Η εποχή της ευγένειας τελείωσε

Αντικομμουνιστής! Ήταν το χειρότερο που μπορούσε να σου συμβεί: Να σε πει κάποιος αντικομμουνιστή. Διότι ήξερες ότι έπειτα ακολουθούσαν κι άλλα παράσημα: «πράκτορας», «υπηρέτης του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου», «λακές της εξουσίας». Πώς να σηκώσει κανείς τόσα πολλά «αξιώματα» στην πλάτη του. Και δεν μπορούσες να αντιδράσεις! Διότι σε κάθε τέτοια προσπάθεια ακολουθούσε νέος γύρος κακουχιών: «Προβοκάτσια» κραύγαζαν οι σύντροφοι. Που να μπλέκεις τώρα με ανισόρροπες καταστάσεις...

Η παράνοια ήταν πανταχού παρούσα. Όταν δεν συμφωνούσαν μαζί σου ήσουν υποχρεωμένος να δεχτείς όλη τους την λάσπη. Κι όταν έχαναν καθαρά και μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες την ιδεολογική μάχη, ήταν ικανοί να διαλύσουν την ίδια την διαδικασία. Με άλλα λόγια, αν οι ιδέες των άλλων δεν συμφωνούσαν με τις δικές τους αλήθειες, τότε φίμωναν τους άλλους.

Με αυτά και με εκείνα φτάσαμε στην μεταπολίτευση σε μία ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς. Αν δήλωνες αριστερός μπορούσες να ισχυριστείς οτιδήποτε. Ακόμη και να αμφισβητήσεις τον νόμο της βαρύτητας. Αντίθετα, αν δήλωνες φιλελεύθερος ήσουν αντικομμουνιστής, παλιάνθρωπος και εχθρός των λαϊκών συμφερόντων.

Μέχρι χτες δεν υπήρχε λόγος να μπει κανείς στον κόπο να έρθει σε ρήξη με αυτές τις αντιλήψεις. Για να είμαστε πιο ακριβείς, λόγος υπήρχε, διάθεση δεν υπήρχε για συνεχή αντιπαράθεση με τους μουτζαχεντίν της αριστεράς.

Αυτά μέχρι χτες. Διότι μέχρι χτες δεν υπήρξε ο κίνδυνος να κερδίσει η αριστερά κάποια εκλογική μάχη. Και μην πει κανείς για το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Παπανδρέου ήταν λαϊκιστής, αλλά είχε τόση σχέση με την αριστερά όση και ο Αλέξης σήμερα με την Ευρώπη.

Από εδώ και πέρα, όμως, δεν υπάρχει λόγος να χαϊδεύουμε αφτιά. Θα πρέπει να δηλώνουμε την αντίθεσή μας απέναντι σε κάθε βλακεία που ακούμε. Όταν οι θέσεις τους είναι προδοτικές για το Έθνος και την πατρίδα, θα πρέπει να καταγγέλλονται ως τέτοιες. Όταν λέει ανοησίες για την Οικονομία, θα πρέπει αυτές να αναδεικνύονται.

Το τσίρκο της δήθεν αμφισβήτησης θα πρέπει να καταγγελθεί. Δεν έγινε αυτό όταν δωδεκάχρονοι καταλάμβαναν σχολεία. Όταν οι περιφερόμενοι θίασοι της επανάστασης έκλειναν λιμάνια.

Η εποχή της ευγένειας έχει τελειώσει. Όποιος οδηγήσει την χώρα στο περιθώριο της Ευρώπης δεν θα μείνει στο απυρόβλητο.

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

και ενα σχολιο στο παραπανω δημοσιευμα απο το

evroligouris

Χρόνια πριν…

Ένα μαγαζί άνοιξε στο κέντρο της πόλης και κόσμος πολύς μαζεύτηκε απ’ έξω.
Η ταμπέλα ψηλά, εντυπωσιακή και αρκούντως καλλιτεχνική ενημέρωνε: ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ.
Ο κόσμος κοιτούσε αλλά δεν έμπαινε. Ήταν κάτι καινούριο για την πόλη.
Κάποια στιγμή ένας απ’ το πλήθος πήρε το θάρρος και μπήκε.
Πλησίασε τον υπάλληλο – έναν σαραντάρη ντυμένο απλά με ζιβάγκο, καμιά εκατοστή κιλά, ημιμαφιόζο- και τον ρώτησε για τα είδη που πουλούσε το μαγαζί.
-Είναι απλό κύριέ μου, του απάντησε εκείνος. Μπορούμε να διορίσουμε το παιδί σας στο δημόσιο, να σας σβήσουμε μια κλήση από τροχαία παράβαση, να επέμβουμε σε μια δημόσια υπηρεσία για να νομιμοποιήσετε το αυθαίρετό σας, να κατεβάσουμε μια τροπολογία στο τέλος της κυνοβουλευτικής περιόδου που να ευνοεί την επιχείρησή σας και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.
Ο υποψήφιος πελάτης έμεινε με το στόμα ανοιχτό.
-Ξέρετε κύριε, είπε δειλά, μιας και το αναφέρατε θα ήθελα να διορίσω το παιδί μου στο δημόσιο αλλά τελείωσε μόνο το δημοτικό και είναι λίγο περήφανος για να δουλέψει σε ιδιώτη. Καταλαβαίνετε έτσι; Μπορούμε λοιπόν να κάνουμε κάτι;
Ο υπάλληλος χαμογέλασε αυτάρεσκα.
-Μα και βέβαια κύριέ μου, το κράτος είμαστε εμείς. Δεν μας ενδιαφέρουν οι γραμματικές του γνώσεις, αρκεί να είναι καλό παιδί…
-Το καλύτερο στην γειτονιά, τον διαβεβαίωσε ο άλλος με μια ανάσα.
-Ωραία τότε, από αύριο θα διοριστεί στον Ο.Σ.Ε. Με τους μισθούς του, τα δώρα του…
-Πολύ ωραία, είπε ο πελάτης. Και τι θα μου στοιχίσει όλο αυτό κύριε; ρώτησε κι’ έκανε να βάλει το χέρι στην τσέπη.
-Τίποτα σπουδαίο, απάντησε ο υπάλληλος. Να, θα μας ψηφίζετε στις εκλογές οικογενειακά, προεκλογικά εσείς ή άλλο μέλος της οικογένειας θα κολλάτε καμιά αφίσα, θα πηγαίνετε στις πλατείες που θα μιλάει ο αρχηγός…Μικροπράγματα δηλαδή…
Ο πελάτης συμφώνησε, τον ευχαρίστησε κι’ έκανε να φύγει, αλλά γύρισε και ξανακάθισε στην θέση που ήταν.
-Ξέρετε, είπε, επειδή είμαι λίγο μερακλής έχω μια επιθυμία –μη γελάσετε- να γίνουν Ολυμπιακοί Αγώνες εδώ στη χώρα μου. Συγγνώμη αλλά επειδή μου είπατε ότι μπορείτε να κάνετε τα πάντα…
-Μην ανησυχείτε αγαπητέ μου, αν δούμε στις δημοσκοπήσεις ότι το 95% του Ελληνικού Λαού τους θέλει να είστε σίγουρος ότι θα τους διεκδικήσουμε και θα τους αναλάβουμε. Σας το λέω και πάλι...ΕΜΕΙΣ ΚΆΝΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ Ο ΛΑΟΣ…
Πέρασαν τα χρόνια και το μαγαζί δούλευε μια χαρά. Κάποτε όμως η κατάσταση άλλαξε. Αυτό το κατάλαβε ένας υποψήφιος πελάτης όταν μπήκε να ρωτήσει για έναν διορισμό του παιδιού του.
-Διορισμό; ρώτησε ο υπάλληλος. Δυστυχώς κύριέ μου το μόνο που μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε είναι να σας βγάλουμε κανα πιστοποιητικό γέννησης, να σας ενημερώσουμε για τα διανυκτερεύοντα βενζινάδικα, για την εξέλιξη του καιρού για τις επόμενες 5 μέρες…Βλέπετε, είπε με περίλυπο ύφος σαν να έχασε πρόσφατα συγγενή πρώτου βαθμού, μας έκοψαν τα δανεικά οι χρηματοδότες μας και μας δίνουν μόνο για τα πολύ απαραίτητα.
Ο πελάτης σηκώθηκε εκνευρισμένος.
-Πολύ καλά, τότε κι’ εγώ για να κάνω τη δουλειά μου θα πάω στο καινούριο μαγαζί που άνοιξε απέναντι, στον κυρ-Αλέξη, και υπόσχεται τα πάντα.
Ο υπάλληλος τον κοίταξε σχεδόν με συμπόνια.
-Να πάτε κύριε και μηδέν παρεξήγηση, αλλά ένα πράγμα θα ήθελα μόνο να σας θυμίσω: ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΑΝΕΙΖΟΥΝ ΕΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΠΟΥ ΔΑΝΕΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝ…