Αναρτήσεις
Tου Παντελη Μπουκαλα
Γκρινιάζουν, όσοι γκρινιάζουν, με την ξενομανία, ειδικά με τη χρήση αγγλικών λέξεων, που συχνά κάθε άλλο παρά αναγκαία είναι. «Υπάρχουν πέντε πραϊόριτις» άκουσα να λέει κάποιος περαστικός στη γειτονιά, μιλώντας σαν ναρκισσευόμενος Στέντωρ στο κινητό του, κι εγώ, ακούσιος ωτακουστής, δεν ήξερα τι έπρεπε να νιώσω: τσαντίλα για την τόση ξενοπάθεια ή περηφάνια για τη γλωσσομάθεια. Ερχονται όμως στιγμές που η χρήση μιας λέξης όχι ελληνικής αλλά αγγλικής, που δεν την κατανοούν όλοι με την πρώτη (ούτε με τη δεύτερη ή τη δέκατη, γιατί ακόμα δεν ξέρουν οι πάντες αγγλικά), αποδεικνύεται ψυχικώς συμφέρουσα: Αν αυτό που σου διαφεύγει είναι καταθλιπτικό, ε, έχεις ένα κέρδος, όχι εντελώς αδιάφορο σε στενεμένες μέρες. Αν δεν κατανοείς, δεν νιώθεις κιόλας ή τέλος πάντων το αίσθημά σου είναι ηπιότερο από εκείνο που θα σου προξενούσε η πλήρης, και πλήρως πικρή, γνώση.
Για «τζανκς», λοιπόν, μιλούν από προχθές τα διαφωτιστικά μας κανάλια, αφήνοντάς μας την αίσθηση πως είτε καταλαβαίνουμε είτε όχι, κακό του κεφαλιού μας. Και το γράφουν κιόλας πάνω στη μικρή οθόνη έτσι αμετάφραστο, όταν αναφέρονται στη φρέσκια αξιολόγηση των ελληνικών ομολόγων από κάποιον αυτοδιορισθέντα «αρμόδιο» οίκο. Ε, άλλο είναι ν’ ακούς «τζανκς» κι άλλο σκουπίδια ή απορρίμματα ή σκύβαλα. Στη μια περίπτωση αντιδράς αυθόρμητα, στην άλλη παραμένεις εγκλωβισμένος (και ψυχικά αδρανής) στη θολούρα που έχει εγκαταστήσει πρόσφατα τη δεσποτεία της στη φαιά μας ουσία.
Δεν είναι βέβαια τα «τζανκς» η μοναδική λέξη που προστέθηκε με τον καινούργιο χρόνο στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, μαζί με τα ονόματα διαφόρων εταιρειών και «οίκων» που, όπως αποδεικνύεται, η ισχύς τους δεν έχει όρια, όπως και ο αμοραλισμός τους. Και δεν είναι η μόνη από τις νεοεισαχθείσες που το νόημά τους άλλοι το μεταφράζουν αυτόματα κι άλλοι είτε το ψιλοκαταλαβαίνουν («εκ των συμφραζομένων» που λέγαμε παλιότερα) είτε τους διαφεύγει. Είναι κι εκείνα τα «σπρεντς» και τα «χεντ φαντς», που φτάσαμε να τα χρησιμοποιούμε συχνότερα και από το «καλημέρα» ή από το «γεια χαρά»· και δυστυχώς αυτά τα τελευταία, τα δικά μας, τα συλλαβίζουμε όλο και πιο κακόκεφα, σαν να ξεμένουμε όλο και πιο μακριά από το καλό νόημά τους. Οχι μόνο σε φίλο, συγγενή ή συνάδελφο, από τηλεφώνου ή γύρω από ένα τραπέζι, αλλά και στον εξομολόγο ή τον ψυχαναλυτή του αν μιλήσει κανείς τούτη την περίοδο, για τα σπρεντς θα του πει. Πάντοτε υπάρχει η ελπίδα πως όσοι κατέχουν τα κλειδιά της ψυχής και του επέκεινα θα σου εξηγήσουν κάπως καλύτερα τα τρέχοντα.
Δεν γνωρίζω αν οι ειδησεολόγοι άφησαν επίτηδες αμεταγλώττιστα τα θλιβερά μαντάτα. Και άθελά τους ωστόσο αν το έκαναν, ή έστω από στιγμιαία αμηχανία που τους παρώθησε στην εύκολη λύση της υιοθέτησης του ξένου όρου, μετρίασαν την οξύτητα της αγγελίας τους. Κι έτσι, τουλάχιστον οι μη γλωσσομαθείς αισθάνθηκαν μικρότερη ντροπή από εκείνη που θα τους έδερνε αν άκουγαν για τα σκουπίδια που παράγει η χώρα τους και άρχιζαν τους καταθλιπτικούς συνειρμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου