Μετά τις εκλογές και σε πορεία για τις επόμενες ... 5

Προτεκτοράτο η Ελλάδα,τσιφλίκι η Ευρώπη!Η Γερμανία οδηγεί την ΕΕ σε αδιέξοδο και ίσως σε διάλυση

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=6&art_id=14618

Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ

Μπορεί η καγκελαρία να προχώρησε σε διάψευση της πρότασης-απαίτησης Μέρκελ για δημοψήφισμα παραμονής ή όχι της Ελλάδας στο ευρώ,ωστόσο το νέο τραύμα στις ελληνογερμανικές σχέσεις είναι πια γεγονός.Το Βερολίνο έδειξε άλλη μια φορά ότι θεωρεί την Ελλάδα προτεκτοράτο και την Ευρώπη τουλάχιστον τσιφλίκι της. Έχουμε όμως την αίσθηση ότι η νοοτροπία αυτή που τηρουμένων των αναλογιών αρχίζει να θυμίζει άλλες εποχές δείχνει ότι η Γερμανία αρχίζει να χάνει τον έλεγχο και να γιγαντώνει ένα αντιγερμανικό μέτωπο που όσο περνάει ο καιρός δύσκολα θα μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Η είδηση ότι ο Πρόεδρος Ομπάμα θα “τραβήξει το αυτί” της Μέρκελ στη συνεδρίαση του G8 ,επισημαίνοντάς της ότι οι εμμονές του Βερολίνου απειλούν την παγκόσμια οικονομία με ύφεση είναι ένα σημάδι.Έχουν προηγηθεί κι άλλα.Μόλις χθες Ιταλός πρωθυπουργός επί Μπερλουσκόνι -που δεν μπορεί να …κατηγορηθεί για αριστερές απόψεις- θύμισε δημοσίως στη Γερμανία την αναδιάρθρωση χρέους της το 1953 και πρότεινε να ακουλουθήσει η Εωρώπη την ίδια πολιτική και στην Ελλάδα.

Όλος ο ευρωπαϊκός νότος κυριολεκτικά “στενάζει” από την πολιτική που έχει επιβάλει το Βερολίνο,αρνούμενο να καταλάβει ότι επηρεάζονται άνθρωποι και ζωές και ότι η δεξαμένη ανθρώπων που δεν έχουν κυριολεκτικά να χάσουν τίποτα έχει πια γεμίσει.Κι αυτό σημαίνει ότι οι αντιδράσεις που θα αρχίσουν να εκδηλώνονται δεν θα μπορούν ούτε να προβλεφθούν,ούτε να ελεγχθούν.

Το πείραμα που ξεκίνησε και εξελίσσεται στην Ελλάδα απέτυχε. Και όσο η Γερμανία τραβάει το σχοινί επιμένοντας ότι μόνο εκείνο γνωρίζει το σωστό τόσο οδηγεί όλη την ΕΕ στο αδιέξοδο.

Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι μια ευκαιρία για την Αθήνα να εκμεταλλευτεί τις περιστάσεις και το κλίμα που φαίνεται ότι διαμορφώνεται.Θα μπορούσαν αν οι πολιτικοί μας ηγέτες έδειχναν ίχνος σοβαρότητας.Απ΄ ότι όλοι μας διαπιστώνουμε όμως και σ΄ αυτή την προεκλογική περίοδο νούμερο 2 που ζούμε,είναι κάτι που τους είναι εξαιρετικά δύσκολο.

Το βέβαιο είναι πλέον ότι με την Γερμανία να συνεχίζει στην ίδια ρότα η συζήτηση που πρέπει να ανοίξει και στην Ελλάδα ,δεν είναι μόνο η παραμονή μας ή όχι στο ευρώ ,αλλά ποιο θα είναι το σχέδιο και της δικής μας χώρας σε περίπτωση που αυτό που ονομάζουμε ΕΕ ,πάψει να υπάρχει.Γιατί μπορεί στο μέλλον ,ακόμη κι αν τώρα εμείς …τη γλιτώσουμε, να αντιμετωπίσουμε και αυτή τη πραγματικότητα.

Που πέτυχε-που απέτυχε το ΠΑΣΟΚ στην Άμυνα.Ένας αντιναύαρχος γράφει

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=6&art_id=14575

Του Αντιναυάρχου (εα) Νίκου Κρυονερίτη

Πρόκειται για ένα μικρό απολογισμό για τις πολιτικές που σχεδιάσαμε, τι καταφέραμε και που αποτύχαμε στα δύο περίπου χρόνια στο ΥΠΕΘΑ. Ένα απολογιστικό οδοιπορικό με προσωπικές κρίσεις που μπορεί να δώσει διδάγματα για το μέλλον.

Ο δρόμος της ζωής με έβγαλε στη συμμετοχή από τις αρχές του 2008, όταν η Βάσω Παπανδρέου, θα έλεγα με αρκετή σοφία, οδηγούσε τον Νίκο τον Τόσκα να διαμορφώσει ένα πλαίσιο πολιτικής για την άμυνα που αφορούσε την επόμενη μέρα, όταν το ΠΑΣΟΚ θα παραλάμβανε την εξουσία, το 2009.

Θυμάμαι ορισμένες χαρακτηριστικές στιγμές που με έκαναν να εκτιμήσω την πρώην υπουργό. Πιστεύω ότι αυτές οι στιγμές, αξίζει τον κόπο να αναφερθούν στην αναδρομή που παραπέμπει ο τίτλος.

Η πρώτη είναι μέσα από μια σύσκεψη στο ΙΣΤΑΜΕ, όταν σε μια παρατήρηση ενός πρώην συναδέλφου για τις προμήθειες αεροσκαφών απάντησε διακόπτοντας ενοχλημένη τη συζήτηση, «μην ονειρεύεστε εξοπλισμούς, δείτε πώς μπορεί ο στρατός να βγάζει συσσίτια, γιατί εκεί μπορεί να φθάσουμε». Το δεύτερο έχει να κάνει με τις πολιτικές. Σε σύσκεψη πάλι, στην Ιπποκράτους, η συζήτηση έφερε το θέμα της στρατιωτικής δικαιοσύνης. Όλοι μιλούσαν για περιορισμό των αριθμών, για αναδόμηση του νομικού πλαισίου και όλες αυτές τις συνταγές που μοιάζουν με το τι θα κάνουμε με το φαγητό που περίσσεψε από την προηγούμενη μέρα. Η Βάσω είπε με νόημα «ας μου πει κάποιος γιατί να υπάρχει στρατιωτική δικαιοσύνη, τουλάχιστον στο καιρό της ειρήνης».

Ο πρόλογος αγαπητοί αναγνώστες, αφορά αυτούς που καταλαβαίνουν την ανάγκη των δραστικών αλλαγών και είναι μια οφειλή όχι στη Βάσω ή στον αγνό αγωνιστή Νίκο Τόσκα, αλλά στην αναζήτηση του τι πήγε και τι δεν πήγε καλά. Και το πρώτο που δεν πήγε καλά είναι οι επιλογές Παπανδρέου. Δεν χρησιμοποιεί σαν υπουργό την πολιτικό που για πολλά χρόνια έχει υπεύθυνο στον τομέα της άμυνας, είναι ενημερωμένη και έμπειρη, αλλά το βαρύ πυροβολικό του ΠΑΣΟΚ, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, θέλοντας πιθανώς να τον θέσει ουσιαστικά εκτός «πολιτικής διαχείρισης».

Επιτρέψτε μου βέβαια να πω το αυτονόητο, ότι οι οικονομικές συγκυρίες έπαιξαν ένα βαρύνοντα αρνητικό ρόλο στην πορεία. Όπως καθοριστικό ρόλο έπαιξε η πλήρης απουσία ροής πολιτικής από το κόμμα προς την εκτελεστική εξουσία, κάτι που ήταν όμως αναμενόμενο, όχι μόνο γιατί απλά έτσι γίνεται πάντα, αλλά επειδή ο υπουργός άμυνας, βαθειά πληγωμένος από τις εσωκομματικές αντιπαλότητες, ήταν λογικό να μη δεχθεί εύκολα, οποιεσδήποτε δουλεμένες πολιτικές στον τομέα. Άλλωστε το πολιτικό του μέγεθος και η στρατηγική του αντίληψη, δεν θα το επέτρεπαν.

Όμως σαν ΥΕΘΑ, απλά πέτυχε. Τι πέτυχε; Σε σύντομο χρονικό διάστημα κατόρθωσε να περάσει το περίφημο νομοσχέδιο για την καθετότητα της ιεραρχίας. Ένα νομοσχέδιο που το παίδεψαν αλλά δεν το τόλμησαν από το 2000 και μετά όλοι οι υπουργοί άμυνας. Και πέρασε χωρίς θόρυβο, με τη σύμφωνη γνώμη των τότε αρχηγών. Δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε ότι τρεις από τους τέσσερις αρχηγούς, ήταν επιλογές Μεϊμαράκη.

Συγχρόνως περνάει το νόμο περί ιεραρχίας και προαγωγών. Πρόκειται για νόμο καλύτερο από τον προηγούμενο, με δημοκρατικό πνεύμα και δικαιοσύνη στη διαχείριση του προσωπικού. Θεσμοθετείται ο νομικός σύμβουλος, καταργώντας την προηγούμενη κατάσταση όπου στρατιωτικοί δικαστές εκτελούσαν χρέη νομικών συμβούλων. Για πρώτη φορά καθιερώνεται θεσμικά η μοριοποίηση στις μεταθέσεις προσωπικού και αλλάζει τα δεδομένα στο ρουσφέτι και τη διευκόλυνση, που αποτελεί τη «βασική τροφή» των πολιτικών και των στρατιωτικών που διαχειρίζονται πόρους στις ένοπλες δυνάμεις. Σήμερα είναι στο χέρι των εν ενεργεία στρατιωτικών να κρατήσουν αυτό το κεκτημένο, να το βελτιώσουν με την πάροδο του χρόνου και να μην αφήσουν τις επόμενες πολιτικές ηγεσίες να το καταστρέψουν.

Ένα επίσης σημαντικό πολιτικό βήμα του Βενιζέλου ήταν η έκδοση της νέας Πολιτικής Εθνικής Άμυνας (ΠΕΑ). Θυμάμαι ότι επειδή τα επιτελεία δεν συμφωνούσαν σε ένα κείμενο και ο τότε Α/ΓΕΕΘΑ, κατά την άποψή μου, αδυνατούσε ή δεν επιθυμούσε να επιβληθεί στους Αρχηγούς των Γενικών Επιτελείων, η νέα ΠΕΑ συντάχθηκε στην κυριολεξία δια χειρός ΥΕΘΑ.
Πέραν της πολιτικής διάστασής του ο πρώην ΥΕΘΑ, δίδαξε και στον τομέα της υπερκομματικής συμπεριφοράς, γνωρίζοντας ότι διοικεί ένα άκρως συντηρητικό συγκρότημα. Συνεργάστηκε με τους αρχηγούς θα έλεγα άριστα, γιατί τους τίμησε και τον τίμησαν με τη σειρά τους. Όμως δεν υπήρξε συνέχεια.

Ο πρώην αναπληρωτής άμυνας και στη συνέχεια ΥΕΘΑ, παρότι ήταν απόλυτος κοινωνός των πολιτικών του ΠΑΣΟΚ για την άμυνα, παρότι είχε την τύχη να έχει σαν διευθυντή τον Νίκο Τόσκα (όσο τουλάχιστον άντεξε), έναν έντιμο και εργατικό συνάδελφο, παρότι έδειξε τουλάχιστον φραστικά τη θέληση να προχωρήσει στις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ, εντούτοις τα αποτελέσματά του ήταν απογοητευτικά.

Δεν τόλμησε, είχε λίγο χρόνο στη διάθεσή του, η «αυλή» του το επηρέασε πέραν του επιτρεπτού, οι πολιτικές συγκυρίες ήταν ραγδαίες, ότι και να αιτιάζουμε μετά τα γεγονότα δεν έχει πλέον αξία. Το γεγονός είναι ότι δεν έφυγε ο ίδιος μόνον από το χώρο της άμυνας σαν αποτυχημένος, αλλά παρέσυρε και την προηγούμενη γενναία πολιτική του ΠΑΣΟΚ, για την άμυνα, στην αφάνεια.

Στο σημείο αυτό αξίζει να μιλήσουμε για μια χαμένη ευκαιρία. Την εκπόνηση μιας αποτελεσματικής εθνικής ναυπηγοεπισκευαστικής πολιτικής. Η απόφαση για την εκπόνηση μιας τέτοιας πολιτικής ανακοινώθηκε από τον Πάνο Μπεγλίτη σαν απόφαση του πρωθυπουργού, όμως και πάλι αποτέλεσμα δεν υπήρξε.

Το κακό στην υπόθεση αυτή ξεκινά από τα δύο μεγάλα ναυπηγεία της χώρας που έχουν επιδοθεί σε ένα ανταγωνισμό, για να αντλήσουν όσο το δυνατόν περισσότερους πόρους από μια οικονομία που πεθαίνει. Σήμερα όλοι κοιτάμε προς τον Σκαραμαγκά, όπου τα προγράμματα των υποβρυχίων έχουν ουσιαστικά σταματήσει. Κανείς όμως δεν κάνει λόγο για τα ναυπηγεία Ελευσίνας που ωφελήθηκαν την τελευταία δεκαετία με απευθείας αναθέσεις προγραμμάτων του Πολεμικού Ναυτικού (ναυπήγηση 7 ΤΠΚ, ναυπήγηση του ΠΓΥ ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ, εκσυγχρονισμός των ΤΠΚ τύπου ΛΑΣΚΟΣ, κλπ) με συνολικό κόστος πλέον του 1,5 δις ευρώ. Αυτά τα χρήματα έχουν σχεδόν αποπληρωθεί και οι δύο τελευταίες ΤΠΚ βρίσκονται στα πρώτα στάδια της ναυπήγησής τους χωρίς προοπτική.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά, όμως η χώρα μας και ειδικότερα η άμυνα δεν έχει χρόνο να σπαταλήσει. Χρειαζόμαστε τώρα μια ναυπηγοεπισκευαστική πολιτική που θα δώσει τη δυνατότητα να τελειώσουν τα προγράμματα του Πολεμικού Ναυτικού, να διασφαλιστεί ένα κομμάτι εργασιακής απασχόλησης για τους εργαζόμενους, αλλά και να μπορεί η χώρα να διεκδικήσει τα επόμενα ναυπηγικά προγράμματα που θα προκύψουν αναγκαστικά σε λίγα χρόνια. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται μια πολιτική περιορισμών και αμοιβαίων υποχωρήσεων από τα δύο ναυπηγεία, συντονισμός
και αποφασιστική ηγεσία των υπουργείων, άμυνας και ανάπτυξης.

Πολιτικά ποτέ δεν έκρυψα ότι συναισθηματικά και όχι μόνο, είχα την προτίμησή μου στον Γιώργο τον Παπανδρέου. Πίστεψα ότι μπορούσαμε να αλλάξουμε την τύχη αυτού του τόπου και δεν μπορώ εύκολα να ξεπεράσω το γεγονός ότι ενώ είχαμε τη δυνατότητα, δεν μπορέσαμε να κάνουμε μερικά πράγματα πραγματικότητα. Ακόμη και τότε που έφυγε ο Βενιζέλος από το ΥΠΕΘΑ, μέσα μου είχα τη ψευδαίσθηση ότι ο νέος ΥΕΘΑ θα επιταχύνει ακόμη περισσότερο τις πολιτικές διαδικασίες και θα δικαιώσει τον Πρόεδρο.

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ασχοληθήκαμε με το αυτοκίνητο των ανωτάτων και ξεχάσαμε να διορθώσουμε τη φορτωμένη με γαλόνια πυραμίδα των ενόπλων δυνάμεων, ασχοληθήκαμε να κλείσουμε μικρές περιφερειακές μονάδες και ξεχάσαμε να τελειώσουμε την εθνική στρατιωτική στρατηγική που θα μας οδηγούσε de facto στη νέα δομή δυνάμεων, ασχοληθήκαμε με τα στρατιωτικά νοσοκομεία και δεν αποφασίσαμε να αλλάξουμε ριζικά το σύστημα υγείας προς όφελος των ασφαλισμένων και της κοινωνίας, ασχοληθήκαμε με τα πραξικοπήματα των αμούστακων και ξεχάσαμε να δημιουργήσουμε ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό πλαίσιο για τις παραγωγικές σχολές, διατηρήσαμε τη στρατιωτική δικαιοσύνη, στραφήκαμε εναντίον των αποστράτων και επιτρέψαμε να συνεχίζεται το γαϊτανάκι με τις ενώσεις τους, δεν επιτρέψαμε την συνδικαλιστική εκπροσώπηση των εν ενεργεία και πόσα άλλα.

Ζητώ συγνώμη αν πληγώνω τον σύντροφο Μπεγλίτη με αυτά που αναφέρω, όμως τα γράφω από την καρδιά μου χωρίς σκοπιμότητα και χωρίς δόλο, όπως λειτουργούσα πάντα και θα εξακολουθήσω να λειτουργώ. Άλλωστε δεν εξαιρώ και τον εαυτό μου από την ευθύνη στο μέγεθος που μου αναλογεί, γι αυτό και τη μη επιλογή μου στη θέση του αρχηγού, τη θεωρώ δίκαιη.

Αγαπητοί αναγνώστες, μπορεί τα τελευταία δύο χρόνια, το ΠΑΣΟΚ σαν πολιτικός χώρος να απέτυχε στα περισσότερα υπουργεία, μπορεί να μην έγιναν όλα αυτά που ελπίζαμε και σχεδιάζαμε για την άμυνα, έγιναν όμως πολύ περισσότερα από κάθε άλλη φορά. Κρατήστε τα και συνεχίστε με θυσίες, με κόπους αλλά και με αισιοδοξία να σχεδιάζετε το μέλλον σας.