Αναρτήσεις
Στην σημερινή διαρκώς απειλούμενη πτώχευση υπάρχει αυτή η παράμετρος; Η ανάλυση του Stratfor άφηνε το ερώτημα ανοιχτό, αλλά τις τελευταίες ημέρες έχει ανοίξει η συζήτηση που επισημαίνει ότι η ελληνική κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπίζετε μόνο με λογιστικά κριτήρια, αλλά -κυρίως- με γεωπολιτικά. Το άρθρο που επίσης δημοσίευσε το Onalert, από το euobserver αυτό ακριβώς έλεγε επισημαίνοντας ότι η πιθανή κατάρρευση της Ελλάδας θα προκαλέσει μια τεράστια γεωπολιτική “μαύρη τρύπα”. Και ειδικά αυτή τη περίοδο κανείς δεν έχει συμφέρον να γίνει κάτι τέτοιο.
Αρκεί να ρίξετε μια ματιά στους χάρτες που δημοσιεύουμε. Είναι όλα τα σχέδια των ενεργειακών αγωγών.
Του Ευάγγελου Γεωργούση
IT'S NOT ONLY THE ECONOMY STUPID
Ας παραφράσουμε λίγο τη γνωστή πλέον έκφραση που χρησιμοποιήθηκε κατά την προεκλογική εκστρατεία του 1992 απο το επιτελείο του Μπιλ Κλίντον, προκειμένου να τονίσουμε και κάποια άλλα σημεία της “”τραγωδίας” που παίζεται τα τελευταία τρία χρόνια στη χώρα μας.
Από την αρχή της οικονομικής κρίσης μέχρι και σήμερα μετά τις εκλογές κανείς από τους πολιτικούς μας ηγέτες δεν έχει αναλύσει για να καταλάβει ο λαός τη σύνδεση που έχουν τα οικονομικά δεδομένα της χώρας και η διαχείριση αυτών εντός ή εκτός ΟΝΕ, με την υποστήριξε όλων των εθνικών μας στόχων και θεμάτων.
Το γεωπολιτικό δυναμικό της χώρας έχει δραστικά επηρεαστεί τα τελευταία τρία χρόνια. Αιτία δεν είναι μόνο ή από μόνη της η οικονομική κατάσταση της χώρας, αλλά κυρίως και πρωτίστως ο τρόπος χειρισμού της κατάστασης και της κρίσης από τους αρμόδιους κυβερνήτες. Κατάφεραν το πρόβλημα χρέους -που δεν ήμασταν οι μόνοι που αντιμετωπίζαμε- να το κάνουν κρίση δανεισμού της χώρας και στη συνέχεια κοινωνική.
Οδήγησαν τη χώρα σε άμεση οικονομική και όχι μόνο εξάρτηση από συγκεκριμένους φορείς και κέντρα. Ήταν μόνο ανικανότητα;
Δεν νομίζω.
Σήμερα πλέον δοκιμάζονται οι βασικές σταθερές συνοχής της ελληνικής κοινωνίας. Ο θεσμός της οικογένειας υποφέρει, το ηθικό του λαού και η αυτοεκτιμησή του μειώνονται συνεχώς ,ενώ όπως φαίνεται η επίδραση αυτή έχει αγγίξει και τα τμήματα εκείνα της κοινωνίας που είναι επιφορτισμένα με την υπηρέτηση αξιών εθνικού επιπέδου, όπως η ασφάλεια και η ακεραιότητα της χώρας.
Από τα λίγα ίσως στοιχεία του γεωπολιτικού δυναμικού της χώρας μας που η αξία τους παραμένει ακόμη υπολογίσιμη είναι αυτά του μέλους της ΕΕ και της ΟΝΕ, των αναβαθμισμένων σχέσεων με το Ισραήλ και αυτό της ιστορικής και πολιτισμικής κληρονομιάς ,έστω και πολυτραυματισμένο
Αν γίνει ένα ακόμη λάθος και η χώρα βρεθεί εκτός ΟΝΕ και ίσως εκτός ΕΕ, τότε το θέμα δεν θα είναι μόνο οικονομικό ,αλλά θα επιδράσει αρνητικά στην γεωπολιτική αξία της Ελλάδας που έχει πολλά σοβαρά εθνικά θέματα και στόχους να υποστηρίξει στο άμεσο μέλλον.
Απ΄ ότι φαίνεται το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν έχει κάνει ανάλυση και αξιολόγηση του γεγονότος ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας φρόντισαν να μας διασώσουν οικονομικά ,γιατί η χρεοκοπία μας δεν εξυπηρετούσε τους ισχυρούς Ευρωπαίους, αλλά και -κυρίως- για λόγους γεωπολιτικούς καθώς φαίνεται ότι πιστεύουν ακόμη στην ενωμένη Ευρώπη.
Οι δόκιμοι ηγέτες της χώρας δεν φαίνεται να έχουν καταλάβει ότι ενώ από οικονομικής άποψης εκτός Ευρώπης τα πράγματα θα είναι τραγικά, από γεωπολιτική άποψη θα είναι ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.
Όμως όλα τα σημάδια δείχνουν ότι έχουμε μπει στο γνωστό μας δρόμο της αυτοκαταστροφής. Όλοι μας, πολιτική ηγεσία και λαός οδηγούμε το “άρμα” της Ελλάδας σε μια νέα εθνική καταστροφή.
Η μορφή και το είδος της καταστροφής δεν είναι πολύ δύσκολο να εκτιμηθούν και δεν θα φταίει κανείς άλλος παρά όλοι εμείς που δεν μας άρεσε η κανονική ΑΥΓΗ και την θέλαμε ΧΡΥΣΗ
ΑΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ.
Εμείς ο λαός με το να μη αξιολογούμε το πρόγραμμα κάθε κόμματος όταν το επιλέγουμε έχουμε ευθύνες.
Οι νέοι μας αν δεν έχουν ενταχθεί στα “κομματικά θερμοκήπια” των ΑΕΙ-ΤΕΙ, δεν ασκούν καν το εκλογικό τους δικαίωμα.
Άλλο ένα δείγμα της αυτοκαταστροφικής μας μανίας.
Ας φροντίσουμε να βρούμε τρόπο θεραπείας της πραγματικής μας αρρώστιας κα όχι μόνο του συμπτώματος, όπως είναι η σημερινή οικονομική κρίση. Η αρρώστια είναι η παντοκρατορία του κομματισμού. Ας φροντίσουμε να βρούμε τρόπο θεραπείας.
Δεν υπάρχει καμία συνταγματική και πολιτειακή βαλβίδα που να θέτει το πλαίσιο σωστής λειτουργίας της αντιπροσωπευτικής μας Δημοκρατίας .Το πλαίσιο που θα υπηρετεί πρωτίστως και κυρίως το συμφέρον της πατρίδας και του Έθνους και όχι μόνο αυτό του κάθε κομματικού αρχηγού και κομματικού στρατού στ΄ όνομα της απόλυτης Δημοκρατίας. Λαοί με σοβαρά προτερήματα ,αλλά και σοβαρά ελαττώματα έχουν ανάγκη σωστής Παιδείας, σοβαρών θεσμών και πολιτειακό σύστημα με ισορροπία ισχύος των πόλων του. Στην περίπτωση μας λοιπόν:
It’s not only the economy stupid.
Τι θα γίνει στα Εθνικά θέματα και στην άμυνα με αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα;
http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=6&art_id=14633
Στην Ελλάδα οι δρόμοι Αριστεράς και ΕΔ ήταν ...παράλληλοι και ποτέ δεν συναντήθηκαν. Ήταν κι αυτό βέβαια πρόοδος από τα χρόνια που οι δρόμοι τους έφερναν σε σύγκρουση. Αλλά θα ανέμενε κανείς ότι τόσα χρόνια μετά από Εμφύλιο και Χούντα, πολλά ταμπού θα είχαν εξαφανιστεί.
Ξεθώριασαν πολύ είναι η αλήθεια αλλά ποτέ δεν εξαφανίστηκαν ολοκληρωτικά οι φοβίες. Κι έτσι τα αριστερά κόμματα άφηναν στην ησυχία τους τις ΕΔ, οι οποίες με τη σειρά τους και νοιώθοντας την απόσταση στην οποία τις κρατούσαν οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις ,έβλεπαν μάλλον με καχυποψία τις θέσεις που εξέφραζαν για εθνικά θέματα και για την εθνική άμυνα. Γιατί πολύ απλά τις είχαν ...απλά για να υπάρχουν.
Τα ΄φερε όμως έτσι η ζωή που όχι μόνο ΔΝΤ είδαμε στη χώρα, αλλά κι ένα αριστερό κόμμα να διεκδικεί κυβερνητική εξουσία. Κι όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις με αξιώσεις.
Για τα θέματα οικονομικής πολιτικής οι απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν σχολιαστεί και θα συνεχίσουν να σχολιάζονται μέχρι και την 17η Ιουνίου. Πολλοί όμως οι οποίοι στέκονται δύσπιστα απέναντι στον Α.Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ επισημαίνουν τις θέσεις που εκφράζει για τα εθνικά θέματα ,όπως έχουμε συνηθίσει να τα λέμε.
Από μία πρώτη ανάγνωση απόψεων και αναλύσεων που προέρχονται από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, διαπιστώνουμε ότι αυτό που λείπει από τις θέσεις του είναι ένα:ρεαλισμός.
Σε γενικές γραμμές οι απόψεις του δεν τρομάζουν. Δεν υπάρχει καμία διάθεση “ξεπουλήματος” και “υποχωρήσεων”. Υπάρχει όμως θα λέγαμε μια υπέρμετρα καλή διάθεση για την επίλυση προβλημάτων η οποία δεν υποστηρίζεται με εναλλακτικό σχέδιο, αν αυτοί που δημιουργούν τα προβλήματα ,δεν δείξουν την ίδια διάθεση.
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι:
•Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για “πολυδιάστατη, ενεργητική εξωτερική φιλειρηνική πολιτική, έξω από Νατοϊκούς τυχοδιωκτισμούς που απομονώνουν τη χώρα μας και την στερούν από παραδοσιακές καλές σχέσεις με τον Αραβικό κόσμο και άλλες χώρες της Μ. Ανατολής και του Περσικού κόλπου”.
Δεν υπάρχει καμία αντίρρηση στην ενεργητική και φιλειρηνική πολιτική. Μόνο οι ανόητοι επιθυμούν πόλεμο. Όμως οι “κόκκινες γραμμές” κάθε χώρας θα πρέπει πάντα να υπάρχουν και κυρίως να υπάρχει αποφασιστικότητα ότι δεν θα τις περάσεις. Για τα περί “νατοϊκών τυχοδιωκτισμών”, θα επισημάνουμε ότι είναι μάλλον δύσκολο να ανοίξουμε μέτωπο και με το ΝΑΤΟ, μετά από την ΕΕ. Και δεν έχουμε και λόγο. Μπορούμε βέβαια να χαράξουμε και να εκσυγχρονίσουμε τη στρατηγική μας εντός της Συμμαχίας.
• “Το γεγονός το ότι η χώρα μας στερείτε στρατηγική στην διεκδικήσει του διεθνούς δικαίου, αφήνει μεγάλα περιθώρια αμφισβητήσεων των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας σήμερα από την Τουρκία, αύριο, ίσως και από άλλες γειτονικές χώρες . Τώρα που το διεθνές δίκαιο καταρρακώνετε και ο ΟΗΕ παρακμάζει σύμφωνα με τον καταστατικό του χάρτη, αφού δεν ανταποκρίνεται στους σημερινούς γεωπολιτικούς και διεθνείς συσχετισμούς, η πολιτική των «κανονιοφόρων» δυναμώνει στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο”, γράφει σε άρθρο του ο κ.Κ. Ήσυχος μέλος του Π.Γ του ΣΥΝ και υπεύθυνος για την εξωτερική πολιτική και την άμυνα.
Θα προσυπογράψουμε την έλλειψη στρατηγικής. Και για να είμαστε πιο ακριβείς θα λέγαμε την συνέχεια που πρέπει να έχει μία χώρα στη στρατηγική της σε τέτοια σοβαρά εθνικά θέματα. Κάθε ΥΕΘΑ και ...αμυντικό δόγμα το είχαμε στην Ελλάδα. Κι αυτό πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να υπάρξει συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων για κοινή ,συμπαγή γραμμή άμυνας ειδικά απέναντι στην Τουρκία. Ακόμη και το ενδεχόμενο της δημιουργία Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας θα μπορούσε να συζητηθεί στη λογική ενός οργάνου που θα αποτελεί σημείο αναφοράς όλων των πολιτικών δυνάμεων για τα εθνικά θέματα.
• “Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι μια συνεπής δύναμη σταθερής προσήλωσης στην ειρηνική διευθέτηση των όποιων προβλημάτων αντιμετωπίζει η χώρα μας. Πρέπει να είναι και μια δύναμη που υπερασπίζεται σθεναρά και αμετάκλητα το διεθνές δίκαιο, τι διεθνές δίκαιο της θάλασσας, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, τις διεθνείς συνθήκες, αξιοποιώντας με κάθε ευκαιρία στον δημόσιο λόγο του”.
Για να είναι δυνατός ο λόγος, πρέπει αυτοί που θα τον ακούσουν να γνωρίζουν ότι πίσω από τα λόγια υπάρχει ισχύς και αποφασιστικότητα. Για να μην παριστάνουν τους κουφούς. Όχι ισχύς του ψευτοτσαμπουκά και της πατριδοκαπηλείας. Χορτάσαμε τέτοια στην Ελλάδα. Δύναμη πραγματική , με ΕΔ όπου όλα θα λειτουργούν ρολόϊ. Είναι διατεθειμένος ο ΣΥΡΙΖΑ για κάτι τέτοιο;
• “Πιο συγκεκριμένα η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει άμεσα σε διαπραγματεύσεις με την Αλβανία, την Λιβύη, την Αίγυπτο, σε πρώτη φάση, ώστε η ανακήρυξη ΑΟΖ να έχει ως επακόλουθο την οριοθέτηση ΑΟΖ, γιατί αλλιώς, μονομερής ανακήρυξη χωρίς τις προηγούμενες διαπραγμάτευσης για κοινή οριοθέτηση βασισμένη στο διεθνές δίκαιο της θάλασσας, οδηγούν τις υποθέσεις αυτές στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης.
Η περίπτωση της Τουρκίας για την οριοθέτηση πρέπει να σχεδιαστεί διπλωματικά, έτσι, ώστε, για αυτονόητους λόγους, αφού πρώτα η χώρα μας έχει ολοκληρώσει επιτυχώς και την οριοθέτηση με όλες τις άλλες όμορες χώρες ΑΟΖ. Μια τέτοια διπλωματική προσέγγιση θα «αφοπλίσει» το πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο τις Τουρκίας σε πλήρη διεθνή απομόνωση, στην περίπτωση που θα επιλέξει την πολιτική της έντασης”.
Δυστυχώς το πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο στη Τουρκία αποδεικνύει κάθε μέρα ότι τα λόγια δεν είναι αρκετά, όταν συνομιλητής σου είναι η Άγκυρα. Δυστυχώς όποιος πιστεύει ότι έχοντας μόνο θεωρητικό οπλοστάσιο μπορεί να αφοπλίσει τη Τουρκία, κάνει λάθος. Χρειάζεται να έχει και ισχυρές ΕΔ και αυτό να το καταλάβουν καλά οι Τούρκοι.
•Επιπλέον διακρίνουμε μια δυσπιστία στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με τον ελληνοϊσραηλινό άξονα. Πρέπει να ξεκαθαρίσει τη θέση του. Προσμετρώντας βέβαια ότι οι συμμαχίες που μπορεί να εξασφαλίσει η χώρα στη περιοχή είναι πια...ανύπαρκτες .Η σύσφιξη των σχέσεων με το Ισραήλ δεν πρέπει να “παγώσει”. Η Ελλάδα δεν έχει εκμεταλλευτεί αυτό το “δέσιμο” όσο θα ‘πρεπε. Κι αυτό πρέπει να κάνει. Να κερδίσει όσα πιο πολλά μπορεί.
•Ο κ. Τσίπρας και πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, επαναλαμβάνουν σε συνεντεύξεις και δηλώσεις τους ότι χρήματα μπορούν να βρούν από περικοπές των εξοπλισμών. Το ‘χουμε γράψει και γι΄ άλλους που χρησιμοποίησαν αυτό το επίχειρημα: ο “κουμπαράς” των εξοπλισμών έχει αδειάσει εδώ και πολλά χρόνια. Κι επειδή δεν αναμένει κανείς ότι θα γεμίσει, καλό θα είναι να σχεδιαστεί μια εθνική πολιτική που θα ξεκινά από τη περιγραφή της απειλής και τον τρόπο που πρέπει να την αντιμετωπίσουμε. Το τι και πότε πρέπει να αγοράσουμε θα είναι εύκολα ορατό και τελικά φθηνό. Το τοπίο σαπίλας που υπήρχε για δεκαετίες στους εξοπλισμούς δεν σημαίνει ότι πρέπει η χώρα να σταματήσει να εξοπλίζεται.
•Ερωτήματα υπάρχουν για τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και σε “ευαίσθητα” θέματα όπως αυτό της δράσης της Τουρκίας στην Θράκη.Ο σεβασμός στη θρησκεία μουσουλμάνων συμπολιτών μας δεν τίθεται επ΄ ουδενί σε αμφισβήτηση. Αλλά υπάρχει κι ένα τουρκικό προξενείο που επιτέλους με κάποιο τρόπο, πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ τις επόμενες ημέρες θα παρουσιάσει το κυβερνητικό του πρόγραμμα, όπως λένε στελέχη του. Οι θέσεις που θα διατυπωθούν θα έχουν ενδιαφέρον.
____
If Greece Quits Euro, Its Ruin Will Be Pointless
http://www.bloomberg.com/news/2012-05-15/if-greece-quits-euro-its-ruin-will-be-pointless.html
By Clive Crook May 16, 2012 2:00 AM GMT+0300
Q
“Divorce is never smooth,” Luc Coene, the governor of Belgium’s central bank and a member of the European Central Bank’s governing council, told the Financial Times on May 13. “I guess an amicable divorce -- if that was ever needed -- would be possible but I would still regret it.”
Amicable? That’s one thing Greece’s exit from the euro couldn’t be. As the economist Barry Eichengreen, the leading authority on these matters, has argued, it would provoke “the mother of all financial crises.” The contemplation of this possibility by EU leaders is making matters even worse. Greece has no chance of recovery while this danger hangs over its economy.
Devaluation’s Other Side
Departing a currency zone under pressure is not the same as being forced off a currency peg -- which, though painful, can be better than the alternative. Contracts would have to be redenominated and euro banknotes would have to be over-stamped before a new currency could be printed and circulated. That takes time, and since a huge devaluation is part of the formula, rigorous capital controls would have to be imposed on a country fully integrated into the wider EU economy. Bankruptcies would cascade through the system and the Greek economy, at least for a time, would shut down.
Devaluation would restore competitiveness -- but to what end? Greece has a small export sector reliant on tourism. (Care for a Greek vacation under these circumstances? See the Parthenon. Watch a society collapse.) The other side of a devaluation -- and a necessary condition for its success -- is higher import prices and hence lower real wages. But resistance to the latter is why Greece is rejecting “austerity” to begin with. Once Greece has its own currency again, it can resist falling living standards by printing money. That would neutralize the gain in competitiveness and lead, in the worst case, to hyperinflation.
Advocates of an exit are saying, in effect, that if Greece were well governed, it could avoid that outcome. It could clear its debts through comprehensive default (as opposed to the partial default it has already tried); restart its banking system from scratch; eliminate its primary budgetdeficit through orderly spending cuts and tax increases; submit to lower real wages; and (eventually) restore its economy to health. Possibly. But if Greece were well governed, we wouldn’t be having this conversation.
You might therefore say, tough luck on Greece. Let it collapse and see what happens. That would be a salutary experience for the Greeks, and would teach others not to go the same way. The problem is that the effects of political and economic breakdown in Greece would spread much further.
Coene and other officials have been saying that Europe’s financial defenses could withstand Greece’s exit and full default. It has been true all along that Greece is small enough to pose no systemic threat in its own right to the wider EU economy. That’s why the EU’s decision to allow this crisis to persist and worsen is such an amazing case of incompetence and irresponsibility.
Contagion’s Two Channels
The threat to Europe was never Greece, but Europe’s mismanagement of Greece. The big problem, getting bigger all the time, is the failure to deal with that small problem.
There are two main channels of contagion from a Greek exit. One runs through Greek debts to foreigners. This is probably manageable, even though the EU’s assurances about the soundness of its banks and the adequacy of its preparations are, on the evidence to date, grounds for panic rather than confidence. Certainly the EU’s wider financial system has had time to prepare.
The real danger, as today’s Bloomberg View editorial makes clear, is through the second channel. If Greece can exit the euro, why not Portugal? Why not Spain? Why not Italy? Even if the consequences of a Greek exit are as horrendous as I’m saying, those outcomes will no longer be “unthinkable.” The breakup of the entire euro system will become a choice, however unattractive, rather than something that just can’t happen.
This means, among other things, faster capital flight from distressed peripheral countries to the core -- compounding their difficulties and making their exit that much more likely. Investors have already started discussing how much smaller the euro system might need to be.
Here we come to the great irony in all this. The EU will surely strive to prevent the breakup of the wider euro system. Its leaders know that if the euro falls apart, the unraveling of the EU -- again unthinkable, until now -- becomes distinctly possible. So far, the EU’s political momentum has always pushed it toward closer union. A splintering of the euro system would be the first time the EU had responded to a crisis by undoing earlier commitments rather than building on them. That’s a bad habit to get into.
So Greece’s exit from the euro area would demand countervailing assurances that the rot stops there. The crucial innovations that Germany and its allies in austerity have resisted so far -- jointly guaranteed euro bonds, and the European Central Bank as a lender of last resort for distressed sovereign borrowers -- would have to be adopted. The measures that would have stopped things ever getting this bad would finally have to be taken up.
Greece’s ruin will have been for nothing, except to serve as an example to others. Likewise the distress in Spain and other peripheral countries. Steps toward full fiscal union will have been taken not because Europe’s citizens want them, not as a measured response to the crisis, but far too late, out of desperation after everything else had failed, with a correspondingly increased risk of failure. The EU will have shown that it cracks under pressure, which won’t be forgotten. And this is assuming all goes well.
Gaze on your works, Angela Merkel, and despair.
(Clive Crook is a Bloomberg View columnist. The opinions expressed are his own.)
Read more opinion online from Bloomberg View.
Today’s highlights: the View editors on a Greek exit from the euro and tariffs on Chinese solar products; Margaret Carlson on boring white Republicans; Peter Orszag on small-business woes; Jonathan Weil on JPMorgan Chase and regulators; Rachelle Bergstein on the economics of stiletto heels; and Zvi Bodie and Cornelius Hurley on the Office of Financial Research.
To contact the writer of this article: Clive Crook at clive.crook@gmail.com
To contact the editor responsible for this article: James Gibney at jgibney5@bloomberg.net
About Clive Crook
Clive Crook is a Bloomberg View columnist and member of the Bloomberg View editorial board. His column appears on Thursdays. A former chief Washington commentator of the 'Financial Times,' he previously worked at 'The Economist.'
Photographer: Elizabeth Lippman/Bloomberg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου