Γυναίκα Ταύρος

Γυναίκα Ταύρος

Ο πεζογράφος Αρης Σφακιανάκης ζει το δικό του «Sex and the City» και βγάζει αστρολογικά πορίσματα

Η γυναίκα Ταύρος είναι μια κατ' εξοχήν επίμονη γυναίκα με σταθερές αξίες και αρχές. Είχα την ατυχία να γνωρίσω μια τέτοια γυναίκα. Σπούδαζε αρχιτεκτονική και βρισκόταν στη διπλωματική της. Το θέμα της ήταν οι κατακόμβες της Αθήνας. Oμως η εργασία της τραβούσε σε μάκρος επειδή ο επιβλέπων καθηγητής της δεν έμενε ποτέ ικανοποιημένος. «Μάλλον είναι ερωτευμένος μαζί σου και δεν θέλει να σε χάσει από κοντά του», είπα. Εκείνη γέλασε αμήχανα. «Δεν πιστεύω στον έρωτα», είπε. Είχαμε γνωριστεί πριν λίγα λεπτά σ' ένα ραντεβού στα τυφλά, το οποίο είχε φροντίσει να οργανώσει μια κοινή φίλη. Η συνάντηση έγινε βράδυ στην Πανόρμου. Η γυναίκα Ταύρος με περίμενε κρατώντας ένα βιβλίο στα χέρια. Ηταν συλφιδικά λεπτή και μου μιλούσε στον πληθυντικό - όχι χωρίς λόγο· την περνούσα καμιά εικοσαριά χρόνια. Φορούσε μια λευκή καμπαρντίνα κι ένα μαύρο φόρεμα. Εγώ θεώρησα το ντύσιμό της καλό οιωνό, καθώς εκείνη την εποχή έβαφα το σπίτι μου ασπρόμαυρο. (Παράξενοι οι ανθρώπινοι συνειρμοί, όπως και αι βουλαί του Κυρίου.) Μόλις συστηθήκαμε, την έπιασα απ' το μπράτσο και την οδήγησα σ' ένα από τα δεκάδες εστιατόρια της περιοχής. Το μαγαζί ήταν πρόσφορο για εκμαυλισμό, αφού ο φωτισμός ήταν χαμηλός και η μουσική απαλή. Μονάχα που ήταν σχεδόν άδειο - η χρόνια οικονομική κρίση είχε χτυπήσει κι εκεί.

Η γκαρσόνα -που ήταν φίλη μου- ήρθε κοντά μας με τα μενού. «Πίνεις κόκκινο κρασί;» ρώτησα την αρχιτεκτόνισσα. Εκείνη σήκωσε τα μάτια από τον κατάλογο. «Δεν πίνω αλκοόλ», είπε. «Μόνο φυσικούς χυμούς». Την κοίταξα εμβρόντητος. «Μόνο χυμούς...» ψέλλισα.

Τότε γιατί, διάβολε, ήρθαμε σ' αυτό το πανάκριβο ταβερνείο με τον κρυφό φωτισμό και τη μουσική Λένας Πλάτωνος; Θα μπορούσαμε να είχαμε πάει στο φαστφουντάδικο της γειτονιάς. Επνιξα παρ' όλα αυτά τον θυμό μου και τη ρώτησα τι θα πάρει για φαγητό. «Ενα ριζότο με λαχανικά», είπε. «Είμαι χορτοφάγος». Ενιωσα το σύμπαν να γκρεμίζεται γύρω μου. Καταλάβαινα πλέον πολύ καλά ότι δεν υπήρχε καμιά πιθανότητα να αποπλανήσω το κορίτσι των χυμών και των χόρτων. Χαλάρωσε και απόλαυσε τη ζουμερή μπριζόλα σου, είπα στον εαυτό μου. Μια νύχτα είναι, θα περάσει. Το δυστύχημα ήταν ότι η 25ετής αρχιτεκτόνισσα έτρεφε προσδοκίες λογοτεχνικές. Κι έβαλε κάποια στιγμή κάτω απ' τη μύτη μου τα συγγραφικά της πονήματα. Τα διάβασα επιτόπου. Δεν ήταν παρά φληναφήματα ποιητικά μιας ψυχής δοκιμασμένης από τη χορτοφαγία. Της είπα ότι αναμφίβολα προοριζόταν να πάρει το τρίτο Νόμπελ της ελληνικής γραμματείας. Εκείνη χαμήλωσε τα μάτια ταπεινά κι εγώ κάλεσα την γκαρσόνα για να πληρώσω τον λογαριασμό. Η τελευταία χαμογελούσε σαρκαστικά κάτω από τα μουστάκια της.