Αναρτήσεις
Tου Αντωνη Καρκαγιαννη*
Για την ώρα, το μόνο που μπορούμε να σκεφθούμε για τον τρόπο που επέλεξε η Ε.Ε. να ενισχύσει οικονομικά την Ελλάδα (και το ευρώ) είναι το πόσο πυκνό περιπλέκεται γύρω μας το πλέγμα αλληλεξάρτησης. Πραγματικά όταν πετάει μια πεταλούδα στην Κίνα προκαλεί τυφώνα στην Ευρώπη ή την Αμερική. Δεν αρκεί πια η οικονομική ή και πολιτική υποταγή, όπως τον παλαιό καλό καιρό. Απαιτούν και τη δική σου συμμετοχή μέσα στο πλέγμα και θέτουν σαν όρο να αγωνιστείς, να κατακτήσεις και να εδραιώσεις μια θέση μέσα σε αυτό. Αυτός είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε και με αυτόν είμαστε υποχρεωμένοι να πορευθούμε, επειδή κάθε άλλος δρόμος, τουλάχιστον στη δική μας περίπτωση, είναι τυφλός και αδιέξοδος. Ακούω συχνά τα συνθήματα να φύγουμε από την Ε.Ε. ή να αγνοήσουμε και να παραβιάσουμε τους βασικούς κανόνες λειτουργίας της, διογκώνοντας περισσότερο τα ελλείμματά μας και αναρωτιέμαι. Να φύγουμε «εθνικώς υπερήφανοι», αλλά να πάμε, πού! Να ξαναγυρίσουμε στη δραχμή, στις υποτιμήσεις και διολισθήσεις, ίσως στον πιο αποτελεσματικό και άδικο τρόπο καταλήστευσης του λαού; Τα συνθήματα που συχνά ακούμε στις πορείες και τις διαδηλώσεις μοιάζουν με «άσφαιρες τουφεκιές στον γάμο του Καραγκιόζη». Διατυπώνονται και εκστομίζονται επειδή είναι σε όλους γνωστό ότι δεν υπάρχει τρόπος να ικανοποιηθούν. Σε αυτό άλλωστε αποβλέπουν: να μην ικανοποιηθούν ώστε να στηθεί το σκηνικό της σύγκρουσης και της ρήξης. Αυτή η τακτική της ψευτο-σύγκρουσης και της ψευτο-ρήξης οδήγησε στον έσχατο ευτελισμό του «λαϊκού κινήματος», με οποιαδήποτε έννοια αυτού του όρου: οι απεργίες, οι πορείες και οι διαδηλώσεις να έχουν ένα μόνο αντικειμενικό σκοπό, να διακόψουν τη συγκοινωνία σε μια μεγάλη και δύσκολη πόλη και να ταλαιπωρήσουν τους κατοίκους που και αυτοί είναι σκληρά εργαζόμενοι. Αυτός είναι ο απόλυτος ευτελισμός και απροκάλυπτα ομολογείται. Αλλά και ο απόλυτος παραλογισμός. Ασφαλώς και υπάρχουν λαϊκές διεκδικήσεις και αλίμονο αν δεν υπήρχαν. Το πρόβλημα είναι να τις εντάξει κανείς μέσα στη γενική πορεία της χώρας και εκεί να τις αξιολογήσει και να τις ιεραρχήσει. Οι απεργίες, οι διαδηλώσεις και οι πορείες, το χάος στο κέντρο των μεγαλουπόλεων, όλα αυτά είναι καλά και τροφοδοτούν την τηλεόραση με εικόνες και με την ψευδαίσθηση ότι όπου να ’ναι έρχεται η μεγάλη «ρήξη» που θα τα ανατρέψει όλα και θα τα αλλάξει. Και ενώ η «μεγάλη ρήξη» ποτέ δεν έρχεται, συντελούνται άλλες σε μια τεράστια έκταση του σύγχρονου κόσμου: η τεχνολογία προχωρεί ασυγκράτητα, ανατρέποντας τους μέχρι τώρα όρους εργασίας, ο καταμερισμός εργασίας έχει ήδη ανατραπεί σε πλανητική κλίμακα σε συνθήκες άγριου ανταγωνισμού, αφήνοντας πίσω του πρωτοφανείς στρατιές ανέργων στις πιο αναπτυγμένες χώρες. Το συγκριτικό κόστος εργασίας αναδεικνύεται σε αποφασιστικό παράγοντα ανάπτυξης και ευημερίας. Αν ο «σοσιαλισμός» μάς παρέδωσε κοινωνίες κατεστραμμένες, ο καπιταλισμός δεν τα πήγε καλύτερα παρά μόνο κατά τούτο: ότι παραμένει ο μόνος δρόμος, καλός ή στραβός, για να συνεχίσουμε την πορεία μας. Κατά τα άλλα στη θυελλώδη επέλασή του άλλαξε τη ζωή μας, την προσάρμοσε στις ανάγκες του, σκορπίζοντας γύρω του καταστροφές, πολέμους και καταστροφή του πλανήτη. Μπροστά σε αυτά τα προβλήματα και σε πολλά άλλα που πηγάζουν από αυτά και ακάθεκτα εισχωρούν στην καθημερινότητά μας, οι απεργίες, οι ευτελισμένες πορείες και οι διαδηλώσεις φαντάζουν σαν πρωτόγονα όπλα και το φαύλο συνδικαλιστικό μας κίνημα σαν παιδάκι που παίζει επικίνδυνα παιχνίδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου