Με άλλα λόγια, σε σύνολο το τριετές αυτό πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων θα αποφέρει 12 - 17 δισ. ευρώ.

Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με το αν και κατά πόσο θα μπορέσει να πιάσει αυτές τις αποδόσεις. Ας υποθέσουμε ότι τις πιάνει. Έτσι η κυβέρνηση κα­λείται να πουλήσει περιουσία και επι­χειρήσεις που έχουν συνολική οικο­νομική επιφάνεια άνω των 120 δισ. ευρώ έναντι 12 - 17 δισ. ευρώ. Κι όχι μόνο αυτό. Τα χρήματα αυτά θα πάνε κατευθείαν στους δανειστές.

Πόσο θα ελαφρύνουν την εξυπηρέ­τηση του χρέους; Ελάχιστα. Μόνο τη διετία 2012 και 2013 προβλέπονται δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους που θα ξεπερνούν τα 100 δισ. ευρώ. Επομένως αυτά που αναμένει η κυ­βέρνηση να πιάσει από τις αποκρα­τικοποιήσεις δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό.

11 εκατ. παρείσακτοι

Η Ελλάδα είναι ένα πολύ προνομι­ακό οικόπεδο σε μια εξαιρετικά συμ­φέρουσα περιοχή του κόσμου. Έχει όμως ένα κακό. Διαθέτει 11 εκατομ­μύρια παρείσακτους. Γι’ αυτό και το ξεπούλημα δεν ξεκίνησε με τη δημό­σια περιουσία και τις αποκρατικοποι­ήσεις, αλλά με τον ανθό της ελληνι­κής κοινωνίας, τη νέα γενιά εργαζο­μένων. Προκειμένου να επιβιώσει, ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος της νέας γενιάς είναι ήδη υπ’ ατμόν. Φεύ­γει ή κανονίζει να φύγει στο εξωτε­ρικό σε αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος. Όταν μια κοινωνία ξεπου­λάει έτσι τη νέα γενιά της είναι καταδικασμένη.

Το πιο σημαντικό δεν είναι αυτό, αλ­λά άλλο. Αν τα πουλήσει όλα το κρά­τος, τότε με τι θα μπορέσει να συμβά­λει στην ανάπτυξη της χώρας και στην ανάκαμψη της οικονομίας; Τι άλλο θα χρειαστεί να πουλήσει όταν ανακα­λύψει η κυβέρνηση και η τρόικα ότι ακόμη και ολόκληρη η δημόσια πε­ριουσία δεν είναι αρκετή για να εξυ­πηρετηθεί το χρέος; Μήπως το εθνι­κό έδαφος; Μάλλον ναι, μιας και με τη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης η χώρα έχει παραιτηθεί «άνευ όρων και αμετάκλητα», όπως ρητά αναφέ­ρεται, από την εθνική της κυριαρχία. Κι επομένως είναι δυνατή ακόμη και η εκποίηση εθνικού εδάφους.

Στα ερωτήματα αυτά απαντά η δι­ατεταγμένη δημοσιογραφία με κραυ­γές περί σπάταλου και διογκωμένου κράτους. Μάλιστα ορισμένοι παπα­γάλοι συγκεκριμένων παρασιτικών επιχειρηματικών συγκροτημάτων που ελέγχουν και τα ΜΜΕ είπαν ότι η Ελλάδα είναι το τελευταίο κομμουνι­στικό κράτος της Ευρώπης.

Προφανώς οι κύριοι αυτοί, υπό το κράτος της φρενίτιδας που έχει προ­καλέσει στους καρχαρίες της αγοράς το μαζικό ξεπούλημα του δημοσίου, τα έχασαν τελείως. Όμως, επειδή λέ­γονται απίστευτες ανοησίες σχετικά με το μέγεθος του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα οφείλουμε να διευκρι­νίσουμε ορισμένες στοιχειώδεις αλή­θειες.

Επιλεκτική σπατάλη

Καταρχάς ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα δεν είναι τόσο διογκωμένος όσο λένε. Αν δούμε τα στοιχεία του Πίνακα 1 τηςEurostat θα διαπιστώ­σουμε ότι το μέγεθος του δημόσιου τομέα με όρους συνόλου δαπανών της γενικής κυβέρνησης βρίσκεται περίπου στον μέσο όρο της Ευρωπα­ϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης. Για ολόκληρη την περίοδο 1999-2010.

Κι όχι μόνο αυτό. Αν παρατηρήσει κανείς τα στοιχεία προσεκτικά θα δει ότι κατά κανόνα όσο πιο ανεπτυγμέ­νη είναι μια οικονομία τόσο μεγαλύ­τερο κράτος διαθέτει. Είναι τυχαίο που η Δανία, η Γαλλία, η Ολλανδία, η Αυστρία, η Φινλανδία, η Σουηδία κ.ο.κ., έχουν αρκετά πιο διογκωμέ­νους δημόσιους τομείς; Μήπως αυ­τές οι χώρες είναι κομμουνιστικές ή σοβιετικές και δεν το ξέρουν; Κι αν για την κρίση και το χρέος φταίει το μεγάλο, κακό και σπάταλο κράτος, τότε γιατί αυτές οι χώρες δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα χρεοκοπίας όπως η Ελλάδα;

Είναι αλήθεια ότι το δημόσιο στην Ελλάδα είναι διεφθαρμένο και παρα­σιτικό. Αυτό δεν οφείλεται στο μέ­γεθός του, ούτε στις σπατάλες του. Άλλωστε το ελληνικό δημόσιο είναι επιλεκτικά σπάταλο. Ενώ διαθέτει τις χαμηλότερες δαπάνες στην Ε. Ε. για υγεία και παιδεία, δαπανά ταυτόχρο­να σχεδόν τα διπλάσια, ως ποσοστό του ΑΕΠ, στις κρατικές προμήθειες από τον μέσο όρο της Ε.Ε.

Όταν πρόκειται για ημέτερους, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και μεγαλοεργολάβους το ελληνικό δη­μόσιο είναι σπάταλο όσο εκεί που δεν παίρνει. Όταν πρόκειται για τις βασι­κές κοινωνικές ανάγκες του λαού, τό­τε πάντα συμβαίνει το δημόσιο ταμείο να μην επαρκεί.

Υπόδειγμα

Το βασικό πρόβλημα με τον δημό­σιο τομέα δεν είναι πόσο μεγάλος ή μικρός είναι. Άλλωστε το πόσο μεγά­λος χρειάζεται να είναι ένας δημόσι­ος τομέας εξαρτάται από το τι κοινω­νία και τι οικονομία θέλει κανείς. Αν θέλουμε μια κοινωνία όπου να βασι­λεύει το πορτοφόλι και μια οικονομία έρμαιο της αγοράς, τότε ο δημόσιος τομέας πρέπει να είναι μικρός. Γι’ αυ­τό άλλωστε και όσο πιο ευάλωτη, όσο πιο σαθρή είναι μια οικονομία, όσο πιο «τριτοκοσμική» είναι μια χώρα, τόσο πιο περιορισμένο, ισχνό, παρα­σιτικό και διεφθαρμένο δημόσιο το­μέα έχει.

Αντίθετα, αν θέλουμε μια κοινω­νία με ανεπτυγμένες υποδομές και υπηρεσίες αντίστοιχες των απαιτή­σεων των πιο ζωτικών αναγκών της, αν θέλουμε μια θωρακισμένη οικο­νομία απέναντι στα ιδιωτικά μονοπώ­λια και την ασυδοσία των αγορών, με αναπτυξιακή δυναμική, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε έναν μεγά­λο και ανεπτυγμένο δημόσιο τομέα όχι μόνο στο επίπεδο των υπηρεσι­ών, αλλά και στο επίπεδο της επιχει­ρηματικής δράσης.

Για να γίνει κατανοητό αυτό θα χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα. Ποια οικονομία σήμερα στην Ευρώ­πη έχει τα λιγότερα οικονομικά προ­βλήματα από την παγκόσμια ύφεση; Η Νορβηγία. Η χώρα αυτή δεν έχει προς το παρόν παρουσιάσει τα συ­μπτώματα κρίσης και ύφεσης που κα­τατρέχουν όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης, μικρές και μεγάλες. Είναι τυχαίο ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει σε μια οικονομία που δεν συμμετέχει ού­τε στην Ε.Ε. ούτε στην Ευρωζώνη; Όχι βέβαια. Το γεγονός ακριβώς ότι έχει διατηρήσει την ανεξαρτησία της είναι εκείνο που την έχει προστατέψει από τις οξείες εκδηλώσεις της κρίσης.

Η Νορβηγία ως ανεξάρτητη χώρα και καλά προστατευμένη εθνική οι­κονομία έχει κατά κεφαλή ΑΕΠ που φτάνει τα 95 χιλιάδες δολάρια. Έχει το υψηλότερο κατά κεφαλή ΑΕΠ στην Ευρώπη (ανατολική και δυτική) μετά το Λουξεμβούργο. Πολύ ψηλότερο απ’ όλες τις μεγάλες οικονομίες της Ε.Ε., όπως είναι η Γερμανία, η Γαλλία, η Ολλανδία, η Βρετανία κ.ο.κ.

Η Ελλάδα μόλις και μετά βίας φτά­νει τα 35 χιλιάδες δολάρια κατά κε­φαλή ΑΕΠ. Η Νορβηγία, αν και με πληθυσμό λιγότερο από τον μισό της Ελλάδας, παράγει ΑΕΠ κατά 20% με­γαλύτερο από αυτό της χώρας μας. Θυμηθείτε το αυτό στις παρακάτω συγκρίσεις.

Συνεχίζει ακάθεκτη

Ο Πίνακας 2 παρουσιάζει τις επίση­μες προβλέψεις για τη Νορβηγία τα επόμενα χρόνια. Σε μια εποχή βαθιάς ύφεσης της παγκόσμιας οικονομίας που έχει αγκαλιάσει ακόμη και τις πιο μεγάλες οικονομίες, η Νορβηγία συ­νεχίζει ακάθεκτη.

Σε μια εποχή όπου βασιλεύει η πιο άγρια μονόπλευρη λιτότητα και ταυ­τόχρονα ο εκτροχιασμός της ανεργί­ας, στη Νορβηγία η ανεργία, αν και βρίσκεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα, εξακολουθεί να μειώνεται. Ενώ ταυ­τόχρονα οι ετήσιες αποδοχές των ερ­γαζομένων σε σταθερές τιμές αυξά­νονται σημαντικά. Τι συμβαίνει; Πώς γίνεται και η Νορβηγία είναι μια τέ­τοια «παραφωνία» μέσα στη γενικευ­μένη παραζάλη των μέτρων κοινωνι­κής απελπισίας που θεωρούνται σή­μερα μονόδρομος;

Μην βιάζεστε να μιλήσετε για πε­τρέλαια. Η Νορβηγία έχει περίπου τον ίδιο φυσικό και ορυκτό πλούτο με την Ελλάδα. Με μια μόνη διαφορά. Αυτή τον αξιοποιεί προς όφελός της υπό καθεστώς κρατικής ιδιοκτησίας και δεν βιάζεται να τον ξεπουλήσει στον πρώτο τυχόντα επενδυτή της αγοράς. Η Ελλάδα επιπλέον έχει σημαντικά «συγκριτικά πλεονεκτήματα» που δεν έχει η Νορβηγία, όπως π.χ. τεράστιες δυνατότητες αγροτικής και μεταποιη­τικής ανάπτυξης. Με την προϋπόθε­ση βέβαια ότι δεν θα πνίγεται από τις ανοιχτές αγορές και την κοινή αγροτι­κή πολιτική της Ε.Ε.

Τεράστιο, αλλά... πλεονασματικό δημόσιο!

Για μια συνοπτική εικόνα της Νορβηγίας κοιτάξ­τε τον Πίνακα 3. Ο πληθυσμός αυτής της χώρας ανέρχεται κοντά στα 5 εκατομμύρια με δημογρα­φικά στοιχεία αρκετά όμοια με εκείνα του ελλη­νικού πληθυσμού. Αυτό όμως δεν την εμποδίζει από το να έχει ένα από το πιο ανεπτυγμένα συ­στήματα κοινωνικής ασφάλισης, το οποίο χρη­ματοδοτείται κυρίως από το Κρατικό Επενδυτικό Κεφάλαιο της Νορβηγίας, όπου καταλήγει το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων από το πετρέλαιο. Και ταπαράξενα δεν σταματούν σ’ αυτό. Παρά το γεγονός ότι έχει σχεδόν τον μισό πληθυσμό από τον ελληνικό, διαθέτει σχεδόντον ίδιο αριθμό δη­μοσίων υπαλλήλων με εκείνον της Ελλάδας, γύρω στους 780 χιλιάδες. Και ω του θαύματος δαπανά για τους μισθούς αυτών των δημοσίων υπαλλήλων πολύ παραπάνω απ’ ό,τι δαπανά το ελληνικό κρά­τος. Η Νορβηγία δαπανά το 14% του ΑΕΠ της για μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ η Ελλάδα με τον ίδιο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων και με μι­κρότερο ΑΕΠ δαπανά μόλις το 11%.

Μονιμότητα!

Επιπλέον το καθεστώς εργασίας των δημοσί­ων υπαλλήλων της Νορβηγίας δεν περιλαμβάνει συμβασιούχους, ωρομίσθιους, συμβάσεις έργου κ.ο.κ., όπως στην Ελλάδα. Το ελληνικό δημόσιο απασχολεί το προσωπικό του με 17 διαφορετικά εργασιακά καθεστώτα. Η Νορβηγία διαθέτει ένα αποκλειστικά καθεστώς εργασίας στο δημόσιο, τη μονιμότητα.

Και τι συνέβη; Μήπως η Νορβηγία είναι στο χείλος της χρεοκοπίας; Κάθε άλλο. Ο προϋπο­λογισμός της είναι μονίμως πλεονασματικός, 10,6% του ΑΕΠ για το 2010. Ενώ το δημόσιο χρέ­ος της φτάνει μόλις το 43,1% του ΑΕΠ της χώρας.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η Νορβηγία έχει προβεί και σε άλλα θανάσιμα αμαρτήματα. Συντηρεί έναν τεράστιο αριθμό δημόσιων και δη­μοτικών επιχειρήσεων, πάνω από 3 χιλιάδες, οι οποίες εκτός όλων των άλλων ανήκουν αποκλει­στικά στο δημόσιο και παράγουν πλεονάσματα.

Με αυτά τα πλεονάσματα χρηματοδοτείται πά­νω από το 50% των κρατικών εσόδων και έτσι το νορβηγικό κράτος δεν έχει την ανάγκη να γδέρνει φορολογικά τους πολίτες του και ιδίως τους εργαζομένους. Θα μπορούσε να αντισταθεί στην παγκόσμια ύφεση η Νορβηγία και να αναπτύσσε­ται χωρίς λιτότητες, περικοπές και ιδιωτικοποιή­σεις, αν δεν διέθετε αυτόν τον εξαιρετικά εκτε­ταμένο, ισχυρό και παραγωγικό δημόσιο τομέα; Θα μπορούσε η Νορβηγία να ήταν στην ίδια πλε­ονεκτική θέση, αν είχε κάνει το θανάσιμο λάθος να ενταχθεί στην Ε.Ε. και είχε παραδώσει το νόμισμα, την οικονομία και την κυριαρχία της στην Κομισιόν και την ΕΚΤ; Ούτε κατά διάνοια!

Τι φταίει λοιπόν και στην Ελλάδα δεν μπορού­με να έχουμε μια αντίστοιχη οικονομία; Το με­γάλο και σπάταλο κράτος; Οι κοπρίτες δημόσιοι υπάλληλοι; Ή όλος εκείνος ο συρφετός που μας κυβερνά δεκαετίες τώρα με τις πλάτες της πιο παρασιτικής και ληστρικής ολιγαρχίας που έχει γνωρίσει η ιστορία;

Ο ίδιος συρφετός και η ίδια η ολιγαρχία που πασχίζουν σήμερα να ολοκληρώσουν τη λεηλα­σία της χώρας με το γενικό ξεπούλημα της δη­μόσιας περιουσίας και του κράτους. Ο ίδιος συρ­φετός που αδίστακτα φορολογεί ακόμη και τους ανέργους για να πληρώσει τους τοκογλύφους και διώχνει μαζικά τη νέα γενιά από αυτή τη χώ­ρα υπό καθεστώς γενικευμένης απόγνωσης και απελπισίας.

_____

Το “επαχθές” χρέος, μηχανισμός οικονομικής εκμετάλλευσης και εθνικής κηδεμονίας

http://www.marxistikiskepsi.gr/index.php/el/2ndvolume/85-tolios2

του Γιάννη Τόλιου*

6. Η έννοια του “επαχθούς/απεχθούς” χρέους και οι διεθνείς εμπειρίες από την “αθέτηση πληρωμών”
Πριν προχωρήσουμε στην εξέταση των εναλλακτικών “σεναρίων” αντιμετώπισης του ελληνικού δημόσιου χρέους, χρειάζονται ορισμένες αποσαφηνίσεις που έχουν σχέση με τις πολιτικές αντιμετώπισης του. Ειδικότερα στη διεθνή θεωρία και πρακτική υπάρχουν τρεις σχηματικά προσεγγίσεις για τη νομική φύση του δημόσιου χρέους και την αθέτηση πληρωμής του1. Η πρώτη των αγγλοσαξόνων θεωρητικών, αντιμετωπίζει το χρέος ως μια συνηθισμένη εμπορική πράξη και στις περιπτώσεις αδυναμίας πληρωμής εφαρμόζεται το πτωχευτικό δίκαιο με τις διάφορες μορφές αναδιάρθρωσης που καθορίζουν οι πιστωτές2. Η δεύτερη, θα λέγαμε η “κρατούσα”, θεωρεί ότι ένα κράτος έχει το δικαίωμα να αρνηθεί την πληρωμή χρέους επικαλούμενο την “κατάσταση ανάγκης” (state of necessity), η οποία υιοθετείται από την Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ και αναφέρει ότι «ένα κράτος δεν μπορεί να κλείσει τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα δικαστήρια, να διαλύσει την αστυνομία, να παραμελήσει τις δημόσιες υπηρεσίες και να εκθέσει το λαό του σε συνθήκες χάους και αναρχίας, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τους δανειστές του, αλλοδαπούς ή ημεδαπούς»3.
Τέλος, η τρίτη, η πιο ριζοσπαστική, θεωρεί ότι ένας λαός δεν είναι υποχρεωμένος να πληρώσει χρέη τα οποία δεν ήταν σε όφελός του και ξεκίνησε με την άρνηση της σοβιετικής κυβέρνησης το 1921 να πληρώσει τα τσαρικά χρέη με την αιτιολογία ότι «κανένας λαός δεν είναι υποχρεωμένος να πληρώσει την αξία των αλυσίδων που ο ίδιος φορούσε στην διάρκεια των αιώνων». Η τρίτη προσέγγιση μας οδηγεί στην έννοια του “επαχθούς/απεχθούς” χρέους (odious debt). Tο “επαχθές” χρέος είναι το “βαρύ”, “ασήκωτο”, “αβάσταχτο” χρέος που συνοδεύεται και από άλλες δεσμεύσεις. Το “απεχθές” ή “επονείδιστο”, είναι εν πολλοίς και “αθέμιτο”, “μη νόμιμο”, “παράνομο”, “ανυπόφορο”, κ.ά. Για την απόδοση του όρου “odious debt” θεωρούμε ως πλέον δόκιμο όρο το “απεχθές” χρέος. Ωστόσο η χρήση του όρου “επαχθές” στον τίτλο του άρθρου έχει την έννοια να σηματοδοτήσει την “κατάσταση ανάγκης” (state of necessity) η οποία δικαιολογεί με βάση το διεθνές δίκαιο την νόμιμη άρνηση πληρωμής του χρέους, δεδομένου ότι μεγάλο μέρος του πέρα από “απεχθές” είναι και “επαχθές” και δεν μπορεί να αποπληρωθεί!

Ειδικότερα όσον αφορά το “απεχθές” χρέος, στο συγκεκριμένο προσδιορισμό του δεν υπάρχει πλήρης ομοφωνία, αλλά γίνεται κατ’ αρχήν δεκτός ο ορισμός που έδωσε ο Alexander N. Shack4 ο οποίος εισήγαγε την έννοιά του στο διεθνές δίκαιο, ως εκείνο το χρέος που είναι σε βάρος του λαού μιας χώρας στο οποίο δεν υπήρξε συναίνεσή του και το οποίο γνώριζαν οι πιστωτές. Ωστόσο, η κατ’ εξοχήν έμπρακτη εφαρμογή του στις διεθνείς σχέσεις, έγινε στην περίπτωση του χρέους του Ισημερινού (2008), παρότι η ντε φάκτο εφαρμογή του είχε προηγηθεί σε διάφορες διενέξεις από το 19ο αιώνα ως το τέλος του 20ού αιώνα5. Στη διευρυμένη έννοια του “απεχθούς” χρέους εντάσσονται όλα τα δάνεια που παραβιάζουν βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου (άδικος πλουτισμός, κατάχρηση δικαιώματος, δόλος, τοκογλυφία, βλάβη, υπερβολικό κόστος δανεισμού, χρήση ή απειλή χρήσης βίας κ.ά.), οι οποίες απορρέουν από τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών, την Παγκόσμια Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τη Διεθνή Σύμβαση για τα Πολιτικά Δικαιώματα, τη Σύμβαση για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα, τη Διακήρυξη για το Δικαίωμα στην Ανάπτυξη, τη Συνθήκη της Βιέννης που διέ­πει το δίκαιο των διεθνών συμβάσεων, κ.ά.

Από την πλούσια βιβλιογραφία γύρω από το “απεχθές” χρέος, θα περιοριστούμε σε εκείνες τις πηγές που προσδιορίζουν καλύτερα το περιεχόμενό του6 και οριοθετούν ταυτόχρονα το πεδίο ελέγχου του (audit). Ειδικότερα σύμφωνα με τον Jeff King, η απουσία “συναίνεσης” του λαού δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στα τυραννικά, δεσποτικά ή δικτατορικά καθεστώτα. Αν μια εκλεγμένη κυβέρνηση παραχαράξει τη λαϊκή εντολή και προβεί σε μη νόμιμες ενέργειες κατά το δανεισμό (όπως φαινόμενα διαφθοράς, προσωπικού πλουτισμού, δόλιες πράξεις, αγορά όπλων που χρησιμοποιούνται στην καταπίεση του λαού, υπερτιμολογημένες κρατικές προμήθειες και δημόσια έργα, συμμετοχή σε επιθετι­κούς πολέμους, δημιουργία υποδομών που ωφελούν μικρές μειοψηφίες, κ.ά.), μπορεί να γίνει αιτία δημιουργίας “απεχθούς χρέους”.

Χρειάζεται ωστόσο να αποδειχθεί ότι ο δανεισμός δεν ήταν σε όφελος του λαού και ότι δεν είχε τη συναίνεσή του. Ειδικότερα, στα πλαίσια ενός διαιτητικού δικαστηρίου, η κυβέρνηση της χώρας (οφειλέτης), πρέπει να αποδείξει ότι πολλά χρέη που δημιούργησαν προηγούμενες κυβερνήσεις, ανήκουν στην κατηγορία του “απεχθούς χρέους”. Αντίθετα οι πιστωτές πρέπει να αποδείξουν ότι οι απαιτήσεις τους δεν εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία και ότι από την άλλη πήραν υπ’ όψη τους την πιστοληπτική ικανότητα του κράτους-οφειλέτη. Το τελευταίο έχει ιδιαίτερη σημασία διότι στο εθνικό δίκαιο των περισσοτέρων ευρωπαϊκών χωρών, προσδιορίζονται οι ευθύνες των πιστωτών στους όρους και στα όρια δανεισμού. Με βάση τα παραπάνω, θα παραθέσουμε τις διαφορετικές εμπειρίες χωρών και τα αποτελέσματα από την αθέτηση πληρωμής χρέους τη μεταπολεμική περίοδο.

Αργεντινή: Στα 2001-2002 η Αργεντινή πέρασε μια μεγάλη κρίση. Το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 21%, η ανεργία ξεπέρασε το 23% και το ποσοστό φτώχειας το 57%, ενώ το δημόσιο χρέος ανήλθε σε 140 δις δολάρια. Η εξέγερση του λαού της Αργεντινής το Δεκέμβρη 2001, ανάγκασε τον πρόεδρο Φερνάρντο ντε λα Ρούα να εγκαταλείψει τη χώρα, φεύγοντας με ελικόπτερο από το προεδρικό μέγαρο. Την προεδρία ανέλαβε ο Αδόλφο Ροντρίγκες Σαά, ο οποίος προσπάθησε να εφαρμόσει ένα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, αλλά αναγκάστηκε να παραιτηθεί και τη θέση του πήρε ο Νέστωρ Κίρχνερ, ο οποίος κήρυξε μονομερή παύση πληρωμών, υποτίμησε το πέσο κατά 28%, εθνικοποίησε σημαντικούς τομείς της οικονομίας και αρνήθηκε να αναγνωρίσει το χρέος, που μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ περικόπηκε κατά 75% ενώ συμφωνήθηκε εξόφληση του υπόλοιπου με δεσμευτικούς όρους. Μετά από μερικά χρόνια η οικονομία της Αργεντινής πέρασε σε φάση ανάκαμψης, ενώ από το 2010 βγήκε και πάλι στις διεθνείς αγορές για δανεισμό7.

Ισημερινός (Εκουαδόρ): Ο Ισημερινός, όπως αναφέραμε, παρουσιάζει μια άκρως ενδιαφέρουσα εμπειρία. Ο σημερινός πρόεδρος Ραφαέλ Κορέα, καθολικός, πρώην υπουργός οικονομικών και πρόεδρος της χώρας, επικεφαλής της πολιτικής συμμαχίας PAIS, όταν επέστρεψε στην εξουσία το 2007, κάλεσε το ΔΝΤ για επαναδιαπραγμάτευση χρέους. Δεν προχώρησε αμέσως σε άρνηση πληρωμής αλλά πρώτα άνοιξε τη διαδικασία του διεθνούς λογιστικού ελέγχου του χρέους (audit), συγκροτώντας διακομματική επιτροπή υπό το γενικό εισαγγελέα της χώρας, σε συνεργασία με την CADTM (Επιτροπή για τη Διαγραφή του Χρέους του Τρίτου Κόσμου), ξένους οικονομολόγους και νομικούς μεγάλου κύρους. Μετά την ολοκλήρωση του ελέγχου, ο Κορέα επικαλούμενος συγκεκριμένες σκανδαλώδεις συμβάσεις κήρυξε στάση πληρωμών το Δεκέμβριο του 2008. Απευθύνθηκε επίσης στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η οποία τον υποστήριξε στην επιλογή του, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα της χώρας να μη πληρώσει χρέη που δημιούργησαν προηγούμενες διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Οι πιστωτές αναγκάστηκαν να διαπραγματευτούν, με τελικό αποτέλεσμα να δεχτούν μόλις 35 σεντς για κάθε δολάριο που χρωστούσε η χώρα8.

Ουρουγουάη: Μια άλλη εμπειρία αναδιάρθρωσης χρέους παρουσιάζει η Ουρουγουάη, την οποία μάλιστα οι αγορές προβάλλουν ως την πλέον “πετυχημένη”. Το 2003 με μια ξαφνική ανακοίνωση της κυβέρνησης, όλα τα κρατικά ομόλογα της χώρας σε διάφορα νομίσματα ανταλλάχτηκαν με νέα ομόλογα κατατεθειμένα στο Securities and Exchange Commission των ΗΠΑ. Τα ομόλογα περιείχαν συγκεκριμένες “Ρήτρες Συλλογικής Δράσης” οι οποίες προβλέπουν ότι σε περίπτωση αλλαγής των όρων πληρωμής των ομολόγων, απαιτείται συμφωνία των κατόχων του 85% της αξίας των ομολόγων. Η συνολική αξία του εξωτερικού χρέους, με βάση την αναδιάρθρωση που επίσημα ονομάστηκε “Εθελοντική Αλλαγή Προφίλ Χρέους” (Voluntary Debt Re-Profiling), μειώθηκε μόλις 8% προκειμένου η Ουρουγουάη να μπορέσει να ξαναβγεί στις αγορές. Παρότι το χρέος σε ποσοστό του ΑΕΠ μειώθηκε από το 90% το 2004 σε 60% το 2010, ωστόσο τα αλλεπάλληλα προγράμματα λιτότητας έχουν οδηγήσει το 60% του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας, χωρίς η χώρα να ξεφύγει από το φαύλο κύκλο χρέους και εξωτερικού δανεισμού. Η χώρα δεν πτώχευσε επίσημα αλλά πτώχευσε ανεπανόρθωτα ο πληθυσμός9.

Νορβηγία: Στη δεκαετία του’70 η ναυπηγική βιομηχανία της Νορβηγίας πέρασε μεγάλη κρίση. Η νορβηγική κυβέρνηση πούλησε στα τέλη της τέσσερα πλοία στον Ισημερινό στα πλαίσια μιας εμπορικής καμπάνιας εξαγωγής νορβηγικών πλοίων. Διευκόλυνε την αγορά τους με τη χορήγηση “αναπτυξιακού δανείου” που επωμίστηκε η νορβηγική εταιρία εξαγωγικών πιστώσεων GIEK. Μετά από έρευνα της Επιτροπής Αστικού Ελέγχου και Διαφθοράς του Ισημερινού, η τελευταία προέτρεψε την κυβέρνηση να μην πληρώσει το χρέος γιατί το δάνειο ήταν “άνομο”, καθώς δεν είχε δοθεί για να βοηθήσει τον Ισημερινό αλλά για να στηρίξει τη ναυπηγική βιομηχανία της Νορβηγίας. Επίσης δεν υπήρξε αξιολόγηση της τεχνικής και οικονομικής βιωσιμότητας του σχεδίου, ενώ τα πλοία είχαν εξαφανιστεί και κανείς δεν γνώριζε πού ήταν! Κάτω από την πίεση του κινήματος για τα δικαιώματα των πολιτών του Ισημερινού, αλλά και πολλών νορβηγικών οργανώσεων με επικεφαλής τη SLUG, η Νορβηγία δέχτηκε το 2006 ως “μη νόμιμο” (illegitimate debt) το χρέος του Ισημερινού και άλλων τεσσάρων χωρών για τον ίδιο λόγο (Περού, Αιγύπτου, Τζαμάικα και Σιέρα-Λεόνε) αποφασίζοντας τη μονομερή διαγραφή του χρέους ύψους 62 εκατ. €. Η απόφαση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί αποτελεί την πρώτη περίπτωση αναγνώρισης της ευθύνης του πιστωτή και της διαγραφής παράνομου χρέους (www.cetim.ch.).

Ρωσία: Μια διαφορετική εμπειρία άρνησης πληρωμής χρέους εμφανίζει η σύγχρονη Ρωσία με την μονομερή διαγραφή 90% του χρέους το 1999 από τον πρόεδρο Πούτιν που συνοδεύτηκε από εκδίωξη της εποπτείας από το ΔΝΤ. Ωστόσο, ποτέ δεν αμφισβήτησε επίσημα το χρέος. Απλά δήλωσε αδυναμία πληρωμής δίνοντας έτσι δικαίωμα στους κα­τόχους ρωσικών ομολόγων να συνεχίσουν να διεκδικούν την εξόφλησή τους. Αυτό από νομική άποψη σημαίνει, ότι από τη στιγμή που αναγνωρίσεις το χρέος, είτε προχωρήσεις σε παύση πληρωμών, είτε σε μονομερή ολική ή μερική διαγραφή του, οι πιστωτές έχουν δικαίωμα να διεκδικούν εσαεί την αποπληρωμή του. Έτσι σήμερα η Ρωσία αναγκάζεται να δανείζεται από τη διεθνή αγορά προκειμένου να ξεπληρώσει το χρέος10.

Ελλάδα: Τέλος θα αναφερθούμε σε μία εμπειρία που ανάγεται στο μεσοπόλεμο, αυτή τη φορά της Ελλάδας, και αποτελεί ιστορικό παράδειγμα εφαρμογής της “κατάστασης ανάγκης” και άρνησης πληρωμής χρέους. Το 1936 επί Μεταξά, η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε την εξυπηρέτηση δανείου στη βελγική τράπεζα Societe Commercial de Belgique. Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διαρκές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου που είχε ιδρύσει η Κοινωνία των Εθνών, κατηγορώντας την για αθέτηση υποχρεώσεων. Η Ελλάδα με ειδικό υπόμνημα απάντησε ότι με βάση «τα συμφέροντα του ελληνικού λαού για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας δεν μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή». Το Διεθνές Δικαστήριο αποδέχτηκε το σκεπτικό και δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας ένα νομικό προηγούμενο το οποίο αργότερα αξιοποίησαν χώρες όπως η Αργεντινή (2003) στην παύση πληρωμών και στη μονομερή διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους της11.

Συμπερασματικά, από την εξέταση της διεθνούς εμπειρίας αντιμετώπισης του δημόσιου χρέους, άλλοτε μέσω αναδιαρθρώσεων και άλλοτε μέσω αθέτησης πληρωμών, βγαίνουν ορισμένα συμπεράσματα, τα οποία είναι πολύτιμα στη χάραξη μιας σύγχρονης πολιτικής δημόσιου χρέους. Μια συνολική αξιολόγηση των εμπειριών γίνεται σε ειδική μελέτη της Κεντρικής Τράπεζας Ισπανίας (2008)12. Η συγκεκριμένη μελέτη διαπιστώνει ότι τα κράτη που προχώρησαν προληπτικά σε αναδιάρθρωση χρέους, είχαν μεν μικρότερη μείωση του ΑΕΠ, αλλά το “κούρεμα” του χρέους ήταν σχετικά μικρό, ενώ πέτυχαν σημαντική επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης. Αντίθετα, στις χώρες που προχώρησαν σε αθέτηση πληρωμών και μετά σε αναδιάρθρωση, το “κούρεμα” ήταν μεγαλύτερο. Πιο αναλυτικά, οι χώρες που έκαναν στάση πληρωμών, πέτυχαν μείωση χρέους κατά μέσο όρο 41,8%, ενώ οι χώρες που έκαναν προληπτική αναδιάρθρωση πέτυχαν μόλις 19,2%. Αυτό συνέβη, σύμφωνα με τη μελέτη, διότι «η πράξη της στάσης πληρωμών τείνει να αυξάνει τη διαπραγματευτική δύναμη του κράτους και να μειώνει την ισχύ των πιστωτών». Επίσης, οι χώρες με στάση πληρωμών είχαν πτώση ΑΕΠ μεγαλύτερη (7,5%) αλλά είχαν θεαματική ανάκαμψη την επόμενη χρονιά (6%), ενώ αντίθετα οι χώρες που έκαναν προ­ληπτική αναδιάρθρωση είχαν πτώση μικρότερη (3,6%) αλλά είχαν επίσης και μικρότερη ανάκαμψη (μόλις 1%). Τέλος, τα κράτη που έκαναν προληπτική αναδιάρθρωση χρέους, βγήκαν γρηγορότερα στις αγορές σε σχέση με αυτά που προχώρησαν σε στάση πληρωμών.

Σημειώσεις

1. Για αναλυτικότερη παρουσίαση βλέπε Κατρούγκαλος Γ., (2010), «Η συνταγματικότητα του νόμου 3845/2010 και του Μνημονίου για τα μέτρα εφαρμογής των συμφωνιών με ΔΝΤ, ΕΕ και ΕΚΤ», εφημερίδα Διοικητικού Δικαίου, www.katrougalos.gr.
2. Οι διάφορες μορφές αναδιάρθρωσης χρέους (αναχρηματοδότηση, παράταση χρόνου αποπληρωμής, μείωση επιτοκίου, ακόμα και διαγραφή μέρους του, κοινώς “κούρεμα”), έχουν πάντα στόχο τη μέγιστη δυνατή εξασφάλιση των πιστωτών. Στα πλαίσια αυτά εφαρμόζεται και η πρακτική της “ρήτρας συλλογικής ευθύνης” (collective action clause) που αποφασίζει το μεγαλύτερο μέρος των πιστωτών (π.χ. 75% και είναι υποχρεωτική η τήρησή της από τους υπόλοιπους πιστωτές
3. Yearbook of the International Law Commission 1980, Vol. II, σελ.13, παρ. 25.
4. Ο Alexander Nahum Sack, ρώσος διεθνολόγος (πρώην υπουργός του Τσάρου και στέλεχος του κόμματος των καντέτων), διατύπωσε το 1927 στο Παρίσι την έννοια του “odious debt” στο έργο του: Les effets de transformations des ‘Etas sur leur dettes publiques et antres obligations financieres, Paris, Recueil Sirey (πηγή: www.cisdl.org).
5. Η επίκληση ουσιαστικά της αρχής του “απεχθούς” χρέους στις διεθνείς σχέσεις, ανάγεται στο 1898, όταν στον πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ-Ισπανίας για τον έλεγχο της Κούβας, οι ΗΠΑ ως νικήτρια δύναμη, αρνήθηκαν στις διαπραγματεύσεις του Παρισιού να πληρώσουν τα δάνεια της Ισπανίας προς την Κούβα, ισχυριζόμενες: α) ότι τα δάνεια δεν βοήθησαν το λαό της Κούβας, ενώ ορισμένα χρησιμοποιήθηκαν για την καταπίεσή του, β) ότι η Κούβα ποτέ δεν συμφώνησε σε αυτό το χρέος και γ) οι πιστωτές γνώριζαν την κατάσταση και πήραν το ρίσκο της ενδεχόμενης μη αποπληρωμής τους. Περίπου έναν αιώνα αργότερα οι ΗΠΑ, εφαρμόζοντας την ίδια πρακτική στο Ιράκ, στήριξαν την άρνηση της ιρακινής (κατοχικής) κυβέρνησης να μη πληρώσει τα δάνεια του καθεστώτος Σαντάμ Χουσεΐν. Παρότι στην αρχή επικαλέστηκαν την έννοια του “απεχθούς” χρέους, μετά άλλαξαν τακτική (για να μην δεσμεύονται σε άλλες περιπτώσεις) και δικαιολόγησαν την άρνησή τους στη βάση της βιωσιμότητας της χώρας, που τελικά οδήγησε στη διαγραφή του 80% του χρέους (www.cisdl.org).
6. Για μεγαλύτερη ανάλυση βλέπε, Khalfan, A., «Sites and Strategic Legal Options for Addressing illegitimate Debt», καθώς King, J., «The Doctrine of Odious Debt Under International Law Definition», του Centre for International Sustainable Development Law, 2002, Montreal Quebec, Canada, www.cisdl.org.
7. Εξπρές, 28.10.2010.
8. Καθημερινή, 28.11.2010.
9. Ποντίκι,11.11.2010.
10. Ποντίκι, 10.6.2010.
11. Για λεπτομέρειες σχετικά με την άρνηση πληρωμής του συγκεκριμένου χρέους και την αξιοποίηση της διεθνούς νομολογίας, βλ. Δ. Καζάκης, Ποντίκι, 25.11.2010.
12. «The Role of the IMF in recent sovereign debt restructuring: Implications for the policy of lending into arrears» (2008). Για αναλυτικότερη παρουσίαση βλ. Μάκη Ντόβολου, Αυγή, 24.11.2010.

*O Γιάννης Τόλιος είναι οικονομολόγος, διδάκτωρ οικονομικών επιστημών (PhD).

Μετά τις εκλογές και σε πορεία για τις επόμενες ... 7

Η "γεωπολιτική μετοχή" της Ελλάδας είναι πολύ ψηλά. Δείτε τους χάρτες με τους ενεργειακούς αγωγούς

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=2&art_id=14623

Πριν από μερικούς μήνες το Onalert, είχε δημοσιεύσει μια ανάλυση του αμερικανικού think tank Stratfor -που πολλοί χαρακτηρίζουν ως “σκιώδη CIA”- στην οποία έκανε μια ιστορική αναδρομή στις “πτωχεύσεις” του ελληνικού κράτους και κατέληγε στο συμπέρασμα, ότι πάντα υπήρχε σωτηρία λόγω της γεωπολιτικής σημασίας που είχε η χώρα.

Στην σημερινή διαρκώς απειλούμενη πτώχευση υπάρχει αυτή η παράμετρος; Η ανάλυση του Stratfor άφηνε το ερώτημα ανοιχτό, αλλά τις τελευταίες ημέρες έχει ανοίξει η συζήτηση που επισημαίνει ότι η ελληνική κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπίζετε μόνο με λογιστικά κριτήρια, αλλά -κυρίως- με γεωπολιτικά. Το άρθρο που επίσης δημοσίευσε το Onalert, από το euobserver αυτό ακριβώς έλεγε επισημαίνοντας ότι η πιθανή κατάρρευση της Ελλάδας θα προκαλέσει μια τεράστια γεωπολιτική “μαύρη τρύπα”. Και ειδικά αυτή τη περίοδο κανείς δεν έχει συμφέρον να γίνει κάτι τέτοιο.

Αρκεί να ρίξετε μια ματιά στους χάρτες που δημοσιεύουμε. Είναι όλα τα σχέδια των ενεργειακών αγωγών.

Πρόκειται για τους χάρτες των σχεδιαζόμενων αγωγών μεταφοράς ενέργειας. Ανεξάρτητα από ποιους απ΄ αυτούς θα γίνουν πραγματικότητα και ποιοι θα μείνουν στα χαρτιά, όλοι περιλαμβάνουν την Ελλάδα ,η οποία βρίσκεται σε θέση που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει. Κι όλα αυτά χωρίς ακόμη να έχει ανοίξει το θέμα των ελληνικών πηγών ενέργειας για τις οποίες πολλά λέγονται και αναμένονται.

Οι χάρτες καταρρίπτουν τα επιχειρήματα των ξένων -ειδικά των Γερμανών- σύμφωνα με τα οποία “δεν ασχολούνται πλέον με την Ελλάδα”, η οποία “έχει καταρρεύσει και δεν έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον”. Έχει και παραέχει.

Το βασικό πρόβλημα όσων σχεδιάζουν τη πορεία από όπου θα περάσουν οι ενεργειακοί αγωγοί είναι ένα:η ασφάλεια. Αυτό αποτελεί την Και η ασφάλεια και η ηρεμία είναι απαραίτητα σε μία χώρα “κόμβο”.

Μπορούμε να “ποντάρουμε” μόνο σ΄ αυτό; Όχι βέβαια. Όποιο σενάριο σωτηρίας κι αν εξετάσουμε, όποια ευνοϊκή συγκυρία για τη χώρα κι αν υπάρξει, όσες ευκαιρίες κι αν τις δοθούν, όλα θα πάνε χαμένα αν πρώτα απ΄ όλα δεν σοβαρευτούμε εμείς οι ίδιοι. Και βέβαια αυτό αφορά σ΄ όσους φιλοδοξούν να αναλάβουν την ευθύνη να σώσουν τη χώρα. Κι όταν λέμε όλους εννοούμε όλους.

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν ασχολήθηκαν ποτέ σοβαρά τα τελευταία χρόνια με την γεωπολιτική αξία της χώρας, έχασαν ευκαιρίες και πλεονεκτήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ που επιθυμεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο πλέον στην διακυβέρνηση της χώρας, ποτέ δεν ασχολήθηκε με την διατύπωση μιας ρεαλιστικής πρότασης για το χειρισμό αυτών των θεμάτων. Και αναφερόμαστε στους χειρισμούς που ενδέχεται να προκαλέσουν εντάσεις με γείτονες. Σ΄ αυτό το σημείο ελπίζουμε ότι τα στελέχη του που είναι επιφορτισμένα με την συγγραφή του “κυβερνητικού” όπως λένε πια προγράμματος θα ασχοληθούν ξανά. Η αναπροσαρμογή θέσεων και απόψεων σε θέματα εθνικά για ένα κόμμα που φιλοδοξεί να κυβερνήσει είναι μάλλον απαραίτητη.

____

"Η γεωπολιτική μας αξία θα υποβαθμιστεί αν βγούμε από το ευρώ". Άρθρο αντιπτέραρχου

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=6&art_id=14582

Του Ευάγγελου Γεωργούση

Αντιπτέραρχος ε.α

IT'S NOT ONLY THE ECONOMY STUPID

Ας παραφράσουμε λίγο τη γνωστή πλέον έκφραση που χρησιμοποιήθηκε κατά την προεκλογική εκστρατεία του 1992 απο το επιτελείο του Μπιλ Κλίντον, προκειμένου να τονίσουμε και κάποια άλλα σημεία της “”τραγωδίας” που παίζεται τα τελευταία τρία χρόνια στη χώρα μας.

Από την αρχή της οικονομικής κρίσης μέχρι και σήμερα μετά τις εκλογές κανείς από τους πολιτικούς μας ηγέτες δεν έχει αναλύσει για να καταλάβει ο λαός τη σύνδεση που έχουν τα οικονομικά δεδομένα της χώρας και η διαχείριση αυτών εντός ή εκτός ΟΝΕ, με την υποστήριξε όλων των εθνικών μας στόχων και θεμάτων.


Το γεωπολιτικό δυναμικό της χώρας έχει δραστικά επηρεαστεί τα τελευταία τρία χρόνια. Αιτία δεν είναι μόνο ή από μόνη της η οικονομική κατάσταση της χώρας, αλλά κυρίως και πρωτίστως ο τρόπος χειρισμού της κατάστασης και της κρίσης από τους αρμόδιους κυβερνήτες. Κατάφεραν το πρόβλημα χρέους -που δεν ήμασταν οι μόνοι που αντιμετωπίζαμε- να το κάνουν κρίση δανεισμού της χώρας και στη συνέχεια κοινωνική.

Οδήγησαν τη χώρα σε άμεση οικονομική και όχι μόνο εξάρτηση από συγκεκριμένους φορείς και κέντρα. Ήταν μόνο ανικανότητα;

Δεν νομίζω.

Σήμερα πλέον δοκιμάζονται οι βασικές σταθερές συνοχής της ελληνικής κοινωνίας. Ο θεσμός της οικογένειας υποφέρει, το ηθικό του λαού και η αυτοεκτιμησή του μειώνονται συνεχώς ,ενώ όπως φαίνεται η επίδραση αυτή έχει αγγίξει και τα τμήματα εκείνα της κοινωνίας που είναι επιφορτισμένα με την υπηρέτηση αξιών εθνικού επιπέδου, όπως η ασφάλεια και η ακεραιότητα της χώρας.

Από τα λίγα ίσως στοιχεία του γεωπολιτικού δυναμικού της χώρας μας που η αξία τους παραμένει ακόμη υπολογίσιμη είναι αυτά του μέλους της ΕΕ και της ΟΝΕ, των αναβαθμισμένων σχέσεων με το Ισραήλ και αυτό της ιστορικής και πολιτισμικής κληρονομιάς ,έστω και πολυτραυματισμένο

Αν γίνει ένα ακόμη λάθος και η χώρα βρεθεί εκτός ΟΝΕ και ίσως εκτός ΕΕ, τότε το θέμα δεν θα είναι μόνο οικονομικό ,αλλά θα επιδράσει αρνητικά στην γεωπολιτική αξία της Ελλάδας που έχει πολλά σοβαρά εθνικά θέματα και στόχους να υποστηρίξει στο άμεσο μέλλον.

Απ΄ ότι φαίνεται το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν έχει κάνει ανάλυση και αξιολόγηση του γεγονότος ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας φρόντισαν να μας διασώσουν οικονομικά ,γιατί η χρεοκοπία μας δεν εξυπηρετούσε τους ισχυρούς Ευρωπαίους, αλλά και -κυρίως- για λόγους γεωπολιτικούς καθώς φαίνεται ότι πιστεύουν ακόμη στην ενωμένη Ευρώπη.

Οι δόκιμοι ηγέτες της χώρας δεν φαίνεται να έχουν καταλάβει ότι ενώ από οικονομικής άποψης εκτός Ευρώπης τα πράγματα θα είναι τραγικά, από γεωπολιτική άποψη θα είναι ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.

Όμως όλα τα σημάδια δείχνουν ότι έχουμε μπει στο γνωστό μας δρόμο της αυτοκαταστροφής. Όλοι μας, πολιτική ηγεσία και λαός οδηγούμε το “άρμα” της Ελλάδας σε μια νέα εθνική καταστροφή.
Η μορφή και το είδος της καταστροφής δεν είναι πολύ δύσκολο να εκτιμηθούν και δεν θα φταίει κανείς άλλος παρά όλοι εμείς που δεν μας άρεσε η κανονική ΑΥΓΗ και την θέλαμε ΧΡΥΣΗ

ΑΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ.
Εμείς ο λαός με το να μη αξιολογούμε το πρόγραμμα κάθε κόμματος όταν το επιλέγουμε έχουμε ευθύνες.

Οι νέοι μας αν δεν έχουν ενταχθεί στα “κομματικά θερμοκήπια” των ΑΕΙ-ΤΕΙ, δεν ασκούν καν το εκλογικό τους δικαίωμα.

Άλλο ένα δείγμα της αυτοκαταστροφικής μας μανίας.

Ας φροντίσουμε να βρούμε τρόπο θεραπείας της πραγματικής μας αρρώστιας κα όχι μόνο του συμπτώματος, όπως είναι η σημερινή οικονομική κρίση. Η αρρώστια είναι η παντοκρατορία του κομματισμού. Ας φροντίσουμε να βρούμε τρόπο θεραπείας.

Δεν υπάρχει καμία συνταγματική και πολιτειακή βαλβίδα που να θέτει το πλαίσιο σωστής λειτουργίας της αντιπροσωπευτικής μας Δημοκρατίας .Το πλαίσιο που θα υπηρετεί πρωτίστως και κυρίως το συμφέρον της πατρίδας και του Έθνους και όχι μόνο αυτό του κάθε κομματικού αρχηγού και κομματικού στρατού στ΄ όνομα της απόλυτης Δημοκρατίας. Λαοί με σοβαρά προτερήματα ,αλλά και σοβαρά ελαττώματα έχουν ανάγκη σωστής Παιδείας, σοβαρών θεσμών και πολιτειακό σύστημα με ισορροπία ισχύος των πόλων του. Στην περίπτωση μας λοιπόν:

It’s not only the economy stupid.

____

Τι θα γίνει στα Εθνικά θέματα και στην άμυνα με αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα;

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=6&art_id=14633

Στην Ελλάδα οι δρόμοι Αριστεράς και ΕΔ ήταν ...παράλληλοι και ποτέ δεν συναντήθηκαν. Ήταν κι αυτό βέβαια πρόοδος από τα χρόνια που οι δρόμοι τους έφερναν σε σύγκρουση. Αλλά θα ανέμενε κανείς ότι τόσα χρόνια μετά από Εμφύλιο και Χούντα, πολλά ταμπού θα είχαν εξαφανιστεί.

Ξεθώριασαν πολύ είναι η αλήθεια αλλά ποτέ δεν εξαφανίστηκαν ολοκληρωτικά οι φοβίες. Κι έτσι τα αριστερά κόμματα άφηναν στην ησυχία τους τις ΕΔ, οι οποίες με τη σειρά τους και νοιώθοντας την απόσταση στην οποία τις κρατούσαν οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις ,έβλεπαν μάλλον με καχυποψία τις θέσεις που εξέφραζαν για εθνικά θέματα και για την εθνική άμυνα. Γιατί πολύ απλά τις είχαν ...απλά για να υπάρχουν.

Τα ΄φερε όμως έτσι η ζωή που όχι μόνο ΔΝΤ είδαμε στη χώρα, αλλά κι ένα αριστερό κόμμα να διεκδικεί κυβερνητική εξουσία. Κι όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις με αξιώσεις.

Για τα θέματα οικονομικής πολιτικής οι απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν σχολιαστεί και θα συνεχίσουν να σχολιάζονται μέχρι και την 17η Ιουνίου. Πολλοί όμως οι οποίοι στέκονται δύσπιστα απέναντι στον Α.Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ επισημαίνουν τις θέσεις που εκφράζει για τα εθνικά θέματα ,όπως έχουμε συνηθίσει να τα λέμε.

Από μία πρώτη ανάγνωση απόψεων και αναλύσεων που προέρχονται από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, διαπιστώνουμε ότι αυτό που λείπει από τις θέσεις του είναι ένα:ρεαλισμός.

Σε γενικές γραμμές οι απόψεις του δεν τρομάζουν. Δεν υπάρχει καμία διάθεση “ξεπουλήματος” και “υποχωρήσεων”. Υπάρχει όμως θα λέγαμε μια υπέρμετρα καλή διάθεση για την επίλυση προβλημάτων η οποία δεν υποστηρίζεται με εναλλακτικό σχέδιο, αν αυτοί που δημιουργούν τα προβλήματα ,δεν δείξουν την ίδια διάθεση.

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι:
•Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για “πολυδιάστατη, ενεργητική εξωτερική φιλειρηνική πολιτική, έξω από Νατοϊκούς τυχοδιωκτισμούς που απομονώνουν τη χώρα μας και την στερούν από παραδοσιακές καλές σχέσεις με τον Αραβικό κόσμο και άλλες χώρες της Μ. Ανατολής και του Περσικού κόλπου”.

Δεν υπάρχει καμία αντίρρηση στην ενεργητική και φιλειρηνική πολιτική. Μόνο οι ανόητοι επιθυμούν πόλεμο. Όμως οι “κόκκινες γραμμές” κάθε χώρας θα πρέπει πάντα να υπάρχουν και κυρίως να υπάρχει αποφασιστικότητα ότι δεν θα τις περάσεις. Για τα περί “νατοϊκών τυχοδιωκτισμών”, θα επισημάνουμε ότι είναι μάλλον δύσκολο να ανοίξουμε μέτωπο και με το ΝΑΤΟ, μετά από την ΕΕ. Και δεν έχουμε και λόγο. Μπορούμε βέβαια να χαράξουμε και να εκσυγχρονίσουμε τη στρατηγική μας εντός της Συμμαχίας.

• “Το γεγονός το ότι η χώρα μας στερείτε στρατηγική στην διεκδικήσει του διεθνούς δικαίου, αφήνει μεγάλα περιθώρια αμφισβητήσεων των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας σήμερα από την Τουρκία, αύριο, ίσως και από άλλες γειτονικές χώρες . Τώρα που το διεθνές δίκαιο καταρρακώνετε και ο ΟΗΕ παρακμάζει σύμφωνα με τον καταστατικό του χάρτη, αφού δεν ανταποκρίνεται στους σημερινούς γεωπολιτικούς και διεθνείς συσχετισμούς, η πολιτική των «κανονιοφόρων» δυναμώνει στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο”, γράφει σε άρθρο του ο κ.Κ. Ήσυχος μέλος του Π.Γ του ΣΥΝ και υπεύθυνος για την εξωτερική πολιτική και την άμυνα.

Θα προσυπογράψουμε την έλλειψη στρατηγικής. Και για να είμαστε πιο ακριβείς θα λέγαμε την συνέχεια που πρέπει να έχει μία χώρα στη στρατηγική της σε τέτοια σοβαρά εθνικά θέματα. Κάθε ΥΕΘΑ και ...αμυντικό δόγμα το είχαμε στην Ελλάδα. Κι αυτό πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να υπάρξει συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων για κοινή ,συμπαγή γραμμή άμυνας ειδικά απέναντι στην Τουρκία. Ακόμη και το ενδεχόμενο της δημιουργία Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας θα μπορούσε να συζητηθεί στη λογική ενός οργάνου που θα αποτελεί σημείο αναφοράς όλων των πολιτικών δυνάμεων για τα εθνικά θέματα.

• “Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι μια συνεπής δύναμη σταθερής προσήλωσης στην ειρηνική διευθέτηση των όποιων προβλημάτων αντιμετωπίζει η χώρα μας. Πρέπει να είναι και μια δύναμη που υπερασπίζεται σθεναρά και αμετάκλητα το διεθνές δίκαιο, τι διεθνές δίκαιο της θάλασσας, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, τις διεθνείς συνθήκες, αξιοποιώντας με κάθε ευκαιρία στον δημόσιο λόγο του”.
Για να είναι δυνατός ο λόγος, πρέπει αυτοί που θα τον ακούσουν να γνωρίζουν ότι πίσω από τα λόγια υπάρχει ισχύς και αποφασιστικότητα. Για να μην παριστάνουν τους κουφούς. Όχι ισχύς του ψευτοτσαμπουκά και της πατριδοκαπηλείας. Χορτάσαμε τέτοια στην Ελλάδα. Δύναμη πραγματική , με ΕΔ όπου όλα θα λειτουργούν ρολόϊ. Είναι διατεθειμένος ο ΣΥΡΙΖΑ για κάτι τέτοιο;

• “Πιο συγκεκριμένα η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει άμεσα σε διαπραγματεύσεις με την Αλβανία, την Λιβύη, την Αίγυπτο, σε πρώτη φάση, ώστε η ανακήρυξη ΑΟΖ να έχει ως επακόλουθο την οριοθέτηση ΑΟΖ, γιατί αλλιώς, μονομερής ανακήρυξη χωρίς τις προηγούμενες διαπραγμάτευσης για κοινή οριοθέτηση βασισμένη στο διεθνές δίκαιο της θάλασσας, οδηγούν τις υποθέσεις αυτές στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης.

Η περίπτωση της Τουρκίας για την οριοθέτηση πρέπει να σχεδιαστεί διπλωματικά, έτσι, ώστε, για αυτονόητους λόγους, αφού πρώτα η χώρα μας έχει ολοκληρώσει επιτυχώς και την οριοθέτηση με όλες τις άλλες όμορες χώρες ΑΟΖ. Μια τέτοια διπλωματική προσέγγιση θα «αφοπλίσει» το πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο τις Τουρκίας σε πλήρη διεθνή απομόνωση, στην περίπτωση που θα επιλέξει την πολιτική της έντασης”.

Δυστυχώς το πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο στη Τουρκία αποδεικνύει κάθε μέρα ότι τα λόγια δεν είναι αρκετά, όταν συνομιλητής σου είναι η Άγκυρα. Δυστυχώς όποιος πιστεύει ότι έχοντας μόνο θεωρητικό οπλοστάσιο μπορεί να αφοπλίσει τη Τουρκία, κάνει λάθος. Χρειάζεται να έχει και ισχυρές ΕΔ και αυτό να το καταλάβουν καλά οι Τούρκοι.

•Επιπλέον διακρίνουμε μια δυσπιστία στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με τον ελληνοϊσραηλινό άξονα. Πρέπει να ξεκαθαρίσει τη θέση του. Προσμετρώντας βέβαια ότι οι συμμαχίες που μπορεί να εξασφαλίσει η χώρα στη περιοχή είναι πια...ανύπαρκτες .Η σύσφιξη των σχέσεων με το Ισραήλ δεν πρέπει να “παγώσει”. Η Ελλάδα δεν έχει εκμεταλλευτεί αυτό το “δέσιμο” όσο θα ‘πρεπε. Κι αυτό πρέπει να κάνει. Να κερδίσει όσα πιο πολλά μπορεί.

•Ο κ. Τσίπρας και πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, επαναλαμβάνουν σε συνεντεύξεις και δηλώσεις τους ότι χρήματα μπορούν να βρούν από περικοπές των εξοπλισμών. Το ‘χουμε γράψει και γι΄ άλλους που χρησιμοποίησαν αυτό το επίχειρημα: ο “κουμπαράς” των εξοπλισμών έχει αδειάσει εδώ και πολλά χρόνια. Κι επειδή δεν αναμένει κανείς ότι θα γεμίσει, καλό θα είναι να σχεδιαστεί μια εθνική πολιτική που θα ξεκινά από τη περιγραφή της απειλής και τον τρόπο που πρέπει να την αντιμετωπίσουμε. Το τι και πότε πρέπει να αγοράσουμε θα είναι εύκολα ορατό και τελικά φθηνό. Το τοπίο σαπίλας που υπήρχε για δεκαετίες στους εξοπλισμούς δεν σημαίνει ότι πρέπει η χώρα να σταματήσει να εξοπλίζεται.

•Ερωτήματα υπάρχουν για τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και σε “ευαίσθητα” θέματα όπως αυτό της δράσης της Τουρκίας στην Θράκη.Ο σεβασμός στη θρησκεία μουσουλμάνων συμπολιτών μας δεν τίθεται επ΄ ουδενί σε αμφισβήτηση. Αλλά υπάρχει κι ένα τουρκικό προξενείο που επιτέλους με κάποιο τρόπο, πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τις επόμενες ημέρες θα παρουσιάσει το κυβερνητικό του πρόγραμμα, όπως λένε στελέχη του. Οι θέσεις που θα διατυπωθούν θα έχουν ενδιαφέρον.

____

If Greece Quits Euro, Its Ruin Will Be Pointless

http://www.bloomberg.com/news/2012-05-15/if-greece-quits-euro-its-ruin-will-be-pointless.html

By Clive Crook May 16, 2012 2:00 AM GMT+0300

The chaos in Greece has resumed and a new election that nobody expects to resolve anything looms. Exasperated European Union officials have begun openly discussing the country’s exit from the euro currency system. This is a grave mistake. Greece’s exit would be no less catastrophic than when the EU called it unthinkable -- and not just for Greece.

Q

“Divorce is never smooth,” Luc Coene, the governor of Belgium’s central bank and a member of the European Central Bank’s governing council, told the Financial Times on May 13. “I guess an amicable divorce -- if that was ever needed -- would be possible but I would still regret it.”

Amicable? That’s one thing Greece’s exit from the euro couldn’t be. As the economist Barry Eichengreen, the leading authority on these matters, has argued, it would provoke “the mother of all financial crises.” The contemplation of this possibility by EU leaders is making matters even worse. Greece has no chance of recovery while this danger hangs over its economy.

Devaluation’s Other Side

Departing a currency zone under pressure is not the same as being forced off a currency peg -- which, though painful, can be better than the alternative. Contracts would have to be redenominated and euro banknotes would have to be over-stamped before a new currency could be printed and circulated. That takes time, and since a huge devaluation is part of the formula, rigorous capital controls would have to be imposed on a country fully integrated into the wider EU economy. Bankruptcies would cascade through the system and the Greek economy, at least for a time, would shut down.

Devaluation would restore competitiveness -- but to what end? Greece has a small export sector reliant on tourism. (Care for a Greek vacation under these circumstances? See the Parthenon. Watch a society collapse.) The other side of a devaluation -- and a necessary condition for its success -- is higher import prices and hence lower real wages. But resistance to the latter is why Greece is rejecting “austerity” to begin with. Once Greece has its own currency again, it can resist falling living standards by printing money. That would neutralize the gain in competitiveness and lead, in the worst case, to hyperinflation.

Advocates of an exit are saying, in effect, that if Greece were well governed, it could avoid that outcome. It could clear its debts through comprehensive default (as opposed to the partial default it has already tried); restart its banking system from scratch; eliminate its primary budgetdeficit through orderly spending cuts and tax increases; submit to lower real wages; and (eventually) restore its economy to health. Possibly. But if Greece were well governed, we wouldn’t be having this conversation.

You might therefore say, tough luck on Greece. Let it collapse and see what happens. That would be a salutary experience for the Greeks, and would teach others not to go the same way. The problem is that the effects of political and economic breakdown in Greece would spread much further.

Coene and other officials have been saying that Europe’s financial defenses could withstand Greece’s exit and full default. It has been true all along that Greece is small enough to pose no systemic threat in its own right to the wider EU economy. That’s why the EU’s decision to allow this crisis to persist and worsen is such an amazing case of incompetence and irresponsibility.

Contagion’s Two Channels

The threat to Europe was never Greece, but Europe’s mismanagement of Greece. The big problem, getting bigger all the time, is the failure to deal with that small problem.

There are two main channels of contagion from a Greek exit. One runs through Greek debts to foreigners. This is probably manageable, even though the EU’s assurances about the soundness of its banks and the adequacy of its preparations are, on the evidence to date, grounds for panic rather than confidence. Certainly the EU’s wider financial system has had time to prepare.

The real danger, as today’s Bloomberg View editorial makes clear, is through the second channel. If Greece can exit the euro, why not Portugal? Why not Spain? Why not Italy? Even if the consequences of a Greek exit are as horrendous as I’m saying, those outcomes will no longer be “unthinkable.” The breakup of the entire euro system will become a choice, however unattractive, rather than something that just can’t happen.

This means, among other things, faster capital flight from distressed peripheral countries to the core -- compounding their difficulties and making their exit that much more likely. Investors have already started discussing how much smaller the euro system might need to be.

Here we come to the great irony in all this. The EU will surely strive to prevent the breakup of the wider euro system. Its leaders know that if the euro falls apart, the unraveling of the EU -- again unthinkable, until now -- becomes distinctly possible. So far, the EU’s political momentum has always pushed it toward closer union. A splintering of the euro system would be the first time the EU had responded to a crisis by undoing earlier commitments rather than building on them. That’s a bad habit to get into.

So Greece’s exit from the euro area would demand countervailing assurances that the rot stops there. The crucial innovations that Germany and its allies in austerity have resisted so far -- jointly guaranteed euro bonds, and the European Central Bank as a lender of last resort for distressed sovereign borrowers -- would have to be adopted. The measures that would have stopped things ever getting this bad would finally have to be taken up.

Greece’s ruin will have been for nothing, except to serve as an example to others. Likewise the distress in Spain and other peripheral countries. Steps toward full fiscal union will have been taken not because Europe’s citizens want them, not as a measured response to the crisis, but far too late, out of desperation after everything else had failed, with a correspondingly increased risk of failure. The EU will have shown that it cracks under pressure, which won’t be forgotten. And this is assuming all goes well.

Gaze on your works, Angela Merkel, and despair.

(Clive Crook is a Bloomberg View columnist. The opinions expressed are his own.)

Read more opinion online from Bloomberg View.

Today’s highlights: the View editors on a Greek exit from the euro and tariffs on Chinese solar products; Margaret Carlson on boring white Republicans; Peter Orszag on small-business woes; Jonathan Weil on JPMorgan Chase and regulators; Rachelle Bergstein on the economics of stiletto heels; and Zvi Bodie and Cornelius Hurley on the Office of Financial Research.

To contact the writer of this article: Clive Crook at clive.crook@gmail.com

To contact the editor responsible for this article: James Gibney at jgibney5@bloomberg.net

About Clive Crook

Clive Crook is a Bloomberg View columnist and member of the Bloomberg View editorial board. His column appears on Thursdays. A former chief Washington commentator of the 'Financial Times,' he previously worked at 'The Economist.'

More about Clive Crook

Enlarge image

Photographer: Elizabeth Lippman/Bloomberg