Καλό σου Ταξίδι, Αντώνη Καρκαγιάννη – Καθημερινά και ανθρώπινα, όλα σε θυμίζουν

Καλό σου Ταξίδι, Αντώνη Καρκαγιάννη – Καθημερινά και ανθρώπινα, όλα σε θυμίζουν

Ο Αντώνης Καρκαγιάννης, ο εκδότης της εφημερίδος «Η Καθημερινή», στην αίθουσα με τα ιστορικά πρωτοσέλιδα, στο Νέο Φάληρο.

Χθες, στο γραφείο του, η παρουσία του Αντώνη Καρκαγιάννη έντονη και στην απουσία του. Την ανοιχτή πόρτα πέρασαν οι άνθρωποι της «Καθημερινής» για την τελευταία «Καλημέρα - Καληνύχτα»... (Φωτογραφίες Γιάννη Μπαρδόπουλου - «Καθημερινή», 13 Μαΐου 2010).

Tης Eλενης Mπιστικα

Ετσι τα Αμπελάκια δεν μας έδωσαν το Ταξίδι. Δεν πήγαμε ποτέ μαζί, με το τρένο, στο καταχείμωνο, όπως λέγαμε, κάθε φορά που η κουβέντα ερχόταν στο πανέμορφο προοδευτικό χωριό της Θεσσαλίας, απ' όπου ήρθε το ξεχωριστό παιδί μιας εύπορης και διακεκριμένης οικογένειας, με πατέρα δικαστικό λειτουργό, για να μπει στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στους αγώνες και τα πάθη της γενιάς του. Τους οποίους τίμησε και πλήρωσε με δίκες, καταδίκες, πολύχρονη φυλάκιση και εξορία, χωρίς να προδώσει ποτέ «το πιστεύω» του, αλλά βλέποντας και στιγματίζοντας τα λάθη που γίνονταν από κάθε πολιτική παράταξη. Αλλοι θα γράψουν την ιστορία του Αντώνη Καρκαγιάννη, οι φίλοι και συναγωνιστές του. Ο ίδιος έγραφε, στην κυριακάτικη αρθρογραφία του και στην καθημερινή του στήλη «Κάθε Μέρα», ώς το τέλος, τη σημασία που έχει για τον δημοσιογράφο να μένει πιστός στις αρχές του, να 'χει τα μάτια του ανοιχτά, να βλέπει πίσω από τις γραμμές των ειδήσεων και να μπορεί να συγχωρεί. Λογοτέχνης, γνώστης - λάτρης της ελληνικής γλώσσας και μαζί οξυδερκής δημοσιογράφος, με ξεκαθαρισμένες απόψεις για την πολιτική, τη θρησκεία, την κοινωνία, τον συνδικαλισμό, κατείχε μαγικό τρόπο να επικοινωνεί με το αναγνωστικό κοινό του. Ηταν ο συνεργάτης που εμπιστεύθηκε ο Πρόεδρος της «Καθημερινής» κ. Αριστείδης Αλαφούζος για να δημιουργήσουν μαζί τη νέα δυναμική τής «Καθημερινής», ως εφημερίδας με παράδοση και ζωντάνια, ανοιχτής στην πολυφωνία και στα ρεύματα των σύγχρονων καιρών, με ανταποκρίσεις και συνεργασίες με τις πλέον έγκυρες εφημερίδες και διεθνή διαδίκτυα. Εργατικός σε όλη του τη ζωή, ερχόταν πρώτος και έφευγε τελευταίος, ερωτευμένος με την εφημερίδα - γένους θηλυκού και αυτή! Ακόμη και στον καιρό της δοκιμασίας του με τον καρκίνο, που και αυτόν τον αποδέχθηκε, αλλά δεν του 'κανε το χατίρι και δεν έκοψε το κάπνισμα, διάβαζε όλη την εφημερίδα και έγραφε στη στήλη του «Κάθε Μέρα», ώς πριν από λίγο καιρό, ανοιχτά, ξεκάθαρα τη γνώμη μου. Ετσι, αυτά τα 23 χρόνια, από τη Σωκράτους στο Νέο Φάληρο, η καθημερινή σχέση και συνάφεια, το «Καλημέρα» ώς το «Καληνύχτα» μας έδωσαν το Ταξίδι. Και οι συνάδεφλοι στην «Καθημερινή» ξέρουμε τι χάνουμε, αλλά και τι κερδίσαμε αυτά τα χρόνια, όπως το ξέρουν και οι αναγνώστες του. Δεν του άρεσαν τα μεγάλα και τα πολλά λόγια, ούτε οι τελετές. Ενα μήνυμά του σε δύσκολη καμπή «Είμαι κοντά σου», με την ευγενική αντρίκεια φωνή του, θα με ζεσταίνει για πολύ καιρό. Επέλεξε ο Αντώνης Καρκαγιάννης, ο καλύτερος και πιο στοργικός πατέρας που γνώρισα ποτέ, αφήνοντας τα παιδιά του ν' ανοίξουν δικά τους φτερά κι αγαπώντας τα, να μην τον αποχαιρετίσουμε. Αλλωστε, ήταν πάντα ελεύθερο πνεύμα. Ετσι θα τον θυμόμαστε, με τη ματιά του γεμάτη έγνοια πάνω μας, όπως χθες στο άδειο γραφείο, τόσο γεμάτο από την παρουσία του. Τι άλλο είναι η αγάπη, παρά έγνοια και αφοσίωση. Καληνύχτα, Αντώνη Καρκαγιάννη...

Δείγμα γραφής οφειλόμενον

Το τέλος του παραλογισμού
Aπό τη στήλη Κάθε Μέρα του Αντώνη Καρκαγιάννη, «Καθημερινή» 4 Μαρτίου 2010:

«Αν το καλοσκεφθούμε, τα πράγματι πολύ σκληρά μέτρα που τώρα μας επιβάλλονται, δεν είναι καμία σπουδαία και ευφάνταστη οικονομική πολιτική που ξεπήδησε από περίπλοκη και βαθυστόχαστη λέξη. Κοινή λογική είναι με χαρακτήρα καταναγκασμού.

Ως κοινή λογική τα μέτρα μάς λένε ότι δεν μπορούμε να ζούμε και να αναπτυσσόμαστε με δανεικά. Ολοι το γνωρίζαμε αυτό από δική μας πείρα, αλλά επί δεκαετίες όλοι απολαμβάναμε τον παραλογισμό να ζούμε και να αναπτυσσόμαστε με δανεικά. Ολοι; Ναι όλοι, παρά τις τρομακτικές αδικίες και ανισότητες, που, επίσης πολύ λογικά, οδήγησαν σε πρωτοφανή και προκλητικά φαινόμενα χλιδής και σπατάλης. Και αντί να επαναστατήσουμε εναντίον αυτών των φαινομένων, εφησυχάζαμε στη σκέψη ότι την πρώτη του μηνός θα εισπράξουμε τον μισθό μας ή τη σύνταξή μας. Επειδή αποτελούν «κεκτημένο δικαίωμα».

Ετσι επί δεκαετίες αφήσαμε να διογκώνονται τα δανεικά, μέχρι που έφτασε η μέρα που δεν μπορούμε να δανειστούμε περισσότερα. Οχι επειδή δεν το επιθυμούμε διακαώς, ώστε να συνεχίσουμε αδιατάρακτη τη ζωή μας, αλλά γιατί δεν υπάρχουν πια δανειστές πρόθυμοι να μας δανείσουν. Και αν υπάρχουν και μας εκβιάζουν με πανάκριβους όρους δανεισμού, είναι ακόμα χειρότερα. Δεν χρειαζόταν δίπλωμα Οικονομικών από διάσημο πανεπιστήμιο για να τα καταλάβουμε όλα αυτά. Στο ίδιο σημείο θα έφτανε κάθε οικογένεια και κάθε άτομο που θα οργάνωνε και θα στήριζε τη ζωή του, για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα.

Οσο όμως εύκολο είναι να καταλάβουμε το παράλογο των δανεικών, άλλο τόσο δύσκολο είναι να αποδεχθούμε τη ζωή χωρίς δανεικά»...