Επιπλέουν ως φελλοί οι δύο ναυαγήσαντες

Επιπλέουν ως φελλοί οι δύο ναυαγήσαντες Toυ Σταμου Zουλα / stamoszoulas@gmail. com Μακάρι να είχε βουλιάξει το πολιτικό σύστημα των τελευταίων 30 ετών, όπως διακήρυξε στη Ρόδο ο κ. Σαμαράς. Δυστυχώς, όμως, η αδιανόητη ελαφρότητα του συστήματος το διατηρεί στην επιφάνεια. Επιπλέει ως φελλός, ενώ γύρω του έχουν αρχίσει να καταποντίζονται τα πάντα. Αβύθιστο το σύστημα, «Τιτανικός» η Ελλάδα, κατά την παρομοίωση του κ. Παπανδρέου. Προσέξτε τι αξεπέραστο δίλημμα ταλανίζει τα δύο μεγάλα κόμματα τις τελευταίες ημέρες. Πρέπει ή όχι η συμφωνία για τον μηχανισμό χρηματοδότησης της χώρας μας από την Ε. Ε. και το ΔΝΤ να εγκριθεί από την ελληνική Βουλή; Μια τέτοια απόφαση εμπεριέχει «μεγάλο πολιτικό ρίσκο», υποστηρίζουν πολλοί στο ΠΑΣΟΚ. «Συνιστά μεθόδευση» και αποδεικνύει πως ο πρωθυπουργός «παίζει παιχνίδια», αντιτείνουν στη Ν.Δ. Προσέξτε, τώρα και «σκεπτικό» αυτού του φαυλεπίφαυλου προβληματισμού. Για να εγκριθεί η συμφωνία από τη Βουλή, πρέπει να υπαχθεί στο άρθρο 28 του Συντάγματος, το οποίο (εν συντομία) προβλέπει ότι: Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον μπορεί να αναγνωρισθούν σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την κύρωση μιας τέτοιας συμφωνίας απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία 3/5 της Βουλής (180 ψήφοι). Οι αντιρρήσεις, λοιπόν, του ΠΑΣΟΚ βασίζονται στο «επιχείρημα» ότι με την παραπομπή της συμφωνίας στη Βουλή η κυβέρνηση παραδέχεται και επισήμως πως εκχωρούνται εθνικά δικαιώματα στα αρμόδια όργανα της Ε. Ε. και του ΔΝΤ. Το «θετικό», κατά τους ετεροσκεπτόμενους εγκεφάλους της Ιπποκράτους, είναι πως με την παραπομπή θα υποχρεωθεί η Ν. Δ. να συνεπωμισθεί την ευθύνη και το κόστος της ξένης δεσποτείας, αφού θα υποχρεωθεί να συμπληρώσει τις απαιτούμενες 180 ψήφους (!). Από την άλλη πλευρά, οι αντιδράσεις της Ν.Δ. στο ίδιο ενδεχόμενο, (μεθόδευση, παιχνίδια του πρωθυπουργού) δηλώνουν το εξής; Οτι το κόμμα αυτό θα προτιμούσε ο «ξένος μηχανισμός» να αναλάβει τα ηνία της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της χώρας με μια απλή απόφαση της σημερινής κυβερνήσεως, ώστε το ίδιο όχι μόνον να μη συγχρεωθεί ιστορικά το ζήτημα, αλλά να έχει και την ευχέρεια καταλογισμού του στο ΠΑΣΟΚ (!). Αν εξαιρέσουμε τους λιγοστούς (σε αριθμό και περιεχόμενο) εγκεφάλους της Ιπποκράτους και της Ρηγίλλης, υπάρχουν 12 εκατ. κάτοικοι της χώρας αυτής, συμπεριλαμβανομένων και των μεταναστών, οι οποίοι θεωρούν δεδομένο πως με τη συμφωνία της 25ης Μαρτίου (πράγματι συμβολική ημέρα) η Ελλάς έχει εκχωρήσει οικειοθελώς σημαντικό μέρος κυριαρχικών δικαιωμάτων, ως προς τη διακυβέρνησή της. Το άκουσαν, άλλωστε, να το ομολογεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός, να το διεκτραγωδεί η Ν.Δ., να το καταγγέλλει η Αριστερά. Και πέραν αυτού το βιώνουν καθημερινώς, υφιστάμενοι αποφάσεις για μέτρα και θυσίες που δεν θα τολμούσε να λάβει μια «ελληνική» κυβέρνηση. Προς τι, λοιπόν, ο στρουθοκαμηλισμός των δύο μεγάλων κομμάτων, ως προς την έγκριση της συμφωνίας από τη Βουλή; Αν προσπαθούσαν να διασωθούν ως σύστημα, θα είχαν τη στοιχειώδη αντίδραση να φέρουν από κοινού τη συμφωνία στη Βουλή, να συνομολογήσουν την πολιτική τους χρεοκοπία, να συστρατευθούν στον απαιτούμενο αγώνα και να συνεγγυηθούν την έξοδο της χώρας από το καθεστώς εθνικής υποτέλειας. Αντ’ αυτού προσπαθούν να επιπλεύσουν ως φελλοί. Ή πασχίζουν να μη βουλιάξουν, γραπώνοντας τα μαλλιά τους και –ακόμη χειρότερα– αρπάζοντας το κορμί της χώρας και αδιαφορώντας αν την συμπαρασύρουν στον βυθό.